Hoofdcategorien
Home » Tokio Hotel » Crush » 40.
Crush
40.
Ook de volgende dag gaat het goed met filmen. Het lijkt wel of mijn tijdelijke pauze mijn acteerkunsten opeens verbeterd heeft. Daar waar ik eerst toch minstens drie keer nodig had om een scène helemaal goed op band te krijgen, lukt het me nu in twee of soms zelfs in één keer. Zodra Franky en ik allebei niet op de set hoeven te zijn komt hij naar me toe gelopen. Je zegt het toch niet tegen de rest hè? Of heb je dat al gedaan? vraagt hij, een beetje geschokt kijkend na het stellen van zijn laatste vraag. Eerst weet ik niet waar hij het over heeft en werp ik hem een verbaasde blik toe, maar als hij dan naar Lara kijkt weet ik weet wat hij bedoeld. Nee, natuurlijk zeg ik het niet als jullie dat niet willen, antwoord ik dan snel, om Franky uit zijn benarde situatie te halen. Hij haalt opgelucht adem en komt dan naast me op een bankje zitten. We praten nog en tijdje en nemen onze tekst door tot dat we beide weer naar de set moeten.
Ook Peter lijkt door te hebben dat het acteren me beter af gaat sinds ik terug ben. Nadat de laatste scène erop staat loopt hij naar me toe en geeft hij me een knuffel. Je bent geweldig, is het enige wat hij zegt voor hij weer naar zijn apparatuur terug loopt. Een beetje verbouwereerd blijf ik achter, maar dan moet ik toch lachen. Ik ben geweldig, wie had dat gedacht? Zodra ik van de schok bekomen ben vis ik mijn mobieltje uit de zak van mijn spijkerbroek en zoek ik het nummer van Bill. Ik druk op het groene knopje en luister vervolgens naar de tonen die me vertellen dat zijn telefoon overgaat. Na een tijdje hoor ik dan toch Bill zijn stem, maar niet op de manier die ik wil horen: het is zijn voicemail. Een beetje chagrijnig klik ik hem weg, iets inspreken heeft toch geen zin. Zodra hij ziet dat ik gebeld heb, belt hij wel terug. Dat hoop ik ten minste. Een zucht verlaat mijn lippen. Ben ik eindelijk eens op tijd klaar, neem hij zijn telefoon niet op. Nou ja, hij zal wel net in de studio zitten ofzo. Ik ben niet de enige die het druk heeft.
Wanneer ik met een groepje mensen op weg ben naar het hotel, gaat dan eindelijk mijn telefoon. Ãâ°én blik op de display van mijn mooie rode telefoon verteld me dat het degene is waar ik op wachtte, waar ik altijd op wacht. Hey, ben jij ook eindelijk eens bereikbaar! roep ik gespeeld verontwaardigd. Helaas heeft hij dat door en begint hij te lachen, misschien ben ik toch niet zon geweldige actrice dan. Ik begin ook te lachen en vraag hem dan of hij klaar is met zijn werkzaamheden van vandaag. Nog niet helemaal, maar het scheelt niet veel, is daarop zijn antwoord. Hoe lang ben je nog bezig dan? vraag ik daarna. Het is even stil aan de andere kant van de lijn, wat er op duidt dat de mooie jongen aan de andere kant nadenkt. Ik zal het even gaan vragen, zegt hij uiteindelijk waarna ik heb een trap op of af hoor lopen. Er klinken verschillende gedempte stemmen gevolgd door de heldere stem van Bill. Een uurtje moet genoeg zijn, zegt hij tegen me. Mijn zwarte horloge verteld me dat het bijna half zeven is en ik glimlach. Oké, dan ga ik nog even hier eten en kom ik dan naar je toe. Is dat goed? stel ik voor. Weer is er die stilte, gevolgd door een enthousiast antwoord. Ja, te gek, zie je dan! roept hij. We nemen snel afscheid en ik loop weer snel richting de rest van de groep, die al een stukje verderop is.
Een uurtje later sta ik weer voor de achterdeur van de studiowoning. Toch staat er deze keer iets anders achter. Of beter gezegd, iemand anders. Hey Tom, zeg ik zodra ik hem zie staan. Hey, antwoord hij waarna hij uitlegt dat Bill aan het schrijven is op zijn kamer en dat hij hem niet wilde storen. Maar ik denk dat hij door jou wel gestoord wil worden, lacht hij dan. Ik grinnik en loop achter Tom aan de gang door en de trap op. Vol verbazing zie ik dat de bovenverdieping van de studiowoning veel groter is dan ik verwachtte. Er zijn vier kamers, een badkamer en nog een soort open ruimte. Tom loopt nog steeds voor me uit een kamer in, die van Bill neem ik aan. Hij zegt iets tegen Bill wat ik niet kan verstaan en loopt dan weg. Bill geeft me een kusje en begint dan te praten. Vandaag blijf je hier slapen en het maakt me niks uit hoe vroeg je er morgen uit moet, ik wil je bij me hebben en ik wil dat jij het eerste bent wat ik zie als ik morgenochtend mijn ogen open doe. Ik glimlach en geef hem een kusje terug. Vooruit dan maar.
Reacties:
Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.