FanFic.nl

Crush

49.

Ik schreeuw, huil en gooi met alles wat ik tegenkom. Hoe kan hij me dit aandoen? “Hoe kon hij!”� gil ik, zo hard dat ik blij ben dat er niemand thuis is. Er zijn honderden dingen die ik op dit moment beter kan gebruiken dan een stelletje bezorgde ouders. Ik haat hem, ik haat hem zo erg. Waarom zei hij tegen mij dat hij van me hield? Waarom deed hij die dingen met mij? Waarom liet hij me zo voelen als het allemaal niet echt was? Want het voelde wel echt. Het voelde o zo echt en toch was het allemaal een leugen. Tranen lopen over mijn wangen, als een waterval die nooit meer ophoud. “Hoe kon hij,”� zeg ik deze keer zachter. Maar ik weet het wel, het was mijn schuld. Het ligt allemaal gewoon aan mij.

Langzaam kom ik van het bed af en loop ik tussen de rotzooi die ik net veroorzaakt heb door naar de spiegel. Het is een lange spiegel, zo eentje waarin je je hele lichaam kan zien. Ook al weet ik dat ik het niet moet doen, ik kijk toch. Naar mezelf, in de spiegel. Wat is zie is niet mooi. Niet mooi? Het is verschrikkelijk. Een lelijk hoopje niks. “Vind je het gek dat hij je niet wil?”� zeg ik tegen mijn spiegelbeeld. Mijn blik op de werkelijkheid. Want het is waar, het is de harde waarheid. “Je bent dik. Lelijk en dik,”� zeg ik weer. Hij is mooi, zo dun en zo mooi. Zijn glinsterende bruine ogen, zijn zachte huid en lange vingers. Nog steeds stromen de tranen over mijn wangen, maar ik doe de moeite niet meer om ze weg te halen. Ik zie ze niet eens meer. Het enige wat ik zie is vet. Dikke rollen vet. Overal. Op mijn heupen, mijn benen, mijn buik, mijn armen en zelfs mijn rug. Overal zit vet.

Ik wend mijn hoofd af van de spiegel, alles om mezelf niet te hoeven zien. Maar het helpt niet, ik zie het toch. Ik zie het in mijn dikke vingers, mijn mollige handen. Ik zie het aan de maat van mijn kleren, ik zie het overal. Zo snel als ik kan loop ik de trap af, op weg naar de keuken. Daar aangekomen trek ik het eerste en beste kastje open op zoek naar eten. Gelukkig weet ik precies waar mijn moeder het meest vreselijke voedsel bewaard en het duurt dan ook niet lang voor ik gevonden heb wat ik zocht. Chocolade, veel chocolade. Ik pak zo veel als ik kan houden en loop dan weer naar boven.

Op mijn kamer stal ik het allemaal uit en dan begin ik te eten. Voor zo ver je het eten kan noemen. De snelheid waarmee ik de repen chocola naar binnen werk is ongelofelijk, maar ik heb zo’n honger. Steeds meer stop ik in mijn mond, maar hoe meer ik eet, hoe slechter ik me voel. En hoe slechter ik me voel, hoe meer ik eet. Tot ik niet meer kan, echt niet meer kan. Weer zie ik mezelf in de spiegel en deze keer is het zo mogelijk nog erger dan net. Mijn ogen zijn rooddoorlopen en mijn vingers zijn vies van de chocolade. Het ziet er afschuwelijk uit en ik wil er dan ook niet meer naar kijken.

Strompelend baan ik mijn weg naar de badkamer. Ik gooi mijn haar over mijn schouder, zak op de grond en ga boven de wc hangen. Langzaam breng ik mijn vinger naar mijn mond en steek ik hem in mijn keel. Ik adem uit en voel mijn maag samentrekken. Een zure smaak verspreid zich door mijn mond en de vieze vloeistof stroomt de wc in. Ik steek mijn vinger iets dieper in mijn keel waardoor er een tweede golf omhoog komt. Dit doe ik net zo lang tot ik bloed aan mijn vinger zie kleven, nu is alles eruit. Nu is het goed. Opluchting verspreid zich door mijn lichaam. Ik spoel mijn mond en loop terug naar mijn kamer.

De opluchting duurt echter niet lang. Zodra ik mezelf weer in de spiegel zie is het weg zo snel als het kwam. Ik walg van mezelf. Ik ben verschrikkelijk. Nog even kijk ik in de spiegel en dan sla ik er keihard tegenaan. Scherven vallen op de grond en ik zie dat mijn hand begint te bloeden, maar ik voel niets. Helemaal niets meer.

Drie dagen later lig ik weer op bed. Ik heb sinds ik thuiskwam nog niets gegeten. Nou ja, ik heb natuurlijk wel gegeten. Ik eet ’s avonds gewoon met mijn ouders en zorg dat ze me zien ontbijten, maar zodra ik alleen ben komt het er weer uit. Ik kan niet eten, wil niet eten. Als ik eet word ik dik, niemand houdt van dikke mensen. Kijk maar naar Bill. Hij wilde me toen ik niets at, maar toen at ik weer en dumpte hij me. Hij gooide me weg als oud vuil. En hij had gelijk, want ik was lelijk. Ik ben lelijk, maar ooit word ik mooi. Ooit zal ik mooi en dun zijn. Zo lang ik maar niet eet.

Reacties: