FanFic.nl

Crush

18.

Na een tijdje moet ik weg, terug naar het hotel. “Kun je niet hier blijven?”� vraagt Bill met een zielig gezicht. “Nee, gaat niet, ik moet mijn tekst nog even doornemen voor morgen en het is al 10 uur. Morgen ochtend moet ik weer om 7 uur mijn bed uit,”� antwoord ik. “Aaahw?”� zegt hij smekend. Ik lach en geef hem een kusje op zijn wang. “Doeg!”� zeg ik voordat ik de deur uit loop. Als ik bijna buiten ben trekt Bill mij aan mijn arm terug en zoent hij me. “Doeg!”� zegt hij dan. Ik glimlach en stap mijn taxi in.

De volgende ochtend word ik wakker met een raar gevoel in mijn buik, ik mis hem. Het is raar. Ik ken hem nog maar een weekje en toch kent hij me beter dan wie dan ook. Gelukkig gaat op dat moment mijn telefoon, het is een sms’je van Bill. “Hey schatz, we zijn vanmiddag in Berlijn, zal ik je op komen zoeken? xx”� staat er op mijn scherm. Snel tik ik een sms’je terug, ik moet opschieten anders kom ik weer te laat. Ik doe kleed me aan, doe mijn telefoon in mijn broekzak en loop blij naar beneden. Vanmiddag zie ik hem weer!

“Goedemorgen!”� roep ik vrolijk naar de rest van de crew als ik de ontbijtruimte binnenkom. “Hallo!”� roepen ze terug. Ik lach, pak wat eten en ga naar Sira, een van mijn tegenspeelsters zitten. We praten een beetje over de scènes van vandaag en over hoe het tot nu toe gaat, totdat Franky binnenkomt. Ik zwaai naar hem, maar hij geeft me alleen een kort knikje en loopt dan weg. Niet veel later komt hij terug met een bord eten. Hij kijkt om zich heen en ik zie dat hij niet blij is als hij merkt dat de enige vrije plaats naast mij is. Waarom? Wat heb ik hem misdaan? “Alles goed?”� vraag ik hem. Hij haalt zijn schouders op. Waarom doet hij zo vreemd? Ik besluit er geen aandacht aan te besteden en praat verder met Sira. Als Franky niet met me wil praten, doet hij dat maar lekker niet.

Vandaag gaat het acteren wel goed, erg goed zelfs. Ik weet niet wat het is, maar het lukt gewoon. Al mijn tekst komt er vol overtuiging uit en ik zie dat Peter me bewonderend aankijkt. “Ik weet niet waar je gisteren last van had, maar je hebt het meer dan goed gemaakt!”� zegt hij. Ik lach en bedank hem voor het compliment. Daarna kijk ik op mijn horloge, het is nu 11 uur en Bill zou hier om half 12 langskomen. Nog eventjes dus. Rustig loop ik naar het bankje waar ik mijn trui op gegooid heb. Het mag dan zomer zijn, op dit moment is het behoorlijk koud.

Net als ik mijn trui aanheb voel ik een trilling in mijn zak, het is mijn telefoon. “Hey, sorry, maar ik kan jouw kant niet opkomen. Het is een beetje een lang verhaal, maar hoe lang heb je pauze nu?”� begint Bill gelijk te praten als ik opneem. Ik denk snel na. “Ehm… Officieel een half uurtje, maar ze zijn nu met een andere scène bezig en ik zit ook niet in de eerste drie scènes na de pauze dus als ik vanaf nu reken is dat ongeveer… 2 uurtjes,”� antwoord ik. “Kan je dan niet hierheen komen? Het is niet zo lang lopen.”� Vraagt hij. “Waar zit je dan?”� vraag ik terug. Hij legt uit dat hij in een studio zit en dat ik via de achterdeur naar binnen kan. “Als je nu begint te lopen wijs ik je de weg door de telefoon,”� zegt hij. Ik lach om de grappige zin en pak mijn spullen bij elkaar.

Het is inderdaad niet ver lopen want na 10 minuten zie ik een grote blauwe deur. “Als je daar naar binnen gaat zit je al in de studio, ik kom nu jouw kant oplopen,”� zegt Bill en hij hangt op. De deur is zwaar en verroest. Ik vraag me af hoelang er al niemand doorheen gekomen is. Waarom kon ik eigenlijk niet gewoon door de voordeur? Ik loop de lange gang door, maar Bill is nergens te bekennen. Het is er koud en donker en eigenlijk vind ik het best eng. Volgens mij kan je hier gemakkelijk verdwaald raken.

Opeens voel ik twee handen om mijn middel en een warme adem in mijn nek. Ik schrik, maar niet veel later voel ik me gelukkiger dan ooit. Het is Bill, natuurlijk, en hij lacht. “Hey!”� zegt hij. Ik groet hem en geef hem dan een duw omdat hij me zo liet schrikken. “Nou ja zeg, ook leuk dat je er bent,”� zegt hij gespeeld verontwaardigd. Ik geef hem een kusje op zijn lippen en besluit hem dan te vragen waarom ik niet door de voordeur kon. “Oh ehm, tja, kom maar mee,”� zegt hij vertwijfeld en hij gaat me voor naar een andere ruimte waar het lawaai me om de oren vliegt. “Is het niet geweldig?”� hoor ik een jongen met halflang stijl haar zeggen. Dan zie ik Tom zitten, hij ziet mij ook. “Hey Sam! Alles goed?”� Vraagt hij. Ik knik en vraag ook hoe het met hem is. “Kijk maar naar buiten, ze houden van me!”� zegt hij lachend. “Ja hoor Tom, wat jij wilt,”� hoor ik weer een andere stem zeggen.

De stem hoort bij een blond harige jongen met een petje en een bril op. Hij zit in de hoek van een bank en leest een boek. “Dit zijn Georg en Gustav, onze bandgenoten, en die idioot ken je al,”� legt Bill uit. Ik lach en groet de twee jongens. “Waar komt dat lawaai vandaan?”� vraag ik dan. Bill gebaard dat ik naar het raam moet lopen. Heel voorzichtig schuift hij het gordijn een klein stukje opzij en gelijk vertienvoudigd het geschreeuw. Ik kijk door de kier en geloof mijn ogen niet. Honderden mensen, vooral meisjes staan en zitten onder het raam, voor de deur van de studio.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.