FanFic.nl

Crush

45.

Op weg naar het festival zien we dat veel mensen ons voorbeeld volgen. Een lange rij loopt naar het festival terrein, er zullen wel veel bands zijn. Nou is dit Berlijn en Berlijn heeft een supergrote muziekscène dus zo gek is dat ook niet. Zodra we aankomen op het terrein zie ik waar ik al bang voor was, het gras is ontzettend modderig. Iets wat natuurlijk bij een festival hoort, maar waar ik niet blij mee ben nou ik mijn schattige open schoentjes aan heb. “Waarom heb ik geen andere schoenen aangedaan?”� vraag ik me hardop af. “Omdat je dacht dat je weer brave Lily zo zijn in plaats van door de modder te rollen,”� lacht Freddy. Ik geef hem een speels duwtje waardoor hij tegen Lara aanvalt. Deze verliest haar evenwicht en grijpt zich vast aan Freddy. Helaas voor hen, zag hij dit niet aankomen en belanden ze allebei in de modder. Ze kijken er beide zo beteuterd bij dat ik samen met Marna de slappe lach krijg. Het is zelfs zo erg dat we de rest van de groep erin meeslepen en we vervolgens allemaal op de grond liggen van het lachen.

“Nou, dat was weer ontzettend zonde van mijn net schoongemaakte kleren,”� zegt Mara zodra we een beetje bijgekomen zijn. “Freddy’s schuld!”� roept Lara meteen. “Niet waar, Sam duwde me!”� protesteert hij. Ik begin te lachen, waarop de rest me verbaast aankijkt. “Sorry, ik zag jullie gezichten weer voor me toen jullie vielen,”� leg ik uit. Waarop iedereen weer begint te lachen, iedereen behalve Lara en Freddy die er een beetje beschaamt bijzitten. “En toch was het jouw schuld,”� zegt Freddy na een tijdje. Ik haal mijn schouders op en we lopen verder naar het festivalterrein.

Zodra we bij het podium aankomen, komt de vrolijke muziek ons tegemoet. Een leuk bandje bestaande uit vier springerige jonge jongetjes doet hun best om het publiek te vermaken, wat ze aardig schijnt te lukken. Opeens hoor ik twee jonge meisjes naast mij praten. Natuurlijk praten er wel meer mensen, maar zij hebben een gespreksonderwerp wat mijn aandacht trekt. Een onderwerp waar ik het eigenlijk niet over wil hebben, maar ik kan het niet laten om mee te luisteren. “De zanger van dat bandje is best leuk,”� zegt het meisje met het lange zwarte haar. Ze heeft een piercing in haar neus en haar make-up is behoorlijk heftig. “Nou, doe mij Bill maar,”� lacht de andere. Zij is wat ingetogener. Gewoon een spijkerbroek met shirtje, lang blond haar en nauwelijks make-up. “Ja, of Tom, ze zijn allebei veel te lekker.”�

Ik wil niet luisteren, niet aan hem denken, maar het gaat gewoon automatisch. “Geloof jij dat Bill nog maagd is?”� vraagt het zwartharige meisje dan. “Nee joh, dat kan nooit. Trouwens, ik hoorde dat hij laatst nog flink bezig was in een wc tijdens het uitgaan,”� antwoord de andere. Ik verstijf. Ik wil niets over Bill horen en dat al helemaal niet. “Ach het is waarschijnlijk gewoon een roddel, stiekem houdt Bill van mij,”� lacht de blonde. Ik besluit het daar op te houden en begin een gesprek met Mara, zodat ik er niet meer naar hoef te luisteren. Toch is het al te laat, mijn goede humeur is verdwenen.

“Sammie, wat is er?”� schreeuwt Franky giechelend in mijn oor. Het is inmiddels later op de avond en hij heeft al heel wat bier naar binnen gegooid. De gevolgen zijn behoorlijk grappig, maar ik ben weer eens niet in de mood om te lachen en dat valt hem op. “Niets, je bent dronken,”� antwoord ik nors. “Maar waarom kijk je dan verdrietig? Heb je ruzie met je vriendje?”� vraagt hij met een pruillipje. “Heb jij een vriendje dan?”� vraagt Lara verbaasd. “Nee, ik heb geen vriendje en ik heb er ook geen ruzie mee, nou goed?”� roep ik hard. De mensen om ons heen kijken me verbaasd aan, maar het maakt me niet veel uit. Ik heb geen zin meer om hier te blijven, om vrolijk te doen. “Ik ben naar het hotel oké? Zie jullie morgen!”� Ik loop weg en laat de rest vol vragen achter.

De straten staan in groot contrast met het festival terrein. De drukte die ik achterliet is vervangen door de stilte en de kou die hier heerst. Een omgeving die past bij hoe ik me voel op het moment. Ik mis hem, maar ik wil hem niet bellen. Hij zou mij bellen. Mijn god, ik lijk wel zijn jaloerse vriendinnetje. Maar dat ben ik niet. Hij is niet mijn vriendje, ik zei het zelf. En misschien wordt hij dat ook wel niet, denk ik als ik terugdenk aan hoe hij zich gedroeg de laatste keer dat ik hem zag.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.