FanFic.nl

Crush

20.

Ik lig met mijn hoofd op Bill zijn schouder. Hij is warm, ik kruip wat dichter tegen hem aan en hij streelt mijn haren. “Moet je niet eens terug? Doen waar je mee bezig was? Waar was je eigenlijk mee bezig?”� vraag ik hem. “Ach, je weet wel, een beetje songs opnemen enzo,”� antwoord hij lachend. “Ja, weet ik alles van,”� zeg ik overdreven serieus. Hij lacht weer. “Bill, kom je nog eens terug? We moeten weer verder,”� zegt het hoofd van Tom wat om de hoek van de deur steekt. “Ik zei het toch,”� zeg ik plagend. “Natuurlijk, jij hebt altijd gelijk,”� antwoord Bill. “Ga je mee?”� vraagt hij dan. Ik kijk op mijn horloge en zie tot mijn grote schrik dat het al twee uur is. “Nee, ik moet echt terug. Ik ben al laat. Hopelijk moesten de scènes vaak over,”� zeg ik. Bill en Tom lachen. “Ik zie je wel weer eens!”� zegt Tom en hij loopt richting de studio. “Je moet wel weer via achteren terug, maar ik breng je wel even,”� zegt Bill. Ja goh, ik had ook niet verwacht dat ik er via de voordeur uitkon. Al die gillende meiden kan ik niet aan.

“Nou… Doei dan maar,”� zegt Bill als we bij de deur zijn. Ik glimlach. Hij staat en beetje onzeker te wiebelen, zo lief. “Wanneer zie ik je weer?”� vraag ik hem. Hij haalt zijn schouders op. “Ik weet het niet. Vanavond moeten we optreden en volgens mij hebben we morgen de hele dag interviews,”� antwoord hij. “Oh…”� zeg ik teleurgesteld. “Maar ik bel je als ik morgen even vrij ben ofzo, of nee, ik bel je sowieso wel,”� zegt hij snel. “Oké!”� zeg ik, nu weer vrolijk.

We staan een beetje ongemakkelijk naast elkaar, willen allebei niet weg. Verlegen kijk ik naar de grond. Bill tilt mijn kin op en drukt zijn mond op die van mij. Ik lik over zijn lippen en hij opent zijn mond zodat mijn tong zich met die van hem verstrengeld. Ik streel met mijn handen door zijn haar, het is zacht en glad. Zijn handen glijden over mijn rug en ik ril. Niet van de kou, maar omdat het zo goed voelt. Het klopt.

Na een tijdje laat ik hem los. “Ik moet echt weg nu,”� zeg ik verontschuldigend. “Ik ook, maar ik bel je morgen,”� antwoord hij. Ik knik. “Doeg,”� zeg ik. Ik wil weglopen, maar Bill heeft nog steeds mijn hand vast. Hij trekt me terug en geeft me nog een laatste kusje op mijn mond. “Doeg,”� zegt hij dan en ik loop het smalle straatje uit.

“Waar heb jij in godsnaam gezeten?”� schreeuwt Peter naar me toe op het moment dat ik de set op kom lopen. “Ik…”� begin ik, maar hij schreeuwt er gewoon doorheen. “Dit kan je toch niet maken? Je hoort hier te zijn! Heb je enig idee hoeveel geld dit kost?”� Hij schreeuwt zo hard dat ik de neiging krijg mijn handen voor mijn oren te doen, maar dat lijkt me niet erg handig op dit moment. “Sorry, ik dacht…”� begin ik weer. “Je moet niet denken, je moet acteren! Maar zo te zien kan je dat ook al niet. Acteren gaat niet alleen om het acteren zelf, je moet je ook kunnen gedragen op de set!”� Schreeuwt Peter weer.

“Peter, doe even rustig. We zijn pas net klaar en die tien minuutjes pauze konden we wel even gebruiken!”� hoor ik opeens een andere stem zeggen. Het is Sander, de producent die vandaag toevallig ook op de set is. Peter is even uit het veld geslagen, maar begint dan ook tegen hem te schreeuwen. “Waar bemoei jij je mee? Zo kan ik toch niet werken? Ik stop ermee voor vandaag!”� roept hij nog, voor hij boos wegloopt.

Kut. Kut kut kut. Dat heb ik weer. Meestal doen ze eeuwen over een scène en net als ik weg ben gaat het allemaal ontzettend snel. Ik heb het voor de hele ploeg verknald vandaag. Nou wil Peter niet verder en één dag niet filmen gooit het hele schema in de war. Straks wil hij morgen ook niet verder, straks stopt hij ermee! “Rustig maar, hij heeft zijn dag niet,”� zegt Sander tegen me als hij ziet dat ik overstuur ben. Ik probeer naar hem te lachen, maar het lukt niet echt. Hoe kan je nou het ene moment intens gelukkig zijn en je het andere moment zo slecht voelen dat je het liefst van de eerste en beste brug af springt? “Hier, drink maar even wat. Ik ga met Peter praten,”� zegt Sander terwijl hij me een glas water in mijn handen duwt.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.