FanFic.nl

Like a dream.

Hoofdstuk 2

Met open mond staarde Gitte naar de brief die ze net haastig had opengescheurd. Dat overkwam haar de laatste maanden wel erg vaak. Ze werd opeens uitgenodigd op allerlei vip-feestjes, ze kreeg gratis kleren, er waren fotoshoots met Jacob, Anneleen en haar geweest, de 'Joepie' had haar geïnterviewd, er was een filmrecensie gekomen in 'de Standaard' en nu dit weer...
Ze hield een uitnodiging in haar handen om naar de TMF-awards te gaan. Daar hoorde natuurlijk ook de bijbehorende afterparty bij.
De film was nu al enkele weken uit, en hij leek opeens razend populair te worden. Tieners die de hoofdrol spelen in een film in België, was nogal ongewoon, en trok blijkbaar veel kijkers naar de bioscoop.
Ze kon nog wel gewoon naar school, kreeg strafwerk als ze te laat kwam, werd misschien zelfs extra in de gaten gehouden, maar tegelijkertijd was er ook het andere gedeelte.
Haar hoofd in een tijdschrift zien was behoorlijk merkwaardig, evenals het feit dat ze in een peperdure designer-jurk op haar eigen première werd verwacht. Op de foto gaan met leeftijdsgenoten (die vooral achter Jacob liepen) en handtekeningen uitdelen als ze gewoon ging shoppen, klonk haar ook nog steeds vreemd in de oren.
Ze las de brief opnieuw. Ho, eens even...
Het was niet de bedoeling dat ze een award zou uitreiken of gewoon mocht gaan kijken, maar dat ze er een gastoptreden zou verzorgen!
In 'A dream come true' - de film - had ze één liedje gezongen, een duet met Jacob. Ze wist zelf geeneens dat ze een leuke stem had, maar blijkbaar vonden de scenaristen het wel wat hebben, dus begonnen ze aan het script te sleutelen.
Er kwam ook nog eens een ingewikkelde choreografie bij, en aangezien Gitte een rotslechte danseres was, was daar nogal wat tijd in gekropen.
Het was uiteindelijk, na veel hard werk en bloed, zweet en tranen, toch gelukt en nu vond ze het zelfs leuk. Ze kon nog steeds niet improviseren en vond het moeilijk om een dansje aan te leren, maar eenmaal het haar lukte, vond ze het tof om te doen. Tof als in; dansen om een film op te nemen, in de wetenschap dat je ook gewoon opnieuw kon begonnen. Op een live optreden kon dit niet. Er zouden vast allerlei grote namen zijn, die haar minachtend zouden bekijken. Niet dat ze niet gauw eens een arrogante blik terug zou kaatsen, maar wat met het publiek? Die kwamen voor een ontspannen avond, voor het ongecontroleerde drankgebruik en voor de grote namen.
Hoe zouden ze een beginnend zangeresje onthalen, dat niet eens doelde op een zangcarrière?
En toch zou ze gek zijn als ze het niet deed. Plots besefte ze dat niet alleen zij die beslissing nam. Het leek alsof er een rotsblok van Gitte's schouders viel. Zelf zou ze waarschijnlijk niet durven weigeren, en bijgevolg heel de tijd op het toilet zitten, terwijl Gwen Stefani en Kate Voegele ook stonden aan te schuiven.
Maar als Jacob ook niet toestemde, was die stress nergens voor nodig. En had ze geen afterparty...
ze wist dat dit het waard was om een luxeprobleem genoemd te worden, en dat ze zichzelf vroeger zou hebben uitgelachen, maar het kon haar niets schelen. Dit was een beslissing waarvan het lot niet enkel in haar handen lag. Ze moest Jacob bellen.
Fout, ze moest Jacob sms-en. Als ze zou bellen, zou horen hoe zenuwachtig ze was, en daar zou hij haar maar al te graag mee treiteren. Alleen daarom al zou hij toezeggen.
Ze viste haar roze Samsung S3030 uit haar broekzak vandaan en begon aan een nieuw bericht.
'Hey, Jacob! Je hebt toevallig je post nog niet gecheckt? X Git.”�'
Snel zocht ze Jacobs naam en drukte op 'verzenden'. Het was een korte, maar duidelijke sms, die toch ook niet toonde hoeveel het haar kon schelen. Hoopte ze.
Zoals verwacht, duurde het nog even voor Jacob antwoordde. Meestal had één van zijn zussen hem verstopt, of was hij er per ongeluk op gaan zitten tijdens 'The Simpsons' en stond de trilfunctie niet aan.
Gitte ging even op hun zwarte, lederen zetel liggen. Ze staarde naar het plafond.
Waren die scheurtjes er altijd al geweest? En die grote, zwarte lijn, was dat de bedoeling? Er zaten wel erg veel bulten en gaten in hun plafond...
Ze werd onderbroken in haar overpeinzingen door het geluid van de telefoon. Snel haastte ze zich recht, en nam ze op.
“Hallo, met Gitte,”� zei ze beleefd.
“Hallo, met Jacob,”� imiteerde die haar. Haar missie om niet te bellen was dus duidelijk mislukt. Om toch maar niet meteen over de TMF-awards te moeten beginnen, zei ze op serieuze toon: “Volgens mij is het nog maar een kwestie van tijd en ons hele huis stort in elkaar.”�
Van zijn stuk gebracht, vroeg Jacob: “Wat?!”�
“Laat ook maar.”� zei Gitte, en ze rolde met haar ogen. “Jij bent te normaal voor dat soort zaken.”�
“Dat is de ergste belediging die ik ooit in mijn leven heb gehoord.”� antwoordde Jacob serieus, maar hij vervolgde al snel: “Ben ik ook te serieus om een duetje mee te dingen op de TMF-awards?”�
“Ik weet het niet, Jacob... We zullen de underdogs zijn van het hele zooitje daar. Trouwens, het was altijd mijn bedoeling om te acteren. Voor dat acteren stemde ik toe in het opnemen van één liedje, maar dat is ook alles. Vraag me voor een Oscar, en ik twijfel niet. Mijn droom is acteren, wat is de jouwe?”�
“Mijn droom is acteren. Mijn motto echter is; niets afslagen wat je eigenlijk ook wel leuk vindt. En trouwens, wij zijn spontaan, jong, fris en talentvol, weet je nog? En daar houden ze van. Daar houdt iedereen van, Git.”�
Gitte zuchtte. Ergens twijfelde ze nog, maar ergens wist ze ook dat ze haar keuze al had gemaakt. Jacob wilde dit duidelijk heel erg graag, en wie was zij om hem te ontnemen wat hij leuk vond?
En het was nu ook weer niet dat ze niet graag zong...
“Oké dan, jij wint.”� gaf ze toe.
“Oh, wist je trouwens dat ik in de 'Joepie' sta? Volgens hen ga ik Justin Bieber vervangen en heb ik alles in huis om als 'hot en getalenteerd' bestempeld te worden. Hun woorden, niet de mijne. Geweldig, toch?”�
“Oh, God. Was jij maar ik je holletje gebleven en nooit beroemd geworden.”� lachte Gitte, “Dit gedoe is niet goed voor je ego.”�
“Je bent jaloers.”� lachte Jacob mee. Ze praatten nog wat verder over koetjes en kalfjes, tot ze allebei moesten gaan eten. Dat was de perfecte gelegenheid om te vragen of ze naar de TMF-awards mocht gaan. En dit jaar niet als toeschouwer...

Gehaast met haar voet wiebelend, stond Gitte voor de deur van haar beste vriendin. Ze kende Natalie nu al een jaar of acht. Ze was nieuw geweest in het derde leerjaar. Hun klasgenoten hadden nooit kunnen voorspellen dat ze beste vriendinnen zouden worden, want hun ontmoeting was niet bepaald zonder problemen verlopen.
Gitte kon niet verklaren waarom, maar ze kon Natalie gewoon niet uitstaan. Ze leek zich altijd verheven te voelen boven de rest van de klas en boven de rest van de wereld, was in alles de beste en en slimste (behalve in turnen) en gebruikte een vreemd soort sarcasme, dat Gitte pas later wist te waarderen.
Maar toen ze verder keek dan dat alles, zag ze wie Natalie echt was. Ze voelde zich niet verheven, ze was gewoon beter dan de rest.
Ze was geen nerd, maar was gewoon zo cool om haar wijsheid te tonen. Haar sarcasme omvatte gewoon wie ze was, en het was hilarisch. Ze kon geweldig lief zijn, en aan de andere kant je ook een schop onder je kont verkopen.
Overtuigd van haar gelijk, sprak ze altijd met Natalie, om zich daarna ontzettend stom te voelen dat zij het niet zo had gezien.
Ze was de beste beste vriendin, die iemand zich ooit kon wensen. En ze wist dat iedereen dat zei, maar die wisten niet waarover ze praatten. Natalie was de beste.
Door de deur die openging, werd Gitte verstoord in haar gedachten. Voor haar neus stond Natalie's moeder.
“Oh, hallo, mevrouw. Is Natalie thuis?”� vroeg Gitte vrolijk. Haar ouders hadden toegestemd voor de TMF-awards en haar stemming was opperbest.
“Ja, kom gerust binnen.”� glimlachte Natalie's mama. Gitte stapte het trapje op. Ook al was het lente en scheen er een waterig zonnetje aan de hemel, toch was het binnen veel warmer. Ofwel lag het gewoon aan de gastvrijheid van het gezin, waar ze zich altijd bij thuisvoelde.
“Natalie is boven op haar kamer. Wil je eerst wat drinken?”�
“Nee, dat zit wel goed, hoor.”� antwoordde Gitte luchtig.
Ze bleven toch niet lang, als Gitte haar zin kreeg.
Met twee treden tegelijk sprintte Gitte de trap op en zonder te kloppen viel ze Natalie's kamer binnen.
“Jij komt met mij mee, en je mag je haasten.”� zei Gitte tegen Natalie, die op haar bed een boek zat te lezen.
“Waarom? Zit er een horde potloodventers achter je aan, die je alleen maar willen omdat je bekend bent?”� vroeg Natalie quasi ongeïnteresseerd, maar Gitte wist zeker dat ze brandde van nieuwsgierigheid.
“Nee, maar het heeft er wel mee te maken. Ik heb twee vip-tickets gekregen voor de TMF-awards. Is iemand soms geïnteresseerd?”�
Natalie's hoofd ging met ene ruk omhoog. Haar bruine ogen fonkelden kinderlijk.
“Maar de TMF-awards zijn dit weekend, stommeling. Wat gaan we dan nu doen? Shoppen?”� vroeg ze, en ze stuiterde op en neer op haar bed. Elk meisje dat niet van shoppen hield, kwam, volgens Natalie, van een andere planeet.
“Nog beter. Ik neem je mee naar de set en we gaan smeken tot we twee fantastische outfits mogen leven van de styliste.”�
“Oh, my god!”� zei Natalie op een soort bitchy toontje, dat je vaak in films zag, en alleen zij kon imiteren. “Je bent de beste. Waar wachten we nog op?”�
Gitte lachte, terwijl Natalie sneller dan iemand anders dat zou kunnen, recht stond, wat spullen in haar tas gooide en een pull aantrok.
“Haast je, Gitte, we gaan de coolste kleren van het land passen. Heb ik al gezegd dat je de beste bent?”�
“Nog niet genoeg.”� lachte Gitte en samen liepen ze de trap af.

Vrolijk liepen ze arm in arm in het immens grote gebouw, waar Gitte nog geregeld haar weg verloor. De opnames waren al enkele maanden voorbij, maar ze kwam er nog soms, om kleren te passen voor één of andere evenement of voor fotoshoots.
Alles had er dezelfde kleur - beige - en alle ruimtes leken er op elkaar.
Ze waren per ongeluk in de kleedkamer van twee knappe figuranten beland, die in ontbloot bovenlijf hun gespierde en gebruinde torso toonden. Snel graaiden ze naar een wit t-shirt, dat over de leuning van een stoel hing, maar het was al te laat. Natalie had al dat mannelijk schoon in de gaten gekregen en werd er blijkbaar wat door geïntrigeerd. De vorige keer dat dat gebeurd was, - want het was bijlange na niet de eerste keer - was ze zo onder de indruk geweest dat ze geen woord meer kon uitbrengen. Nee, dan viel het deze keer veel beter mee.
“Yo! Wazzup?!”� kraamde ze uit en ze deed er ook nog een vreselijk handgebaar bij. Haar drie middelste vingers waren gebogen, en haar duim en pink stonden rechtop. Het was zo'n symbool dat rocksterren gebruikten, toen het nog hip was om zo op foto's te staan.
Ze sleurde Natalie mee, die nog steeds gebiologeerd naar het tweetal staarde. Eenmaal buiten raakte ze weer wat op haar positieven en zei zei: “Ha, goed dat ik cool bleef, vind je niet?”�
Gitte keek haar even aan om te zien of ze dat meende, en wat haar nog het meest verontrustte, was het feit dat dat echt zo leek.
“Ja, heel cool!”� lachte ze, en ze stak haar beide duimen in de lucht, “Toppie!”�
Ze roddelden nog wat verder over de jongens in hun klas, hun volgende schooluitstap, de laatste nieuwe films in Kinepolis en het feit dat Natalie niet kon geloven dat er niets was tussen haar en Jacob.
“Komaan, zeg. Denk je echt dat ik dat verborgen zou kunnen houden voor mijn beste vriendin?”� vroeg Gitte gespeeld verontwaardigd.
“Ik heb nochtans ergens gelezen dat die kusscène tussen jullie heel... euh, hoe zal ik het zeggen, … 'intens' was.”� zei ze samenzweerderig.
“Oh, ja? Waar dan? In de 'Joepie' waarschijnlijk, want dat is echte vakliteratuur, waar ze tegen alle soorten roddels zijn.”� antwoordde Gitte vrolijk. Ze liet zich niet door Natalie op stang jagen. Nu eenmaal de beslissing was gevallen dat ze zou optreden, voelde ze zich plots veel beter. De grote dag leek nog veel te veraf om al gestresst over te zijn en nu had ze gewoon een geweldige namiddag met haar beste vriendin.
“Hallo, Gitte, wat doe jij hier? Is er een fotoshoot?”� vroeg Tatjana verbaasd. Tatjana was één van de vaste stylistes die werkten bij deze filmproductie. Ze kleedde alle acteurs en actrices en deed ook hun maquillage. Gitte kon het goed met haar vinden, waarschijnlijk ook omdat ze nog zo jong was. Gitte was in oktober zestien geworden, en Tatjana was net afgestudeerd. Ze was eenentwintig. Ze scheelden maar vijf jaar in leeftijd en dus hadden ze nog redelijk wat gespreksonderwerpen gemeen waarover ze mee konden spreken.
Ze had lichtblond haar - en dan echt het lichtste van het lichtste - dat ze altijd wel met één of ander stoer speldje of elastiekje op zijn plaats hield.
Deze keer had ze een klein speldje in de vorm van een tennisracket gebruikt voor haar bles.
“Nee, hoor, Tat, je bent niets vergeten. Natalie en ik komen gewoon eens heel lief in je ogen kijken en smeken of we een kick-ass outfit kunnen krijgen voor de TMF-awards.”� zei Gitte zo nonchalant mogelijk. Het moest lijken alsof ze hier niet zo lang over nagedacht had en gewoon even langs kwam. Dan zou Tatjana er vast ook niet zo lang over nadenken.
Maar dat deed ze dus wel.
“Ho, eens even, Git. Ik weet niet of ik dat wel mag. Ik bedoel, je bent mijn maatje wel, maar om nu voor om het even welke gelegenheid kleren weg te gaan geven -”� stak ze van wal.
“Maar dit is niet om het even welke gelegenheid, het zijn de TMF-awards! Had ik trouwens al gezegd dat ik er moet optreden?”�
“Dus technisch gezien moet je haar wel kleren geven, want ze gaat niet als Gitte, maar als Jasmien. En omdat ik weet dat je haar een geweldige outfit zal schoren, kan ze er natuurlijk niet als een slons bijlopen op de afterparty. En als je dan toch bezig bent, kan je mij ook voorzien van de nodige glitter en glamour. Dat is niet veel werk, aangezien ik geen podium-outfit nodig heb.”�
Natalie eindigde haar betoog en ze had Tatjana helemaal voor zich gewonnen.
“Goed dan, kleine wijsneus. Maar je moet wel je uiterste best doen om het gsm-nummer van Sean van Nailpin te verkrijgen. Ik hoorde dat die weer vrijgezel is.”� gaf Tatjana toe.
“Het moet dan ook nog een ster zijn!”� lachte Gitte, “Waarom gooi je het niet meteen oer de internationale boeg?”�
“Komen er dan ook internationale bekendheden?”� vroeg Natalie geschokt. Gitte had nog niet echt kunnen kijken wie er dit jaar naar België zou afzakken, maar er zouden toch wel enkelen komen? The Black Eyed Peas. Of P!nk? Of misschien wel Mika? Of...
“Komen de Jonas Brothers ook?”� vroeg Natalie nieuwsgierig. “Dat zou jij natuurlijk fantastisch vinden, hé, Git? Bende, kwelende apen.”�
Gitte stak haar tong uit naar Natalie. Ze was lichtelijk geobsedeerd door de drie broertjes, en daar werd Natalie soms horendol van. Gitte had een map waar ze al hun artikels in bijhield. Haar kamer hing vol met posters en ze wist alles over de laatste nieuwtjes. Haar agenda bevatte op alle vrije plekjes foto's van hen en ze had ook allerlei spullen uit hun merchandising-lijn.
In haar omgeving moes ze op niet veel appreciatie rekenen. Ze kende maar één ander meisje, dat ook een immense fan was, Julie.
Die zat in haar klas en ook in haar toneelles. Op de achterste bank in de klas zaten ze vaak nieuwtjes uit te wisselen en kritiek te leveren op de liefjes van de Jonas Brothers.
Nog maanden na hun eerste concert in België hadden ze met een grijns op hun gezicht rondgelopen. Tijdens de les Latijn zaten ze te staren naar Gitte's met foto's beplakte agenda, en Julie's schriften, waarvan het saaie kaftpapier was beplakt met grote prenten van de broers.
Ze hadden zelfs een nieuwe sport uitgevonden, 'Jonas-badminton'. Daarbij moest je bij elke slag die je het pluimpje verkocht met je racket, een woord schreeuwen dat met de Jonas Brothers te maken had. Ze hadden het spelletje uitgevonden in de laatste les lichamelijke opvoeding, toen ze een sport naar keuze mochten beoefenen. Het was begonnen als een gewoon potje badminton, maar al snel werd dat hen te saai, en maakten ze er hun eigen variant op. Je kon dus best wel zeggen dat ze geobsedeerd waren door de drie broers en hun muziek.
“Ik heb echt geen flauw idee wie er allemaal komt. Voor de zekerheid zou ik me toch maar piekfijn uitdossen.”� knipoogde Gitte. En de twee voegden de daad bij het woord. Gitte haastte zich haar oude loge in, en Natalie glipte die van Jacob binnen.
Ongeveer vijf minuten later stonden ze beiden weer buiten, gehuld in een jurk die Tatjana heb gegeven had. Keurend keek Gitte in een grote spiegel. Ze had een paarse jurk aan, die tot net boven haar knie reikte. Hij had één schouderband, die bezaaid was met kleine, vierkantige studs. Haar andere schouder was bloot. De studs sprongen in het oog, maar ze waren ook weer niet zo groot en opvallend dat ze haar stoorden. Ze hield niet van teveel glitter, maar dit was perfect.
Blij keek ze Tatjana aan. Die had haar tot nu toe hoopvol aangekeken, en relaxte nu wat. Ze schudde haar haar hautaine opzij en zei: “Tja, wat wil je? Ik ken nu eenmaal je stijl.”�
Gitte stond al op het punt om haar podium-outfit in te gaan ruilen tegen iets comfortabeler, toen ze Natalie hoorde zeggen: “Maar mijn stijl ken je duidelijk niet.”�
Ze keek een beetje beteuterd en frunnikte aan haar kleedje. Dat was een wit, strapless kleedje, dat vanonder ingedeeld was in drie laagjes. Op die lagen zaten zwarte bolletjes.
Gitte zag al meteen het probleem. Dit was niets voor Natalie. Maar... wel voor haar!
“Als ik voor jou de perfecte outfit vind, krijg ik dan dat kleed voor op de afterparty?”� smeekte Gitte bijna. Daar hoefde Natalie niet lang over na te denken, en ze knikte opgelucht.
Beiden spurtten ze zich in hun gewone kleren. Voor Gitte was dat een blauwe jeansbroek met een t-shirt van Betty Boop en een pull-over met stripfiguren op. Natalie had een zwarte jeansbroek aan en een t-shirt met lange mouwen met het opschrift "I'm born like this. What's your excuse?”�. Daarover had ze nog een pull aan, die in de kleedkamer lag.
Ze raceten naar het rek met kleren en Tatjana hield nog enkele jurken omhoog.
“Perfect, perfect en -”� begon Gitte, toen ze werd onderbroken door Natalie.
“Zijn er alleen maar zulke kleedjes? Ik wil eerder iets cocktail dress-achtig.”� vroeg ze ongemakkelijk. Ze keurde de kleren die aan het rek hingen één voor één.
“Aha, dit is iets!”� mompelde ze, en kort daarna trok ze nog een kledingstuk van de haak.
“Excuseer me,”� lachte ze tegen Gitte en Tatjana, die haar de weg versperden. Ze maakten een nederige buiging en lieten Natalie, die verdween in Jacob's oude loge, door.
“Hmmmm, eens kijken wat er mist...”� checkte Tatjana om te zien in welke outfit Natalie straks zou verschijnen. Even viel er een stilte, en toen slaakte Tatjana een kreetje.
“Oh, ik denk dat ik al weet -”�
Maar haar uitleg was al niet meer nodig. Natalie stond voor hen, in een lange, zwarte skinny jeans, lage pumps en een glitterende tanktop.
“En?”� vroeg ze vol zelfvertrouwen.
“Hmmm, zo laat ik je nog wel naast me lopen!”� glimlachte Gitte.
“Zo toch niet? Er mist een essentieel onderdeel!”� protesteerde Tatjana. Geschokt keek Natalie haar aan. Tatjana rommelde in een lade en haalde er een set armbanden uit. Ze schoof ze over Natalie's arm en ze rinkelden enorm.
“Zo, nu ben je een echte rock chick!”� lachte ze en Natalie grijnsde.
Snel deed ze haar kleren weer aan en uit, terwijl Gitte hun gekozen kleren netjes weer liet omhoog hangen en in zakken liet verpakken.
Ze maakten afspraken over de kleren en stapten, arm in arm, de buitenwereld in.
Ze wist nog niet hoe ze het zaterdag zou kunnen opbrengen om live voor zoveel mensen te zingen, maar als ze afging, ging ze tenminste af in stijl.
Dat was toch al één zorg minder...

Reacties: