FanFic.nl

Crush

50.

Met mijn hand tegen het koude glas aan zie ik haar over de straat lopen. Zelfs vanaf hier tekenen de tranen duidelijk af op haar gezicht. Het doet pijn om haar zo te zien, maar ik kon niet anders. Het moest.

~

“Wie is ze Bill?”� vroeg David nadat hij me apart had genomen. “Ze… ze is…”� begon ik, maar hij onderbrak me alweer. “Ze moet in ieder geval weg, je weet van het contract,”� zegt hij vastberaden. “Wat?”� vraag ik zachtjes. Zuchtend kijkt David me aan. Er staat een lichtelijk verveelde blik in zijn ogen, maar ik merk toch aan hem dat hij het vervelend vind om te zeggen.

“Het contract wat jullie getekend hebben. Er staat in dat geen van jullie een vriendin mag hebben of te veel met een en hetzelfde meisje om mogen gaan,”� legt hij uit. Als verbijsterd kijk ik hem aan. De temperatuur in de ruimte lijkt opeens met tien graden afgenomen. Meent hij dit nou serieus? ”�Het spijt me Bill, maar je hebt geen andere keus,”� zegt David nog, voordat hij mij weer alleen laat en naar beneden loopt.

Het voelt alsof mijn hart breekt, alsof mijn gevoel in een keer uit mijn lichaam wegtrekt. Gebeurt dit echt? Droom ik?

~

Precies datzelfde voel ik nu. Bij iedere stap die zij neemt, is het alsof ze een stukje van me met zich meeneemt. Ook mijn ogen staan nu vol tranen en niet veel later lopen de zwarte strepen over mijn gezicht. Ik hield van haar, ik hou nog steeds van haar, maar nu zal ik haar nooit meer zien. Ze is weg. Weg uit mijn leven, voor altijd.

Na dat gesprek heb ik nog vaak met David gepraat. En niet alleen met hem, ook met iemand van de platenmaatschappij, met Saki, Tobi, iedereen die er misschien iets aan zou kunnen veranderen. Ik heb gesmeekt, geschreeuwd, gehuild en gescholden, maar het hielp niets, helemaal niets. Ze moest weg en dat was het. Iets anders konden ze er niet van maken. Ze zeiden het allemaal, stuk voor stuk.

Ik kon het haar niet vertellen, het mocht niet. Wat als ze naar de pers zou stappen met het verhaal? De hele band zou onder vuur komen te liggen, weg met het vrije imago. Iedereen zou weten aan welke belachelijke regels we ons allemaal moesten houden. En dat was nou net hetgeen wat de platenmaatschappij zo angstvallig probeerde te verbergen. Ik wist wel dat ze het niet zou doen, maar ik mocht geen risico lopen.

Het was afschuwelijk om te doen alsof ik haar niet meer wilde zien. Alsof alles een vergissing was. Ik dacht dat ik het niet kon, maar toch deed ik het. De blik in haar ogen was het ergste, hoewel ik niet eens precies weet wat voor blik het was. Hij zat vol emotie, zo veel verschillende emoties. Ik zag verbijstering, verwarring, woede, maar vooral heel veel verdriet. Ik wil er niet meer aan denken, ik wil het vergeten. Alles vergeten wat ik ooit met haar gedaan heb. Alles vergeten wat überhaupt met haar te maken heeft, maar dat gaat niet. Ik zal haar nooit vergeten.

“Bill?”� klonk een stem opeens. Het was zo stil in de kamer dat het leek alsof de stem door de ruimte galde, hoewel hij heel zachtjes was. Het was een bekende stem, eentje die beter kende dan wie dan ook. Eentje die mijn hele leven al bij me was. Eentje die ik nu nodig had. Ik draaide me om en keek recht in de bruine ogen van mijn tweelingbroer. Hij zag meteen mijn betraande gezicht en registreerde mijn hulpbehoevende blik.

“Tom…”� wist ik uit te brengen. Als in een reflex sloot hij zijn armen om me heen. “Je hebt het gedaan hè?”� constateerde hij meer dan dat hij het vroeg. Ik knikte, omdat ik niets wilde zeggen en wist dat hij mijn bewegingen zou voelen. “Het is het beste,”� zegt hij voorzichtig, maar ik geloof hem niet. Als dit het beste is, waarom doet het dan zo’n pijn? Waarom voelt het alsof mijn hart eruit getrokken is en op de grond in stukjes getrapt wordt? “Het komt goed Bill, geloof me,”� fluisterde hij. Zijn stem kalmeerde me een beetje, maar de pijn bleef. De pijn zou nog heel lang blijven, maar misschien, heel misschien zou de pijn ooit weggaan. Misschien zou er iets gebeuren waardoor ik weer gelukkig kon zijn, iets wat niemand zou verwachten. Misschien. “Alles komt goed.”�

Reacties: