Hoofdcategorieën
Home » Overige » Stand Alones Schrijfwedstrijden » De kleine blonde dood
Stand Alones Schrijfwedstrijden
De kleine blonde dood
Het was alsof het dorp in geen tijden meer reden tot feest had gehad. Iedere ziel was op straat gekomen en danste uitbundig op de muziek, die uit de speakers op elke hoek van de straat vloeide. De zon straalde zijn warmte tot in de kleinste hoekjes van de donkerste steegjes.
Het Sint-Jacobsplein, dat recht in het midden van dit plattelandsdorp lag, was uitgestorven. De fontein kletterde zachtjes en de wind blies de bladeren op de grond steeds verder en verder.
Een jongen stapte uit de schaduw, zo uitgestorven bleek het dan toch niet te zijn.
Met verlegen, kleine pasjes stapte hij op de fontein af en liet zich op het marmer zakken. De kleine druppeltjes water gooiden zich als bezetenen op zijn ontblote rug en gleden naar beneden tot de rand van zijn stoffen kniebroek. Hij schudde zijn zwarte haren uit zijn gezicht en keek naar de bakstenen, die kaarsrecht geordend lagen. Hier en daar piepte een felgroen blaadje onkruid.
Twee giechelende meiden snelden met een irriterend geluid afkomstig van hun losse slippers over het plein en verdwenen een straat overgoten met schaduw in.
De jongen, Joshua zo stond op zijn Braziliaans paspoort, stond ook maar recht. Waarom niet delen in de feestvreugde? Er was een nieuwe president.
Elke straat was als een groef in zijn hand, tot op het bot had hij ze uitgespit en hij kende nu elk geheim. Joshua verdwaalde nooit, moest nooit vroeg opstaan voor school omdat hij de weg toch wel wist. De korte weg, welteverstaan.
Felroze en gouden slingers waren tegen de gevels van de huizen bevestigd en vlaggen lagen gedrapeerd over de daken.
Joshua trok zich omhoog aan een loodijzeren brandladder en vervolgde zijn weg over de gloeiende dakpannen. De warmte deed het zweet over zijn borst en rug lopen, waar het zich mengde met het water uit de fontein. Zijn haar werd stukje bij beetje nat terwijl hij daar over die daken liep. Mensen, daar beneden op de straten, keken hem na. Maar ondertussen was zijn naam al vaak over de tong gegaan, het was geen verrassing meer voor hen dat juist hij daar liep.
In de schaduw van een statige kerk liet hij zich op de rand zakken. Met zijn armen een stukje achter zijn rug leunde hij achteruit en keek op de dansende menigte. Lichaam tegen lichaam, gedeelde lichaamswarmte en gedeelde vreugde. Wie weet was er eindelijk verbetering in zicht, daar hoopte iedereen op. Die verwachtingen waren genoeg om feest te vieren.
En toen, daar, achter de hekken van de plaatselijke gemeenteschool, stond een meisje. Ze had blonde haren, die golvend in staartjes over haar schouders lagen. Ze was hooguit zeven jaar, zo klein dat ze amper bij de klink van het poortje kon. Haar ijsblauwe ogen staarden over menigte recht die van hem in.
Ze was schattig, maar iets was vreemd aan haar. Misschien het feit dat ze recht op het hek afliep, maar er was ook nog iets anders. Iets dat hij niet kon plaatsen.
Zonder moeite, zo leek het toch, klom ze over het hek en begon aan haar tocht dwars door de menigte. Als verstijfd bleef hij zitten en keek hoe haar gedaante verdween in de massa en iets later weer opdook enkele meters lager dan hem.
Als een engeltje klom ze zwevend tegen de muur op, verscheen eerst met haar hoofd en toen met het in wit zomerjurkje gehulde lichaampje boven de rand uit.
‘Hallo.’ zei ze, een venijnige ondertoon klonk door in haar dromerige stem.
Joshua keek haar aan, maar kon nog steeds niet plaatsen wat er nu zo verdacht aan haar was. Kón er iets verdacht zijn aan haar? Ze leek de onschuld zelf.
‘Weet je dat je me al een hele tijd ontloopt?’
Ongelovig draaide hij zich opzij, zat nu recht voor haar en keek haar aan. Ze dwong hem op zijn knieën enkel door haar ogen, of was het toch door iets anders?
Ze stapte op hem af, bleef op slechts enkele centimeters van zijn hoofd hangen en glimlachte. Toen ontdekte hij eindelijk wat er zo vreemd aan haar was.
Dood, verderf, venijn, jaloezie. Het school allemaal in haar ogen.
‘Je ouders. Ze zijn niet zomaar aan een ziekte gestorven hé?’
Aids, flitste door zijn gedachten. Maar hoe wist zij dat dan?
‘Kijk, Joshua, ik kan het makkelijk voor je maken. Ofwel geef je je nu vrijwillig aan me over, en bezegel ik het met een onschuldig kusje. Ofwel jaag ik je op, ik spook door je dromen tot je er helemaal onderdoor gaat.’
Een gemene fonkeling schitterde in haar ogen. Joshua zuchtte diep en plantte onbewust zijn nagels diep in zijn bovenbeen.
‘Ik wist wel dat je verstandig was. Tot in het dodenrijk, Joshua.’ fluisterde ze tegen zijn lippen. Haar handen raakten zijn schouders en een verlammend gevoel trok erdoorheen. Steeds verder en verder, tot het tot zijn middel kwam en hij zich zwak voelde worden.
Haar lippen voelden koud en hard aan.
Zijn ogen sloten en hij viel achterover, zijn rug viel op de rand en kraakte gevaarlijk. Als een lappenpop schoof hij van die rand af, richting de begane grond. Halverwege verliet zijn geest zijn lichaam, om hand in hand met de kleine blonde dood naar het dodenrijk te gaan.
Reacties:
WOW, omg echt zo mooi, ik heb kippenvel, echt super mooi...
echt heel origineel ik had het echt niet verwacht. Maar deze, echt té mooi <3
Oh mijn God, Kayley.
Dit verhaaltje is zo mooi <3
Ik vind echt dat je de titel mooi hebt verwerkt.
[oke, dat wordt waarschijnlijk anders opgevat dan ik het bedoel]
Wat ik probeer te zeggen: ik vind het idee prachtig.
En *-*
I love it <3
O_o
Deze is echt mooi!
Creepyeye girl...
Maar hij is echt mysterieus en je hebt goed de spanning bij mij opgewekt.
Een heel mooie verhaal rond de titel. Echt.. -heeft geen woorden voor-
Heel mooi geschreven. ^^
._. en daaar gaan we weer.
weeral zo een goede inzending waar ik niet tegenop kan ._.
dit is niet meer normaal
NUja, hij is dus heel mooi- zoals iedereen het hier zegt.
hij is het echt
Hoi Kayley,
Wat een mooi verhaal. Mooi opgebouwd naar letterlijk en figuurlijk een hoog(te)punt. Intrigerende combinatie: een koude, venijnige doodsengel verpakt in een klein blond meisje. Ik ga meer van jou lezen.
Groetjes, Sharey