FanFic.nl

Stand alones

Feeling

Hallo daar. Ja, jij daar. Je kent me wel hoor. Iedereen kent me, iedereen heeft minstens al ooit eens van me gehoord. Sommigen weten al veel beter wie en wat ik ben dan anderen, maar meestal is het net beter om dat niet te weten. Ik zal je een beetje over mezelf vertellen, ik zal je iets proberen te leren.
Zoals ik al zei, heb je sowieso al eens van me gehoord. Je kent me wel, maar eigenlijk zou je me liever niet kennen. Als je al ooit eens in contact met me bent geweest, zal je weten dat ik niet zo fijn ben om rond je te hebben. Als je die “eer”� nog niet hebt gehad, zou ik er maar blij mee zijn.
Je ziet me niet graag komen. Niemand ziet me graag komen. Soms kom ik heel onverwachts, dan zie je me pas wanneer ik recht voor je neus sta, maar op andere momenten voel je dat ik nader. Dan weet je wel dat ik op mijn weg ben, maar negeer je liever die gedachte. Weet je, het is helemaal niet zo leuk om niet gewenst te zijn, maar ik heb er mee leren leven. Ik kan mezelf niet veranderen, het is nu eenmaal zo en of ik het nu leuk vind of niet; ik maak mensen het leven zuur.
Je hoort het goed, ik ben niet gewenst omdat ik mensen ongelukkig maak. Ook jou zal ik op een dag ongelukkig maken. Het spijt me, maar het is nu zo. Mensen hopen dat ze me nooit moeten tegenkomen in hun leven, maar ik ben er voor iedereen. Op een dag moet iedereen mij confronteren.
Het spijt me dat ik je pijn zal doen, want ik weet dat ik dat zal doen. Ik doe altijd iedereen pijn, daar dien ik voor. Ik zorg ervoor dat mensen in tranen uitbarsten, dat ze schreeuwen, met dingen gooien en zich moeten overgeven aan al dat verdriet. Ik weet het, ik maak mensen van binnenuit kapot. Niet dat ik dat graag doe, maar het zit in mijn aard.
Vele proberen me te ontlopen, maar nooit kunnen ze vluchten. Er is niemand die dat ooit zal kunnen. Je kan niet weglopen van mij, ik zal je inhalen, ik ben sneller. En hoe verschrikkelijk het ook klinkt, je moet me mijn werk laten doen. Je moet me je pijn laten doen, want hoe meer je je ertegen verzet, hoe meer je vecht, hoe meer pijn het later zal doen.
Ik weet dat je je alleen zal voelen, ik weet dat ze zal huilen en schreeuwen. Het zal lijken alsof de wereld zwart kleurt, alsof de zon nooit meer zal schijnen en alsof de pijn nooit meer weg zal gaan. Je zal denken dat het gemis nooit zal verdwijnen, dat je er altijd aan zal blijven denken. Je zal boos zijn, boos op mij, boos op hem, boos op haar, zelfs boos op de persoon die je voorbij wandelt op straat. Het zal je allemaal niets meer kunnen schelen wat er met deze stomme wereld gebeurt, want die van jouw is toch al kapot.
Niks heeft nog zin, waarom zou je nog eten, drinken? Omdat het moet, daarom. Ik weet dat je me haat en dat je mij wil vervloeken naar de onderwereld, maar dat gaat niet. Je mag je niet overgeven aan mij, je mag niet tegen me vechten, je moet met me leven, pas dan ga ik weg.
Ik weet dat je het jezelf zal afvragen, iedereen doet het. Waarom zou je met mij proberen te leven als ik ervoor zorg dat je ongelukkig wordt, dat ik ervoor zorg dat je niet meer kan lachen en dat je tranen in je ogen krijgt bij een beeld dat in je hoofd springt, een beeld dat je eigenlijk niet wilt zien, maar ook nooit wilt vergeten. Ik zal je het antwoord geven: omdat dat de enige oplossing is.
Zelf kan ik er niets aandoen. Ik ben gemaakt om mensen te doen huilen, om hen pijn te doen lijden, maar jij kan er wel iets aandoen, maar je moet het dan ook doen. Je moet alleen even die kracht vinden om me te aanvaarden, om me op te nemen in je leven, me overal mee naartoe te sleuren en proberen om te aanvaarden dat het nu eenmaal pijn doet. Ik kan je één ding garanderen, als je het niet doet, ga ik niet weg, dan kan ik niet weg. Natuurlijk weet ik dat het hard is, dit is een harde wereld en je moet er maar in zien te overleven, maar je moet me eerst aanvaarden voor ik jou kan loslaten.
Ik kom heel snel, je zal het meteen voelen wanneer ik er ben. Vanaf de eerste seconden die wegtikken, zal je voelen dat ik er ben, zal er iets vanbinnen pijn doen en zal je voelen hoe dat grote zwarte gat in je borst ontstaat. In dat gat zit ik. En hoewel ik dus snel kom, ga ik meestal traag weg. Als je geluk hebt, kan het sneller, maar dat ligt dan vooral in jouw handen. Bij de meesten duurt het even voordat ik wegga, maar ik verdwijn stilletjes. Het zwarte gat zal op een dag beginnen te verkleinen tot ik er helemaal niet meer in pas. Maak je dus geen zorgen, ik zal er op een dag helemaal niet meer zijn. Misschien draag je de littekens die ik heb achtergelaten wel mee voor de rest van je leven, maar ik zal weg zijn, dat kan ik je wel beloven. De tijd die ik bij je zal zijn, kan ik helaas niet bepalen.
Je moet me geloven wanneer ik zeg dat ik helemaal niet blij ben met wie ik ben. Ik vind het ook niet leuk om in dat zwarte gat te zitten. Je weet niet welke verschrikkelijke dingen in elke dag zie. Ik doe mensen dan wel pijn, maar ik moet ook altijd zien hoeveel pijn ik hen doe. Het is allesbehalve leuk om zoveel tranen te moeten zien.
Maar mensen zijn zo verschillend. Sommigen leven met me zonder er ook maar één ding van te laten zien aan de buitenwereld, anderen laten het de hele wereld weten, maar de eerste dagen zijn voor iedereen het zwaarst of je het nu ziet of niet.
Iedereen voelt zich alleen in die periode. Er is niemand die je zal begrijpen wanneer je daar zelf bent, geloof me maar. Als je het laat zien, willen mensen helpen, maar dat kunnen ze niet. Ik weet net zo goed als jij dat er maar één persoon je dan kan helpen: de persoon die het niet wil of niet kan. Al die anderen willen goed doen, omdat ze van je houden, dat weet je wel, dat besef je, maar het is niet hetzelfde. Wat je wil kan je niet krijgen, wat je mist komt niet terug en daar kan je niets aan veranderen.
Als je al ooit in contact met me bent geweest, weet je misschien wel wie ik ben. Dan herken je dit alles zo hard dat je allemaal maar kan hopen dat het bij die ene keer zal blijven. Als je me nog nooit ontmoet hebt, mag je van geluk spreken. Je bent nog gespaard gebleven, maar -sorry- het kan evengoed morgen jouw beurt zijn. Ik wil je niet bang maken, ik wil je tonen dat je gelukkig moet zijn. Vandaag, morgen en hopelijk de dag daarna ook, want vanaf de dag dat ik in dat gat in jouw borst kruip zal het een hele tijd duren voordat je dat geluk weer zal voelen. Geniet alsjeblief van de momenten die je nu beleeft zonder mij, probeer alles niet zomaar van zelfsprekend te nemen, want dat is het echt niet. In een paar seconden kan alles veranderen. In een paar seconden kan je wereld instorten… Daarna is het aan jou om hem terug op te bouwen, maar dan ben ik er ook nog, als last die aan je vast hangt.
Dus… het spijt me voor de pijn die ik misschien al veroorzaakt heb of voor de pijn die ik nog wel zal veroorzaken. Niemand hoort graag dat hij of zij pijn zal gaan lijden en verdriet zal gaan hebben, dus jij ook niet, dat weet ik. Sorry dus, maar misschien is het een voordeel om gewaarschuwd te zijn.
Ik weet dat ik niet de leukste ben om mee geconfronteerd te worden, maar je wordt er sterker van, je ontdekt dingen over jezelf die je nog niet wist, je vind jezelf terug op een andere manier. Ik ben gewoon even een moeilijke periode in je leven, maar elke periode gaat wel weer voorbij. Ik dus ook. Maar vergeet niet wat ik je vertelde; leer de dingen te appreciëren, een lach, een knuffel, de zon die schijnt,… op een dag kan het allemaal verdwenen zijn. En als je me op een dag tegenkomt, vergeet dan niet: Je mag je niet overgeven aan mij, je mag niet tegen me vechten, je moet met me leven. Pas als je me echt kan aanvaarden, kan ik jou loslaten. Pas dan, ga ik weg.





Ik heb met opzet niet echt verteld wie de "ik" hier is, omdat je zo voor jezelf kan uitmaken wie/wat het is, ( wie/wat het voor jou is) want volgens mij kan iedereen er wel iets anders in zien... als je wil weten wie de "ik" voor mij is, waarop het verhaal dus eigenlijk gebaseerd is, mag je altijd een privé berichtje sturen en dan laat ik het je wel weten (;

Reacties: