FanFic.nl

Having famous siblings isn't always so funny..

Seite

{Désirée P.O.V.}
Even later komen we aan bij een groot, wit ziekenhuis. Kevin parkeert de auto en stapt uit. Ondertussen probeer ik Lianne wakker te maken. ‘Hé, wat? Waarom maak je me wakker? Rowie en ik hadden net frambozen met chocoladesmaak ontdekt.’ Zegt Lianne, terwijl ze gaapt. ‘Dat konden we horen, ja. Waren ze lekker?’ Vraag ik sarcastisch. ‘Weet ik niet, want jij maakte me wakker toen ik net een hap wilde nemen. Maar waarom maakte je me nou wakker?’ ‘Hoe weet jij dat ze chocoladesmaak hebben als je ze niet hebt kunnen eten?’ ‘Rowena zei dat ze naar chocolade smaakten. Maar voor de derde keer, waarom maakte je me nou wakker?’ Vraagt Lianne geïrriteerd - ze heeft duidelijk niet genoeg slaap gekregen - , terwijl ze nog eens gaapt. ‘We zijn bij onze bestemming.’ Antwoord ik. Lianne knikt en begint aan haar gordel te prutsen. Ik maak ook mijn gordel los en wil uit de auto stappen. ‘Ehm, Deez, wil je me even helpen, ik krijg mijn gordel niet los.’ Ik zucht en help Lianne met haar gordel. ‘Je hebt duidelijk niet genoeg slaap gehad.’ Mompel ik. ‘Wat zei je?’ Vraagt Lianne, terwijl ze de auto uitstapt. ‘Niks, laat maar.’ Antwoord ik, terwijl ik ook uit de auto stap. Ondertussen heeft Kevin al een parkeerticket gehaald en hij legt het in de auto. ‘Komen jullie, dames?’ Vraagt hij, terwijl hij naar binnen loopt. Lianne loopt al naast hem en ik ren naar ze toe. Kevin is hier blijkbaar al eerder geweest, want hij vraagt niet waar we naartoe moeten - terwijl er wel een mevrouw achter de balie zit, die zo te zien niks te doen heeft - . Hij loopt naar boven, richting de Intensive Care. Hij loopt naar een kamer, waarvan de deur openstaat. Kevin loopt de kamer binnen en kijkt verbaasd om zich heen, maar de kamer is leeg en er ligt niemand in het bed. ‘Raar, hier lag Nick eerst.’ Zegt Kevin tegen Lianne en mij. ‘Laten we het beneden vragen.’ Stelt Lianne voor, terwijl ze voor de zoveelste keer gaapt. ‘Dat is best wel een slim idee,’ zeg ik, ‘vooral voor iemand die niet helemaal wakker is.’ Kevin knikt en we lopen met z’n drieën naar beneden. ‘Ehm, ik praat geen Frans. Tenminste, niet goed. Jullie wel?’ Vraagt Kevin als we voor de balie staan. Lianne zegt dat ze wel een beetje Frans spreekt en vraagt, in het Frans, aan de mevrouw achter de balie of Nick verplaatst is. ‘Ja,’ antwoord de vrouw in het Frans, ‘het ging zo goed met hem dat hij van de IC afmocht en overgeplaatst is. Je moet hier gelijk de trap op, naar rechts en dan kamernummer 14.’ Lianne bedankt haar en vertaald voor ons wat ze gezegd heeft. We volgen de instructies op en binnen een paar seconden staan we voor een kamer met nummer 14 erop. Ik klop aan en enkele seconden later doet Rowena de deur open. Je kan zien dat ze gehuild heeft - haar ogen zijn rood en haar make-up is uitgelopen - , maar als ze mij ziet verschijnt er een waterig glimlachje op haar gezicht. ‘Deez,’ fluistert ze zachtjes, terwijl ze naar de grond kijkt. Toch zie ik een klein traantje langs haar al zo natte wang naar beneden rollen. Ik zie dat er nog meer tranen in haar ogen opwellen en ik spreid mijn armen. Rowena laat zich er letterlijk invallen en ik moet moeite doen om haar op te vangen. Ik sla mijn armen om haar heen en Rowena laat haar tranen op de vrije loop. Het doet pijn om haar zo gebroken te zien - normaal gesproken is Rowena altijd het blije en positieve zonnetje in huis - en ik kan mijn tranen niet meer inhouden. ‘Sst, stil maar. Wat is er aan de hand Rowie? Vertel het maar aan tante Deesje.’ Ik probeer haar tussen mijn eigen snikken door te troosten. Rowena stopt even met huilen en haalt diep adem. ‘Het is gewoon allemaal zo moeilijk. Ik heb tegen jou en Lianne gelogen, dat wilde ik niet, maar ik moest wel. En toen ging Nick bijna dood…’ Het komt er allemaal in één adem uit en Rowena begint weer zachtjes te huilen. ‘Dat geeft niet, je hebt er vast een hele goede reden voor. En met Nick gaat het toch beter? Hij mocht tenslotte van de Intensive Care af.’ Iemand proberen te troosten, terwijl je zelf huilt is niet echt makkelijk - praten terwijl je huilt is überhaupt al niet makkelijk - , maar ik doe mijn best. Het helpt niet echt, want ze begint nog harder te huilen. Plotseling voel ik een derde arm om me heen. Ik kijk op en zie dat Lianne haar armen om Rowie en mij heeft geslagen. ‘Echt Rowie, wat je dan ook tegen ons gezegd mag hebben wat niet waar is, het geeft niet.’ Lianne herhaalt mijn woorden en deze keer werkt het wel, want Rowena wordt al wat rustiger. ‘Row, ga beneden maar wat eten halen, oké?’ De vader van Nick, Kevin, Joe, Frankie en waarschijnlijk ook Rowena, geeft Rowena wat geld en aait haar over haar haar. ‘Willen jullie ook wat?’ Vraagt ze aan haar vader. Hij schud zijn hoofd en aait haar nog eens over haar haar. ‘Eet wat, wordt wat rustiger en vertel je vriendinnen dan maar wat er aan de hand is, oké?’ Rowena knikt, wringt zich uit de groepsknuffel met mij en Lianne en geeft haar vader een knuffel. Dan draait ze zich om, vraagt aan Lianne en mij of wij wel wat willen eten en loopt dan de trap af.

Reacties: