FanFic.nl

Crush

36.

Zodra ik de deur open doe komt de stem van mijn moeder me tegemoet. “Hoi, ben je weer terug?”� vraagt ze. “Nee, ik ben nog bij Lola,”� antwoord ik, misschien iets te chagrijnig. “Was het leuk?”� vraagt ze dan. Ik knik. “Ja hoor,”� zeg ik onverschillig. Waarna ik met een smoesje naar boven vertrek. Ik heb echt geen zin om leuk en vrolijk te doen nu.

Het is koud op mijn kamer. Ik gooi mijn tas in de hoek en laat me op bed vallen. Het is saai, suf en leeg. Wat doe ik hier? Ik wil terug naar Duitsland, naar Bill. Een diepe zucht komt uit mijn mond, nog vier dagen. Ik besluit mijn kleren in de wasmachine te gooien en dan te gaan slapen. “Je bent net thuis!”� protesteert mijn moeder. “Ja, nou en? Ik was maar twee weken weg hoor,”� antwoord ik. Ze haalt haar schouders op en laat me de deur uitlopen. Ik slof de trap op, mijn kamer in en ga in bed liggen. Slapen doe ik echter nog niet, het lukt gewoon niet. Ik lig heen en weer te woelen in bed, te denken aan Bill. Wat zou hij nu aan het doen zijn? Het klokje op mijn telefoon verteld me dat het bijna drie uur ’s nachts is, waarschijnlijk slaapt hij dus. Weer zucht ik.

Wanneer ik de volgende ochtend wakker wordt verbaas ik me erover dat ik toch nog in slaap gevallen ben. Als ik op de klok kijkt valt mijn mond helemaal open: drie uur. Drie uur! Ik slaap nooit zo lang. Gelijk stap ik mijn bed uit en loop ik naar beneden. “Ben je ook eindelijk wakker?”� vraagt mijn vader. Ik knik en pak een glas melk uit de koelkast. “Was het leuk bij Lola?”� vraagt hij. “Ja hoor, ik ga er over drie dagen weer heen,”� antwoord ik. Verbaasd kijkt mijn vader me aan. “Alweer?”� vraagt hij. “Ja, mag dat niet ofzo?”� vraag ik, het komt er een beetje vervelend uit, maar ik kan dan ook niet zeggen dat ik het leuk vind om weer thuis te zijn. “Jawel hoor, wij gaan toch weg,”� antwoord hij. “Weg?”� vraag ik verbaasd. “Waarheen?”�

Ik neem nog een slok melk en wacht op zijn antwoord. “We gaan even naar het huisje in Oostenrijk, aangezien jij toch niet mee wilt,”� zegt hij. “Oh, oké,”� zeg ik schouderophalend. Dan hoef ik me er ook niet druk om te maken dat ze vragen gaan stellen als ze Lola ergens tegenkomen. “Wanneer gaan jullie?”� vraag ik nieuwsgierig. “Overmorgen, we hadden niet verwacht dat je thuis zou komen,”� antwoord mijn vader. “Oh, maakt niet uit, ik ben dan wel weer weg,”� zeg ik vrolijk. Dat scheelt weer.

Pfff, wat een verveling. Er is hier werkelijk niets te doen, echt niets. Ik heb al drie keer een poging gedaan om Bill te bellen, maar die heeft het waarschijnlijk te druk in de studio. Lola hoef ik niet te spreken nadat ze me zo in de steek liet en eigenlijk heb ik verder niemand die ik kan bellen. Best wel sneu eigenlijk. Er zijn twee mensen op deze hele wereld die ik zomaar even zonder reden kan bellen en een daarvan ken ik nog niet eens twee maanden. Opeens voelt mijn leven totaal nutteloos. Wat heb ik nou eigenlijk bereikt? Ik weet het, ik ben pas 18, maar toch. Ik heb mijn examen gehaald en weet niet wat ik volgend jaar moet doen, ik kan eigenlijk niets en het enige waar ik nu mee bezig ben is die film. Daarnaast heb ik eigenlijk geen echte vrienden. Ik ken heel veel mensen, maar niemand kan ik echt bellen als ik ze nodig heb. Fijn, ik ben dus echt nutteloos. Nutteloos en dik. Even wil ik weer chocola gaan eten, maar ik doe het niet. Ik wil het niet weer uitkotsen, ik kan het niet meer. Het doet zo’n pijn, steeds weer.

Ik zucht en laat me achterover op bed vallen en kijk om me heen. Dan zie ik mijn laptop liggen en bedenk ik wat. Ik type een zoekpagina in en type Bill Kaulitz in. Meteen stromen duizenden pagina’s me tegemoet. Wow, hij is echt populair. Ik klik op afbeeldingen en scroll naar beneden. Overal Bill. Klein, groot, jong, oud. Wat moet hij in godsnaam met mij? Waarom zou de populaire Bill Kaulitz mij willen?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.