FanFic.nl

Having famous siblings isn't always so funny..

Quatro

{P.O.V. Rowena}
Ik draai mij om en zie een man staan. Zijn naamkaartje zegt dat hij dr. Dolyn is. ‘Jullie vroegen net naar Nick Jonas, zijn jullie familie?’ Als antwoord knik ik. ‘Oké, dan moet ik jullie iets belangrijks vertellen.’

De dokter laat een stilte vallen, die voor mij veel te lang duurt. Dan, na vijf minuten gewacht te hebben, verteld hij wat er is. ‘We denken dat Nick last heeft van een ernstige hersenschudding. We vroegen hem naar zijn broers en zussen, waarvan iedereen natuurlijk weet dat het een broertje en twee broers zijn, maar hij blijft volhouden dat hij een tweelingzus heeft.’ Dat valt dus mee, want hij heeft wel een tweelingzus, ik namelijk. Achter me hoor ik Kevin en Joe ook al gniffelen. ‘Dokter Dolyn, we leggen het later wel uit. Voor u is het nu belangrijk om te weten dat Nick wel een tweelingzus heeft.’ Nadat Joe dat gezegd heeft kijkt dokter Dolyn hem vreemd aan, dan kijkt hij naar mij - voor ongeveer vijf minuten - en dan weer terug naar Joe, die knikt. ‘Dan zal ik jullie maar naar jullie broer brengen.’ zegt hij, terwijl hij zich omdraait. ‘Broertje!’ roepen we er met z’n drieën achteraan. Dokter Dolyn draait zich om, glimlacht en loopt dan een trap op. Kevin, Joe en ik volgen hem. We komen bij kamer 125, als dokter Dolyn zich omdraait. ‘Sorry, maar er mag maar één persoon tegelijk naar binnen.’ Joe en Kevin draaien zich om naar mij en zeggen dat ik maar moet gaan. ‘Ma..’ ‘Jij hebt hem al heel lang niet gezien. En jij kent hem het beste, ga nou maar.’ Voordat ik weer tegen kan stribbelen duwt Kevin me naar binnen. ‘Oké, ik ga wel. Let jij op mijn mobiel Kev? Ik denk dat die niet mee naar binnen mag.’ Ik kijk naar dokter Dolyn ter bevestiging en als die knikt geef ik mijn mobiel aan Kevin. Ik loop verder de kamer in en sluit de deur achter mij. In de hoek van de kamer, naast een groot raam waar licht blauwe gordijnen voorhangen, staat een bed. Nick ligt er een beetje levenloos onder de dekens, wat me doet schrikken. Normaal gesproken is Nick altijd zo blij en wél levend - niet zoals Joe natuurlijk, maar toch meer dan nu - . Ik loop naar het bed en kniel neer. Ik aai zachtjes over Nick’s arm en begin tegen hem te fluisteren. ‘Nick, ik weet dat je niet dood bent. Dan zou ik het wel voelen en dan zou dat streepje op de hartslagmeter recht zijn en dat is het gelukkig niet. Maar je maakt me bang, heel bang. Straks ga je dood en dan heb ik geen tweelingbroer meer. Niemand met wie ik alles kan delen, niemand die me volkomen begrijpt zonder enige uitleg. Als jij dood gaat gaat er een deel van mij dood en ik kan niet half leven. Als je ver weg bent, voel ik me al leeg, moet je het je eens voorstellen hoe het zal zijn zonder jou. Vecht gewoon door, net zoals bij diabetes. Dat heb je toch ook overleeft? Dan kan je dit ook aan.’ Terwijl ik dat fluisterde, ben ik gaan huilen en heb ik niet gemerkt dat Nick wakker is geworden. In plaats dat ik over zijn arm aai, wrijft hij met zijn duim over mijn wang. ‘Rowena,’ fluistert Nick, terwijl hij mijn gezicht naar zich toe draait, ‘Ik ga niet dood, ik wil niet dood en ik vecht. Alleen al voor jou zou ik niet opgeven. Zoals je al zei, als je ver weg bent, voel ik me leeg. Heaven isn’t heaven without you. Volgens de dokter gaat het beter. Ze denken alleen dat ik een erge hersenschudding heb, omdat ik jou telkens als tweelingzus noem. En ze weten nog niet over jou. Daar moeten we gouw verandering in brengen, want dit is alleen maar moeilijk.’ ‘Nick heeft gelijk…’ Ik kijk achter me en zie mijn vader staan. Ik trek een wenkbrauw op - er mocht toch maar één iemand naar binnen? - en mijn vader legt het uit. ‘Omdat Nick wakker is, mocht ik ook naar binnen.’ Mijn vader gaat naast me zitten en slaat een arm om Nick en mij heen. ‘Ik had het al met mamma besproken en bij het volgende Jonas Brothers concert gaan we je, een soort van, voorstellen.’ Dan hoor ik geklop op de deur. Ik sta op en open de deur. ‘Kev, wat is er?’ Kevin geeft mij mijn mobiel. ‘Deez heeft je ge-sms’t, ze zal zich wel afvragen waar je bent, je ging natuurlijk zo plotseling weg.’ Ik draai me weer om naar mijn vader en Nick. ‘Pap, mag ik Deez vertellen wat er aan de hand is?’ Mijn vader knikt. ‘Vraag maar of ze hier heen komen, het is toch niet zo ver weg. En ik denk dat ze het liever persoonlijk horen, dan over de telefoon.’ Ik knik en loop de kamer uit. Ik lees het sms’je en merk dat Kevin over me heen leunt en mee heeft gelezen. Ik draai mijn hoofd naar hem om en hij slaat al blozend zijn ogen neer en fluistert een zacht ‘Sorry.’ ‘Geeft niet.’ ‘Zal ik anders naar ze toe vliegen en ze ophalen, met het privévliegtuig is goedkoper voor ze en ze weten natuurlijk geen woord Spaans.’ Ik begin te lachen. ‘Behalve ik een paar woordjes, weten wij ook geen Spaans hoor. Maar het is goed, alleen in een vliegtuig is ook niet echt leuk. Zal ik mee gaan?’ Kevin krijgt een grote glimlach op zijn gezicht. ‘Nee, wacht jij maar hier. Straks gebeurt er nog iets met Nick.’ Ik knik en Kevin loopt naar de kapstok van het ziekenhuis. Hij pakt zijn jas er van af, trekt die aan en loopt naar de deur. Hij draait zich om, zwaait en loopt naar buiten. Dan begin ik Désirée terug te sms’en.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.