FanFic.nl

Reality Check

Tijd.

Hoewel ik Bill beloofd had om te wachten tot hij thuis was lig ik al een uur in bed. Het geluid van de televisie staat niet te hard, is eigenlijk alleen maar als een soort achtergrond. Anders zou het hier doodstil zijn. Bill had zelfs nog gevraagd of ik wilde kijken naar het programma waarin hij en Tom vanavond te gast zouden zijn. Ik heb niet gekeken.

Nog één keer check ik of ik nog nieuwe e-mail heb, voor de zoveelste keer vanavond. Dit keer is er niks meer. Al m’n vrienden op facebook zijn weer tevreden gesteld, mama en papa gemailt met hoe het hier allemaal gaat, en van school kreeg ik niks. Is maar goed ook, het is tenslotte vakantie.

Met een zucht sluit ik m’n laptop af en leg hem naast het bed op de grond. Te lui om op te staan en hem veilig op het bureau te leggen. Daarnaast is deze laptop wel wat gewend, hij slaapt praktisch elke avond op de grond.

Er is weer reclame op televisie zie ik, en snel zap ik door naar het kanaal waarop Bill en Tom vanavond zouden zijn. Zo te zien is het programma al afgelopen, wat betekend dat de jongens zo wel thuis zullen komen, maar veel zin om te wachten heb ik niet meer. Het is al half 1; opzich niet laat, maar ik was wel vroeg op vanochtend.

Met één druk op een knopje is de televisie uit. Het is meteen doodstil. Ik ga liggen, en klik ook het licht van de slaapkamer uit. Het enige licht dat de kamer binnenvalt is het licht van de gang, want zowel daar als in de woonkamer heb ik eht licht aangelaten voor de tweeling. Die komen toch zo.

Toch?

Zachtjes ritselen de dekens als ik me omdraai. Rechterzij ligt toch lekkerder dan linkerzij. Ik weet niet wat ik vanavond heb, maar ik twijfel aan alles.

xx

“Heey!”� Klinkt het in m’n oor.

Ik schud mijn hoofd terwijl iemand anders aan mijn schouders schudt. “Jij zou wakker blijven, weet je nog?”�

“Ja. Maar jij was er nog niet en ik werd zo moe..”� Langzaam draai ik me om en open ik m’n ogen. Een bezorgd gezicht kijkt naar me. “Zeker weten?”�

“Ja lief. Kom je liggen?”�

Voor ik een antwoord krijg, heb ik me weer teruggedraaid. Ik sliep écht heel lekker.

Een paar minuten later kruipt Bill ook in bed, en duwt z’n lichaam tegen het mijne. “Ben je nog wakker?”� fluistert hij zachtjes, zijn woorden gevolgd door een zachte kus op m’n wang.

Ik open m’n ogen weer, en mompel zacht een ja.

“Gelukkig. Heb je ons gezien nog vanavond? ’t Ging best goed eigenlijk, vonden Tom en ik. We moesten geen stomme vragen beantwoorden, en er waren hooguit maar 10 gillende fans.”�

Een glimlach vormt zichzelf op mijn gezicht als Bill met een kinderlijke blijdschap vertelt over zijn avond. Een avond die gelukkig goed is gegaan, maar waarhij zo tegenop had gezien.

“Je hebt toch wel gekeken hè?!”� Vraagt Bill opeens.

Oeps.

“Nee, sorry schat.. Ik heb ’t niet gezien.”�

Bill valt even stil, ontspant zijn lichaam terwijl hij het iets bij mij vandaan schuift. “Waarom niet, als ik vragen mag?”� Vraagt hij uiteindelijk voorzichtig.

“Omdat.. Het zou alleen maar over mij gaan. En dan krijg je dat ze in gaan zoomen op van die fans die jankend in het publiek zitten. Ik wil dat niet zien.”� Ik ga rechtop in bed zitten, Bill naast mij doet hetzelfde.

“Maar..”� Begint hij, maar ik zie aan zijn hele houding dat hij even niet weet wat hij nu nog moet en kan zeggen. Het is ook niet makkelijk. Voor mij niet, voor hem net zo min.

Met m’n hoofd duw ik tegen z’n schouder. Als ik geen reactie krijg, herhaal ik het gebaar. Nog twee keer moet ik tegen hem aanduwen voordat Bill een arm om me heen slaat. “Mama heeft het opgenomen zei ze, je kan het altijd bij haar kijken. Ik beloof je; zoveel werd er niert overjou gevraagd en ik heb geen huilend meisje gezien.”�

Ik knik. “Misschien doe ik dat wel ja. Ga je mee dan?”�

Opeens moet Bill lachen. Als ik hem verbaasd aankijk, grinnikt hij nog een paar keer voordat hij mij uitlegd wat er is. “Er is wel één huilend meisje geweest. Die vroeg aan Tom, of hij dan wel single wilde blijven.”� En weer ligt Bill dubbel van het lachen.

Zachtjes klopt iemand op de deur, maar zonder op een antwoord te wachten gaat de deur al open en steekt Tom zijn hoofd om de hoek. “Gaat alles oké?”�

Ik kijk naar Bill, die om een of andere vreemde reden niet meer kan stoppen met lachen. “Geen idee”� Zeg ik, terwijl ik weer naar Tom kijk. “Doet hij dit vaker?”�

Tom knikt, en loopt richting Bill. “Af en toe ja. Weet ook niet wat het is; maar ik weet wel de oplossing.”�

Voor ik ook maar iets kan zeggen, pakt Tom een kussen van het bed en geeft Bill een knal op z’n hoofd. Twee seconden lang is het weer doodstil in de kamer, voordat Bill een ander kussen pakt, en Tom, die hard de kamer uit rent, achtervolgd.

Even luister ik naar de kreten die uit de rest van het appartement komen, en zo te horen bevinden de jongens zich steeds in andere kamers, maar dan ga ik toch weer liggen, en doe voor de tweede keer diezelfde avond het licht uit.

xx

“Als je mij nou verdomme nog één keer wakker maakt vanacht hè..”� Mompel ik terwijl ik weer een hand op m’n schouder voel. “Dat overleef je niet, jongetje.”�

“Tom en ik hebben gepraat”� Klinkt het vrolijk vanachter mij, terwijl Bill een arm om mij heen slaat.

Ik giechel. “Wow. Wist niet dat jullie het in je hadden.”�

“Nee serieus, we hebben gepraat. Over jou. Over jou en mij, ons.”� Nerveus speelt Bill’s hand met het touwtje van mijn pyjamabroek. “Ik vind het soms zo moeilijk..”�

“Wat vind je moeilijk dan?”� Vraag ik zachtjes. Nu gaat er komen wat we misschien, voordat we besloten hadden officieel samen te zijn, hadden moeten bespreken.

“Ik kan niet zo goed.. Ik weet het niet. Jij bent de eerste sinds ik bekend ben en ik weet stiekem niet zo goed of het allemaal wel zal gaan lukken.”�

Even is het stil, maar dan praat Bill weer. “Nee, zo bedoelde ik het niet. Het is gewoon nieuw, en voor jou is het ook niet makkelijk. En ik ben bang dat.. Nu met die tour en alles.. Dat we gewoon te weinig tijd hebben en dat het dan een keer fout gaat.”�

“We hebben tijd zat lief. Dit kunnen we best. Als we het allebei maar willen, en als we allebei maar eerlijk zijn.”� Ik kruip iets dichter naar hem toe. Ik wil niet nadenken over de toekomst, ik durf niet na te denken over de toekomst.

“Ja maar.. Ben jij nooit bang dan?”�

“Waarvoor? Het enige waar ik bang voor ben, is een losgeslagen fan die misschien een van ons tweeën wat aandoet. Maar die kans is vrij klein; bodyguards enzo.”� Ik wil Bill gerust stellen, wat eigenlijk een raar gevoel is want normaal gesproken is het Bill die mij gerust stelt.

Twee lippen maken contact met de huid van mijn nek, zachtjes ontsnapt er een zucht uit Bill’s mond. “Ik denk ’t ja. Komt wel goed dus?”�

“Komt wel goed dus.”� Ik draai me om, mijn ogen nu starend in die van Bill. “Je bent zo mooi vriendje. Niet zo zorgen maken, we kunnen dit. Ik wil dat we dit kunnen.”�

Bill laat een giechel ontsnappen. “Jij bent ook mooi. Zullen we slapen nu?”�

“Maak je me dan niet weer wakker?”� Vraag ik met een glimlach, want zowel Bill als ik weet dat als we nu in slaap vallen, ik degene ben die Bill om 4 uur ’s middags wakker mag maken.

Ik krijg een kus op m’n mond. “Dat beloof ik.”�

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.