FanFic.nl

Crush

44.

De weg terug naar mijn hotel lijkt wel tien keer langer te duren dan normaal. Misschien is het omdat ik er graag wil zijn, misschien ook niet. Ik weet het niet meer, ik weet niets meer. Het lijkt wel of alles waar ik ooit zeker van was me op de een of andere manier altijd weer in de steek laat. Lola, Bill, alles. Tranen branden achter mijn ogen maar ik weiger om midden op straat in huilen uit te barsten. Helemaal niet met die dikke tas die ik bij me heb, straks denken ze nog dat ik weggelopen ben van huis en bellen ze de politie. De koude wind snijdt in mijn gezicht en zorgt voor een rilling door mijn lichaam, maar ik heb de kracht niet om mijn jas verder dicht te doen.

Als ik na een tijdje het idee heb dat mijn voeten het gaan begeven zie ik eindelijk mijn inmiddels vertrouwde hotel voor me opdoemen. Eindelijk thuis. Ja, thuis, dat is het de laatste tijd voor me geworden. Met mijn ene hand duw ik een van de grote glazen deuren open terwijl ik met mijn andere hand de tas naar binnen sleep. Drie trappen later sta ik voor de deur van mijn eigen kamertje en steek ik de sleutel in het slot. Een klik verteld dat hij opens is. Meteen stap ik naar binnen, gooi ik de spullen in een hoek en val ik op bed neer. Dan komen de tranen. Tranen die maar blijven vloeien en ik weet niet eens waarom.

Bill heeft niet gezegd dat hij me niet wou, waarom zou het dan zo zijn? Aan de andere kant deed hij raar, heel erg raar. Hij heeft nog nooit zo kortaf tegen me gedaan als dat hij vanochtend deed. En wat was er gisteravond aan de hand? Nu ik er zo over nadenkt, alles wat goed totdat hij met David moest praten. Sindsdien heeft hij geen leuk of lief woord meer tegen me gezegd. Er is iets niet goed.

Omdat ik gek word van mijn eigen gepieker besluit ik maar eens te kijken of de rest van de cast al op de set is. Over een uur beginnen ze, dus er is vast al wel iemand. Hoewel ik nu eigenlijk liever alleen op mijn kamer zit, denk ik dat een beetje afleiding beter voor me is. Ik fatsoeneer mijn make-up voor de spiegel, doe mijn haar en loop dan de deur uit. De gang is leeg, evenals de lobby van het hotel en ook buiten op straat zijn weinig mensen te bekennen. Ik vraag me af waar iedereen heen is.

Zodra ik op de set aankom zie ik dat het er al behoorlijk druk is. Er is echter wat anders dan normaal. Peter is druk aan het gebaren met twee mannen die ik niet eerder gezien heb. Hij ziet er behoorlijk boos uit, een beetje agressief zelfs. “Wat is er aan de hand?”� vraag ik aan de groep mensen die op het bankje in de buurt zit. “Er is een of ander festival in de buurt en dat zorgt ervoor dat er steeds mensen door het beeld lopen of er een of ander raar geluid te horen is,”� legt een van mijn medespelers uit. Het is vreselijk, ik weet het, maar na dik een maand ken ik nog steeds alle namen niet. “En nu dan?”� vraag ik, terwijl ik merk dat Peter zijn stemvolume verhoogd heeft. “Geen idee, ik geloof dat ze nu een oplossing aan het bedenken zijn,”� krijg ik als antwoord. Ik knik en ga naast ze op het bankje zitten. Peter is inmiddels begonnen met schreeuwen en het ziet er niet naar uit dat ook maar iemand van hen een oplossing voor het probleem heeft.

Na verloop van tijd valt de discussie tussen de drie mannen opeens stil. Peter komt op ons afgelopen terwijl de onbekende mannen de tegengestelde richting ingaan. “Nou jongens, er zit niets anders op. We kunnen zo nog een half uurtje filmen, maar dan begint het festival dus hebben we geen andere keus dan te stoppen. Dat worden dus niet meer dan twee í¡ drie scènes vandaag,”� legt hij uit. “En de rest van de dag?”� vraag ik verbaasd. “Dat regel je zelf maar, misschien kun je gaan kijken ofzo,”� krijg ik als antwoord. Er komen meteen een aantal positieve reacties van de rest en eigenlijk vind ik het zelf ook niet zo’n slecht idee. Als er een paar leuke bandjes zijn dan.
Omdat ik de afgelopen dagen afwezig was, besluit Peter om te beginnen met mijn scènes. Ook al ken ik mijn tekst niet perfect, ik vind het niet erg. Zo loop ik me ten minste niet continu druk te maken over dingen waar ik me misschien wel helemaal niet druk om hoef te maken. Het acteren gaat me niet geweldig af vandaag, maar na een half uur heb ik toch drie scènes erop staan en kunnen we weg. Alweer klaar voor vandaag.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.