FanFic.nl

Denk aan mij

Denk aan mij

Doodse stilte en toch hoor ik je stem, om mij te zeggen dat ik niet eenzaam ben.
Je liet me los om bij me te blijven, want wat je me gaf pakt niemand meer af.

Zachtjes drukte hij zijn lippen op die van mij. “Ik hou van je.”� En ik wist dat hij het meende, maar het was niet genoeg. Jarenlang waren we gelukkig samen, wij konden de wereld aan. Hij hield ontzettend veel van mij en ik misschien nog wel meer van hem. “Blijf bij me”�, fluisterde ik zachtjes, maar hij schudde zijn hoofd. “Het gaat niet, Tomi, het mag niet.”� Ook dat was waar, ik wist dat het niet kon. Van de wereld mochten wij niet zijn, onze liefde was verboden. “Ik hou ook van jou.”�

Denk aan mij fluister zacht mijn naam, ik geef je mijn ziel voor altijd.
Denk aan mij dan kun jij verstaan, gevoelens heel diep in mij.
Dus durf maar te dromen, ik laat je maar even vrij.

Honderden tranen stroomden over mijn wangen toen ik hem weg zag lopen naar zijn vliegtuig, weg van mij. Tranen die ook op zijn wangen te vinden waren. Het deed ontzettend veel pijn, maar het kon niet anders. “Bill!”� mijn stem klonk hard door de vertrekhal, die inmiddels bijna leeg was. Hij draaide zich om en keek me aan. Bruine ogen, de mooiste die ik ooit gezien had. Maar nu lachten ze niet zoals ze dat normaal deden, nu was de glinstering weg. Het enige wat ik zag was verdriet en angst. Hij ging me verlaten. Ik rende op hem af en trok hem in mijn armen, nog een keer. De laatste keer.

In gedachten reis je met me mee, en in mijn dromen ben ik nooit meer alleen.
Ik hou je vast om nooit los te laten, verblinkt door mijn hart al lijkt het verward

Als ik goed keek, kon ik hem zien. Hij zat bij het raam en keek naar me. Zijn hand drukte hij tegen het glas, alsof hij naar me wilde grijpen. Of misschien verbeelde ik het me wel. Toen het vliegtuig wegvloog zag ik niks meer. Mijn zicht vertroebeld door de zoute tranen in mijn ogen. Hij was voor altijd weg. Nooit meer zou ik hem vast kunnen houden, kunnen zoenen, kunnen liefhebben. Het kon niet meer, het mocht niet. Weggejaagd door de regels van de maatschappij.

Denk aan mij fluister zacht mijn naam, ik geef je mijn ziel voor altijd.
Denk aan mij dan kun jij verstaan, gevoelens heel diep in mij.
Dus durf maar te dromen, ik laat je maar even vrij.

Nog elke dag denk ik aan dat moment, aan de dag dat hij wegging. Dat we niet meer verder konden samen. Als ik mijn ogen sluit zie ik nog steeds zijn mooie bleke gezichtje, zijn ogen die recht in mijn ziel konden kijken. Nog steeds voel ik zijn dunne lichaam in mijn armen, de warmte die hij uitstraalde. Nog elke nacht droom ik over hem, dan is het net alsof hij terug is, dan is het goed. Iedere ochtend word ik wakker met de realisatie dat het maar een droom was. Alles doet pijn zonder hem aan mijn zijde, maar ik weet dat we ooit weer samen zullen zijn. Ooit.

Afscheid duurt voor ons maar heel even, zonder woorden kan ik verstaan.
Ik weet dat je op me zal wachten, jij bent nooit ver bij me vandaan

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.