FanFic.nl

Crush

21.

Trillend nip ik wat water uit het glas. “Gaat het weer een beetje?”� vraagt Franky aan me. Hij heeft het schouwspel van een afstandje gevolgd, maar is nu naast me komen zitten. Zachtjes knik ik, maar er loopt weer een traan over mijn wang. Franky ziet het en slaat een arm om me heen. “Ssst, rustig maar, hij bedoelde het vast niet zo,”� zegt hij geruststellend. Ik haal mijn schouders op. Misschien niet, maar wat als hij het wel zo bedoelde? Wat als ik echt niet goed genoeg ben hiervoor? Wat als hij een ander zoekt voor de rol? Dan moet ik weg uit Berlijn en zie ik Bill nooit meer. Ik schrik van mijn eigen gedachtes. Dat zal toch niet gebeuren? Zouden ze me dat aandoen? Ondanks mijn verontrustende gedachtes ben ik gestopt met trillen. “Het komt helemaal goed,”� zegt Franky. Ik glimlach naar hem, maar ben verre van gerustgesteld.

Op dat moment komt Sander eraan lopen met Peter achter zich aan. Hij kijkt nog steeds boos en loopt met driftige stappen, maar Sander glimlacht naar me. “Kan ik even met je praten?”� vraagt Peter aan me. Ik knik en loop achter hem aan. “Sorry, van daarnet, ik had niet zo tegen je moeten praten. Je doet het geweldig, ik zou me geen betere Lilly kunnen wensen. Maar het was wel onprofessioneel van je om zo laat te komen,”� zegt hij. Ik knik. “Ik weet het en dat spijt me, maar ik dacht, die drie scènes enzo, dat het wel langer zou duren,”� antwoord ik. “Ga daar in vervolg niet meer vanuit. Je moet van het beste uitgaan, dus hooguit anderhalf uur voor 3 scènes.”� Zegt hij weer. “Oké, sorry.”� Verontschuldig ik me weer. “Ga maar snel naar de set, we beginnen met jouw scène,”� zegt Peter en ik loop weer naar de set, zoals hij me gezegd heeft.

De scène is niet moeilijk, maar ik ben de enige die erin zit, dus alle ogen zijn wel op mij gericht. Ik moet op een bankje zitten en hardop nadenken over mijn relatie met David, Franky dus. Ik grinnik als ik me herinner dat dit ook het bankje is waarop Bill en Tom zaten toen ze kwamen kijken en waar Bill me troostte nadat ik die slechte scène had. Ik denk er nog even over na, totdat Peter ‘actie’ roept, dan word ik Lilly. Dat is het leuke aan acteren, zodra de camera aan staat ben je iemand anders. Je ziet er anders uit, je gedraagt je anders, je bént anders. “Goed zo Sam, nog twee en we zijn klaar voor vandaag,”� zegt Peter als de scène gedaan is.

Nadat alles klaar is voor vandaag, lopen we terug naar het hotel. Tijdens het lopen denk ik terug aan vanmiddag. Niet aan de uitbarsting van Peter, maar aan Bill. Lieve, mooie Bill. Ik mis hem, nu al. Zal ik hem bellen? Nee, veel te opdringerig en bovendien heeft hij het waarschijnlijk te druk met songs opnemen en hoort hij het niet eens. Ik sms hem wel. Maar wat? Na lang nadenken besluit ik hem gewoon een leuk, neutraal sms’je te sturen. ‘Hey! Alles goed? Nog leuke liedjes gezongen? Het was leuk vanmiddag. xx Sam.’ Ik druk op verzenden en glimlach, nu maar hopen dat ik iets terug krijg.

Na anderhalf uur lang gestaard te hebben naar mijn telefoon geef ik het op. Het heeft geen zin, hij heeft het te druk om me te sms’en. Als hij er tijd voor heeft krijg ik er vanzelf eentje. Tenzij hij me niet wil sms’en, dan niet. Straks wil hij me niet sms’en! Snel schud ik die gedachte uit mijn hoofd. Als hij me niet wilde sms’en, waarom heeft hij me dan wel gezoend? En waarom zei hij dan dat hij het nog wel zou doen? Hij laat vast nog wel iets van zich horen, hoop ik. Ik word gek van mijn eigen gedachtes en besluit te kijken of er ergens anders in het hotel misschien nog iets te doen is. Ik loop naar beneden, maar het is daar net zo uitgestorven als op mijn eigen kamer. Waar zou Franky zijn. Ik voel in mijn zak, maar merk dat mijn telefoon er niet meer in zit. Zuchtend loop ik weer de trap op naar mijn kamer.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.