FanFic.nl

Crush

35.

De rest van de dag verloopt zoals gewoonlijk. Nou ja, voor zover je mijn leven op dit moment gewoon kan noemen. “Hey Sam, ga je vanavond ook mee naar dat leuke cafeetje?”� vraagt Riza aan me. Het mooie meisje met lang bruin haar en schattige appelwangetjes is ook een van de actrices in de film. “Nee sorry, ik moet terug naar Nederland,”� antwoord ik. Geschokt kijkt ze me aan. “Hoezo?”� vraagt ze. “Voor drie dagen maar, ik moet even wat regelen,”� zeg ik tegen haar. Nog steeds haat ik het om erover te liegen, maar het kan gewoon niet anders. “Oh, dus je komt wel weer terug,”� constateert ze. Ik knik. We praten nog een tijdje en dan moet ik weg.

Zo snel mogelijk pak ik mijn tas in, in het hotel. Over een half uur gaat mijn trein en het is nog tien minuten lopen naar het station. Als ik zoveel mogelijk in mijn tas gepropt heb valt mijn blik op mijn telefoon. Bill zou nog bellen. Hij heeft het vast druk met songs opnemen ofzo. Komt nog wel. Het is ook nog goedkoper als hij me belt wanneer ik in Nederland ben, grinnik ik. Ik doe de dopjes van mijn iPod in mijn oren en loop met mijn tas om mijn schouder de grote deuren van het hotel uit.

Buiten is het koud, ook al is het midden in de zomer. De klok op mijn telefoon verteld me dat ik nog precies een kwartier heb om bij de trein te komen, dat moet lukken. Ik besluit een sigaret op te steken. Ja, ik rook, heel soms. Meestal als ik me depressief voel, hoewel dat nu niet echt het geval is. Over vier dagen zie ik Bill weer. Het valt me op hoe stil het is op straat. Op een ouder paar met een hondje na ben ik nog geen mens tegen gekomen. Daar komt nog bij dat de lucht donker is en het een beetje regent. Ik hoop niet dat het doorzet voor ik in de trein zit, anders moet ik met natte kleren ruim zes uur in de trein zitten. Na een tijdje kom ik bij het station aan, gelukkig is het hier iets minder verlaten. Overal zie ik mensen naar hun trein rennen. Het duurt even voor ik mijn trein gevonden heb, hij vertrekt op een ander spoor dan zou moeten, maar uiteindelijk plof ik toch op een van de banken neer.

Zijn timing is geweldig, want net als de trein over de Nederlandse grens rijdt, begint mijn telefoon te trillen. “Bill!”� roep ik in de lijn. “Sam!”� roept hij net zo vrolijk terug. Ik lach. “Waar zit je?”� vraagt hij aan me. “In de trein, ben over een uurtje ongeveer thuis,”� antwoord ik. “Oh, oké,”� zegt hij. “Waar ben jij?”� vraag ik hem dan. “Thuis, tas inpakken enzo,”� antwoord hij. “Waarom?”� vraag ik. Hij legt uit dat ze vanaf morgen in hun studiowoning trekken in Berlijn. “Oh, leuk!”� zeg ik. “Ja, is wel leuk, je moet maar eens langskomen,”� grinnikt hij. “Doe ik ook wel, over vier dagen,”� zeg ik hem. “Vier dagen,”� zucht hij. “Duurt lang,”� zucht ik ook. Het is even stil, maar dan bevestigd hij dat. We blijven nog bijna een uur praten over van alles en nog wat, tot ik thuis ben. “Tot over vier dagen,”� zegt Bill nog. “Tot over vier dagen,”� antwoord ik voor ik ophang.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.