FanFic.nl

Bite [Vamps]

Hide and Seek [16]

Met tegenzin stap ik de keuken in. Dit huis, elke kamer, het is zo anders zonder Tom. Zo godverdoms leeg.
Hij is slechts een dag weg en ik mis hem al enorm. Hij ging al vaker ergens heen zonder mij, maar dat was anders. Toen wist ik tenminste waar hij ongeveer was. Ik had een stad of adres, maar het was nog maar de kwestie hem te vinden. Die gast was bijna nooit in zijn eigen hotel te vinden, wel in dat van een of andere chick.
Maar nu? Niets. Hij kan overal zijn. Of nergens.
Doe normaal, Bill, dat kan niet!
Hij is weg, maar het is nog maar de vraag waarheen. Ik weet alleen dat hij met Julia weg is, maar wat weet ik nu van hí¡í¡r. Nog minder dan niets.
Mijn zoektocht naar brood levert niets op. Dan maar even naar de bakker. Nou, ‘even’. Dat is toch een hele karwei. Ik ben nu niet bepaald onbekend.
Bekend.
Hmmm.
Tokio Hotel!?!
Hoe moet dat nu verder met onze band? Tom is de hort op.
Geweldig.
Ik trek mijn schoenen en jack aan, pak geld, pet en zonnebril en open de deur. Koude wind danst over mijn wangen.
In mijn ooghoek zie ik een schaduw. Ik haal mijn schouders op en zet mijn vermomming op, om daarna de deur te sluiten en mijn sleutels weg te steken.
En dan nu naar de bakker.
Ik wandel de straat uit en dan pas merk ik de man aan de overkant van de straat. Hij strijkt nonchalant zijn haar uit zijn gezicht en stapt een krantenzaak in. Iets aan hem komt me zo ontzettend bekend voor, alleen kan ik er mijn vinger niet opleggen.
Ik blijf aan hem denken. Ik moet gewoon weten wie hij is.
De bakkerij is aardig druk als ik er binnenstap. Ik sla de kraag van mijn jas hoger op. Tergend langzaam worden de mensen voor me geholpen. Ik word er zenuwachtig van. Of komt dat omdat ik me bekeken voel?
‘Meneer?’
Een hand met glinsterende, lichtroze nagels zwaait vlak voor mijn ogen - zonnebril. Ik kijk op en zie dat de rij voor me weg is en die achter me stilletjes aan zijn geduld verliest.
‘Oh. Sorry. Een klein volkoren, alsjeblieft.’ mompel ik en kijk om me heen.
Hij! Hij is er weer!
‘Eén euro twintig’ zegt het meisje en geeft me mijn zakje. Ik duw een stuk van twee euro in haar hand en werk me de winkel uit.
Weg.
Ik probeer hem uit mijn gedachten te zetten op mijn terugweg en het lukt me wonderwel.

Als ik een boterham achter de kiezen heb, begeef ik me weer naar buiten. Wandelen, om Tom even te vergeten. Mijn hoofd blijft gevuld met hem, ik word er gek van. Missen is een raar iets.
Sneeuw begint al een beetje te smelten en druppelt de goot in, merk ik op.
Ik ontwar de oortjes van de iPod die ik in mijn zak vond en duw ze in mijn oren. Muziek glijdt langs mijn trommelvliezen.
Weer heb ik het benarde gevoel dat ik bekeken word. Snel kijk ik om me heen. Niets. Geen enkel opmerkelijk iets, geen enkele vreemde schaduw of beweging.
Ongerust loop ik verder. Ik word paranoia. Er is niemand die me volgt, of iemand die me bekijkt. Ik ben helemaal alleen, niemand weet dí¡t ik hier woon, het zit gewoon allemaal tussen mijn oren. Niet meer aan denken, dan houden de waanbeelden wel op.
Een hand klemt zich om mijn rechterschouder en doet me omdraaien.
Hij is het! Hij is er echt. De man. Hij bestaat echt. Ik verbeeld het me niet!
Zijn lange, zwarte haren zweven boven zijn schouders door de wind en zijn ijsblauwe ogen staren in die van mij.
Dat is het! Ik wist dat er í­ets was dat me bekend voorkwam. Zijn ogen. Als twee druppels water als die van Julia.
Wacht, is hí­j familie van Julia?
Angst neemt mijn geest over en doet me achteruit stappen. Ik begin te lopen; steeds sneller, steeds verder. Straat na straat tot ik vergeet waar ik vandaan kwam, tot ik stop op een plein en me moeizaam probeer te herinneren waar ik nu heen moet. Mijn hersenen zijn echter te verdoofd om me dat antwoord te geven dus schuif ik langs een pilaar naar beneden en ga maar op de grond zitten.
In al die haast heb ik amper opgemerkt dat er geen muziek meer is, maar nu is het besef pijnlijk.
‘Shit gast, die iPod was van Tom!’ brom ik tegen mezelf.
‘Zocht je deze?’ zegt een zachte doch venijnige stem. Ik schrik op. De hand, die me een tijdje geleden nog bij mijn schouder greep, reikt me nu Toms iPod aan.
‘Ja.’ zucht ik en gris het ding uit zijn hand, om het veilig weg te stoppen in de binnenzak van mijn jas.
Ik ga rechtstaan, anders voel ik me zo klein, en probeer zo moedig mogelijk in zijn ogen te kijken. Dat is echter een hele opdracht bij het aanschouwen van de zelfzekerheid in zijn ogen.
‘Wie bent u?’ vraag ik en probeer de droogte in mijn keel weg te slikken/
Zijn vinger gaat langs mijn kin, mijn kaaklijn. Hij legt zijn hand op mijn wang en slaat zachtjes.
‘Bill, Bill, Bill toch. Het maakt niet uit wie ik bén, maar wel wie ik zóek.’ grijnst hij.
Ik knipper en kijk hem onbegrijpend aan.
‘Bij mijn weten, zei jij net Tom. Zeg op, waar is hij.’
Hij komt gevaarlijk dicht, ik deins bang achteruit. Weg poging tot moedig zijn, die gast is vreselijk angstaanjagend.
‘Ik… Ik weet het niet.’
‘Oh nee?’ zegt hij, zijn ijskoude adem strijkt over mijn lippen.
‘Nee, echt niet. Hij is gewoon weg gegaan, en ik weet niet waarheen.’
Zijn hand klemt zich om mijn nek en duwt me tegen het marmer van de poort, die het plein afscheidt van de straat.
‘Voor deze ene keer geloof ik je, maar de volgende keer dat ik je zie, wil ik horen wat ik horen wil. Je bent gewaarschuwd.’
Hoestend haal ik adem, het laatste dat ik van hem zie is de zoom van zijn mantel die de hoek omdraait.

Reacties: