FanFic.nl

Ik ben Yaren.

Hoofdstuk 2; Zwarte muren overal

We zijn vandaag 2 januari 2000, iedereen leeft nog.

Het is alsof het donker me roept, alsof een onzichtbare hand mijn trillende oogleden toe houdt om ervoor te zorgen dat ik slaap. De drang om niet te slapen is nog steeds groter dan de vermoeidheid doorheen mijn lichaam.
Ze merken niets meer. 1 januari was een feest, voor iedereen. Zeker om 00u10. Na tien minuten stilte was iedereen ervan overtuigd dat we nog bestonden. Ook al vroeg mama of het niet mogelijk was dat we gewoon in één wip naar de hemel waren gegaan, zonder het te beseffen. Ik had haar raar aangekeken en op het punt gestaan om te vragen wat ze precies bedoelde. Maar papa fluisterde iets in haar oor waarna ze boos naar de keuken ging. Ze zijn veel boos de laatste tijd. Ik denk eigenlijk dat het om mij gaat, maar dat kan ik onmogelijk vragen.
Na enkele lange uren slaap, te lang voor mij, zaten ze samen aan de keukentafel. Geen ‘Goedemorgen schat, goed geslapen?’ of ‘Heb je honger? Je moet goed blijven eten hoor!’, nee. Ik kreeg een mompel van papa en een zucht van mama. Geweldig om naar zoiets thuis te komen. In haar glas zat water samen met een tablet, waarschijnlijk tegen de hoofdpijn. Ik zou hier kunnen schrijven wat ze gisteren allemaal gedronken heeft, en hoeveel, maar dat zou mijn schrift vol staan voor ik het weet. Het leek alsof het verdween in haar keelgat, om nooit meer gezien te worden. Zomaar verdwenen. Ik wou dat ik dat kon, zomaar verdwijnen. Maar dan liever niet in iemands keelgat.

8 uren later.
Vandaag heb ik mijn dag gevuld met kruiswoordraadsel proberen maken met papa en naar de winkel gaan, maar dan met mama. Het viel me meteen op dat ze gestopt waren met een vaste route doorheen de winkel. Vroeger, voor mijn spectaculaire verdwijning - ha ha - mocht ik boekjes lezen in de tijdschriften-rayon, terwijl zij alles bij elkaar zochten. Het ging van het fruit, naar de zuivelproducten, richting drank en daarna vlees en andere benodigdheden. Met drank bedoel ik frisdranken. Alcohol kwam bij ons enkel in huis als we bezoek kregen. Dit keer ging het anders, maar misschien herinner ik het gewoon niet zo goed. Misschien heb ik die winkeluitstapjes verzonnen toen ik opgesloten zat.
Mama nam me op en zette me in het karretje. Ze liep mijn yoghurtijs voorbij, wou geen ontbijtkoeken en kocht geen vlees of vis voor de vriezer aan te vullen. Wie liepen door de lange gang richting het koelmagazijn. Ze zette me terug op de grond en beval me om één fles limonade te gaan halen. Ik zag nog net hoe ze zich omdraaide en de wijnen begon te inspecteren, op zoek naar iets lekkers. Kwam oma op bezoek? Oma drinkt graag rode wijn.
Toen ik terugkwam met een fles voor mij, en ook eentje voor papa, lagen er twee flessen rode wijn en een fles met wat wit spul in. Maar het was gaan water denk ik, anders zou papa er niet zo boos om geweest zijn.

Ik moet nu slapen, maar ze maken nog steeds ruzie. En oma is nog steeds niet langs geweest. Hopelijk stoppen ze gauw, want dan komt papa mijn kamer binnen en als ik nog niet slaap krijg ik een verhaaltje. Ik kies altijd voor sprookjes, omdat die altijd een mooi einde hebben, en dan kan ik dromen dat mijn leven ook een mooi einde kent. Tot wanneer hij weer komt natuurlijk…

Reacties: