FanFic.nl

Crush

19.

Wow… Het duurt even voor ik weer wat kan zeggen. Staan die meisjes daar allemaal voor Bill? Wat? Hoe? Bill heeft door dat ik in een soort van shock verkeer en lacht om de spanning te breken. “Ach ja…”� zegt hij alsof het de normaalste zaak van de wereld is. “Oké…”� weet ik uiteindelijk uit te brengen. Tom slaat speels een arm om me heen. “Hij vindt jou toch leuker hoor,”� fluistert hij in mijn oor. Mijn wangen worden rood, maar gelukkig heeft niemand het door. “Waarom staan ze daar allemaal?”� vraag ik. De jongen die volgens mij Georg heet, ik ben slecht in namen onthouden, antwoord. “Om een glimp op te vangen van mij natuurlijk!”� zegt hij, wat ervoor zorgt dat de andere drie jongens beginnen te lachen.

Er volgt een discussie over voor wie de meisjes nou eigenlijk voor de deur staan, maar ik luister er niet echt naar. Niet dat ik het niet wil, maar de jongens praten zo snel Duits dat ik het gewoon niet versta. Totdat alle vier de jongens opeens naar mij kijken. “Wat?”� vraag ik. “Wat jouw mening daarover is?”� verklaard Bill. Schoorvoetend geef ik toe dat ik het eigenlijk niet verstaan heb, wat weer een lachbui bij de jongens veroorzaakt. Bill legt me uit dat ze een discussie hadden over hoe gek die meisjes voor de deur zijn. “Maar ze zijn wel lekker!”� voegt Tom toe. “Nou, sommige,”� zegt Georg en weer beginnen ze te discussiëren. Ik lach. Bill pakt mijn hand en trekt me mee.

“Waar gaan we heen?”� vraag ik. “Weg van het lawaai,”� zegt hij geheimzinnig. Ik ben nog steeds een beetje geschokt van de menigte buiten. Al die meisjes die daar stonden, weliswaar niet alleen voor Bill, maar wel grotendeels. Al die meisjes die om hem riepen. Waarom zou hij mij leuk vinden als hij hen allemaal kan krijgen? Sommige van die meisjes waren echt knap en ik ben gewoon mezelf. Mijn lelijke dikke zelf. “Gaat het?”� vraagt Bill wanneer hij merkt dat ik mijn aandacht er niet helemaal heb. “Ja hoor,”� zeg ik vrolijk. Te vrolijk, hij heeft het door. “Niet waar. Je kunt het me toch vertellen?”� vraagt hij. “Het is gewoon… Al die meisjes…”� begin ik, maar ik stop zodra ik zijn gezicht zie. Hij kijkt teleurgesteld en verdrietig te gelijk. “Dit is waarom ik het niet wilde zeggen, ik raak zoveel mensen kwijt hierdoor,”� zegt hij. “Je raakt me niet kwijt, ik ben alleen…”� onderbreek ik hem, maar eigenlijk weet ik niet wat ik moet zeggen.

Bill zijn lange vingers vouwen zich om mijn hand. “Jij bent zoveel liever dan die meisjes, zoveel mooier,”� zegt hij. Ik glimlach. “Je kent me nauwelijks,”� zeg ik zachtjes. “Ik ken je wel, Sam, en jij mij ook. Het is nog maar een week geleden sinds ik je voor het eerst zag maar je kent me nu al beter dan wie dan ook, behalve Tom dan, maar ik wil niet dat je ooit nog weggaat,”� zegt Bill terug. Ik kijk in zijn chocoladebruine ogen en smelt. “Je bent lief,”� fluister ik in zijn oor. Zijn hand streelt over mijn arm en hij brengt zijn hoofd naar me toe. Onze lippen raken elkaar, zijn tong streelt over mijn lippen en ik open mijn mond. Hij smaakt zoet. Ik hou van hem. Kan dat? Kan ik nu al oprecht zeggen dat ik van hem houdt? Ik ken hem nog maar net, maar dat gevoel is zo sterk. Er zitten zoveel vlinders in mijn buik.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.