FanFic.nl

Crush

22.

Terwijl ik een poging doe om de deur van mijn kamer open te krijgen hoor ik mijn beltoon door de deur heen. Shit, waarom gaat dat ding nou niet open? Ik loop nog even te rotzooien met de sleutel en dan hoor ik de welbekende klik. De deur is open, maar wel te laat. 1 gemiste oproep, Bill. Meteen toets ik zijn nummer in en bel ik hem terug. De telefoon gaat een paar keer over maar tot mijn teleurstelling krijg ik niet veel later zijn voicemail. Ik besluit Franky maar te bellen en hij neemt wel op.

“Hey, waar zijn jullie allemaal?”� vraag ik. Hij verteld dat ze in een café in de stad zitten. “Ik had nog op je deur geklopt maar je deed niet open dus ik dacht dat je wel weer bij die jongens van je zou zijn.”� Zegt hij. Verbeeld ik het me nou of klinkt zijn stem echt zo ijzig? “Hoezo weer? Ik ben er pas twee keer geweest,”� protesteer ik. “Ook goed, ik dacht dat je er niet was dus gingen we weg. Maar je kunt ons wel komen opzoeken ofzo,”� zegt hij, duidelijk met tegenzin. “Laat maar,”� antwoord ik en ik hang op. Waar heeft hij nou weer last van? Waarom zijn ze de stad in gegaan zonder mij? Ik weet zeker dat Franky niet op mijn deur geklopt heeft, dan had ik het gehoord.

Somber staar ik uit het raam. Bill heeft het druk, Franky is overduidelijk boos op me zonder dat ik weet waarom en de rest van de crew is gewoon zonder me op stap gegaan. Leuk hoor, Berlijn. Opeens gaat mijn telefoon weer. Een gelukzalig gevoel verspreid zich door mijn lichaam. Misschien is het Bill wel! Meteen pak ik mijn telefoon op en met een lichte teleurstelling zie ik dat het Lola is.

“Hey Lo, alles goed?”� zeg ik tegen haar. “Ja hoor, met jou?”� vraagt ze. Ik vraag me af of ik haar zal vertellen van Bill en Franky, maar ik heb er nu even geen zin in. “Super,”� antwoord ik. Dan verteld Lola waarom ze belt en komt er een klein angstgevoel op in mijn maag. “Een vriendin van me belde net, ze vroeg of ik drie dagen meeging naar Frankrijk. Dat lijkt me helemaal te gek, maar dan kan ik je die drie dagen dus niet coveren,”� zegt ze. “Shit, hoe doe ik dat dan?”� vraag ik aan haar. Ze stelt voor dat ik voor drie dagen naar huis ga, maar dat kan niet. Ik kan niet drie dagen stoppen met filmen. “Wanneer is het?”� vraag ik. “We vertrekken over twee dagen, dus je hebt die dagen nog om te bedenken wat je kan doen. Sorry, maar ik moet nu weer gaan. Veel plezier nog!”� roept ze opgewekt en ze hangt op. Te gek, dat kon er ook nog wel bij.

Net voordat ik mijn tanden in een appel wil zetten galmt mijn ringtone weer door de kamer. Dit keer is het wel degene die ik wil spreken, de enige die ik wil spreken op dit moment. “Hey!”� roep ik enthousiast in de telefoon. “Hey schatz, hoe gaat het? Sorry dat ik net niet opnam, we hadden even een bespreking,”� zegt de vrolijke stem van Bill. “Geeft niet en alles gaat wel redelijk,”� zeg ik. “Klinkt niet zo redelijk,”� zegt hij bezorgd. “Het is niks, ik verveel me alleen en iedereen is de stad in,”� antwoord ik. “Dan kom je toch hierheen? Ik stuur wel een taxi,”� zegt hij gelijk. Ik denk even na en vraag me dan af waarom ik niet meteen ja zeg. “Oké, doe maar. Dan zie ik je zo!”� zeg ik.

Het duurt niet lang voordat de taxi er is. Intussen heb ik snel mijn make-up gedaan en een paar dingen in mijn tas gegooid zodat ik meteen de deur uit kan. In de taxi kan ik niet stilzitten. De hele tijd loop ik met mijn voet te tikken of heen en weer te wiebelen. Het valt zelfs de chauffeur op. “Zenuwachtig?”� vraagt hij lachen. Ik schud mijn hoofd. “Nee hoor.”� antwoord ik onverschillig. Hij haalt zijn schouders op en rijdt verder.

Het is raar, ik heb Bill vanmiddag nog gezien en toch mis ik hem zo en kan ik niet wachten tot ik hem straks weer zie. “Kan het niet wat sneller?”� vraag ik aan de chauffeur. “Ik rijd al twee keer zo snel als de toegestane snelheid, op verzoek van je vriendje, dus nee, sneller kan het niet,”� antwoord hij. Ik kleur een beetje rood en zeg zachtjes dat het dan wel goed is. Als ik op mijn grote horloge met diamantjes aan de zijkant kijk, zie ik ook dat we nog maar 10 minuutjes onderweg zijn. Het lijkt veel langer! Gelukkig herken ik op dat moment de straat waar Bill zijn huis staat. We zijn er eindelijk! Ik betaal de taxi, maar kom er dan achter dat Bill die al betaald heeft. De chauffeur knipoogt nog naar me en wenst me veel plezier. Ik vind het maar een engerd, maar dat maakt niet uit, want ik ben bij het huis van Bill.

De vlinders in mijn buik beginnen weer hevig te kriebelen en op dat moment gaat de deur open en staat Bill voor mijn neus. Zijn zwarte haren met blonde highlights staan recht overeind en zijn ogen zijn nog zwarter dan de laatste keer dat ik hem zag. “Tja, we hadden nog een interview en ik heb nog geen tijd gehad om het eraf te halen,”� zegt hij als hij ziet dat ik er naar kijk. Ik glimlach. “Geeft niet, ik vind het mooi!”� antwoord ik. Dit lijkt hij leuk te vinden en hij neemt me mee naar binnen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.