FanFic.nl

Fragile

Just like you

Breed lachend zwaai ik naar de gillende groep mensen voor me: mijn fans. Ik signeer alles wat ze in mijn handen duwen en poseer voor elke camera die ik zie. De liefdesverklaringen vliegen mij om mijn oren en mijn naam wordt overal geschreeuwd, iedere keer dat ik de straat op ga. Iedereen wil leven zoals ik, iedereen is jaloers op wat ik doe, iedereen wil mij zijn. Ik ben Bill Kaulitz en ik ben perfect.

You think you know me
And everything that you consider me
You think you know my name

Mijn haar is strak naar achteren gekamd, glimmend van de vele haarlak. Mijn gezicht is bleek, maar volkomen vlekkeloos. Mijn ogen zijn strak omlijnt met zwarte oogschaduw, mijn wimpers verlengt en bekleedt met mascara. Mijn kleding is gemaakt door de beste designers ter wereld, mijn sieraden komen uit de allerduurste winkels. Ik ben Bill Kaulitz en ik ben geweldig.

You think you know me
And everything you get a chance to see
You think you know my face

Zodra ik de auto uitstap valt mijn blik op de etalage van een tijdschriftenwinkel. Tientallen foto’s komen me tegemoet. Keer op keer staar ik recht in mijn eigen ogen. Overal zie ik mijn gezicht. Iedereen wil mij op de cover, want alles verkoopt twee keer zo veel met mijn hoofd op de voorkant. Alle kijkcijfers schieten omhoog zodra ik in de show zit. Ik ben Bill Kaulitz en ik ben prachtig.

You think you see me
And everything that you consider me
You think I'm more than you

Ik loop mijn hotelkamer binnen en sta opnieuw oog in oog met mezelf. Een gigantische spiegel hangt midden op de grote muur in het vertrek. Ik gooi mijn spullen op de grond en loop er naar toe. Mijn vingers glijden over mijn oogleden, smeren de make-up over mijn wangen. Mijn ogen vullen zich met tranen, mijn tanden bijten zich vast in mijn lip. Mijn maag rommelt, maar eten doe ik niet, eten mag ik niet. Ik ben Bill Kaulitz en ik ben vreselijk.

You think you see me
Like the way I'm strong and stand by you
I am fragile too, I am fragile too

Lange vingers verstrengelen zich met die van mij. Mijn blik vindt die van hem in de spiegel. Hij houdt mijn hand op en laat mijn pillen erin vallen. Ik stop ze in mijn mond waarna hij me een glas water voorhoudt. Gehoorzaam slik ik het door, ook al wil ik het niet. “Tomi”�, snik ik, wanneer alles weg is. Hij knikt en slaat zijn armen om me heen. “Ga je zo mee eten?”� vraagt hij, ook al weet hij heel goed wat het antwoord op die vraag is. Ik schud mijn hoofd, hij zucht. “Bibi”�, smeekt hij. Ik draai me om en kijk hem aan. Ik ben Bill Kaulitz en ik ben ziek.

Yeah, I will be fine
As the time goes by
It may hurt at nights
But I will be fine
I will be just fine

Opnieuw naar buiten, weer een interview. Honderden gezichten, maar geen enkele daarvan dringt tot me door. Ik knik, ga op foto’s en geef antwoord op de vragen. Ik ga naar feestjes, etentjes, presentaties. Ik doe wat ik moet doen met een glimlach op mijn gezicht. Wetende, dat ik zodra ik weer binnen de vier muren van mijn hotelkamer ben ineen stort. De tranen zullen opnieuw over mijn wangen lopen, alles wat ik zojuist heb gegeten heb zal door de gootsteen verdwijnen. Ik ben Bill Kaulitz en ik ben gebroken.

They think they know me
And everything that they consider me
They think I never cry

Mijn blik glijdt over de tijdschriften die voor me liggen. De dikgedrukte koppen schreeuwen naar me, lachen me uit. Het zijn tijdschriften die de jongens nu eens niet voor me hebben kunnen verbergen, iets waar ze normaal zo fanatiek in zijn. Ik ben homo, ik heb anorexia, ik ben depressief. Commentaar op mijn kleding, mijn lichaam, mijn gezicht. Wanneer ik mijn hoofd ophef zie ik Tom staan. Zijn ogen zoeken die van mij. Ik lach uitbundig naar hem, terwijl mijn ogen volstromen met tranen. Ik ben Bill Kaulitz en I don’t care

They are thinking
While they're making up their twisted lies
He won't mind, he is nice
He's as cold as ice

Brede armen sluiten zich om mijn smalle lichaam. Ik verdwijn in zijn veel te grote trui. Het is het beste gevoel wat ik in tijden heb gehad. Zijn vingers strelen over mijn wangen tot de tranen verdwijnen, zijn lippen rusten op mijn voorhoofd, zijn adem streelt mijn gezicht. “Bill”�, mompelt hij, maar ik schud mijn hoofd en trek hem dichter tegen mij aan. Ik wil niet Bill zijn, geen Bill Kaulitz meer. Ik kan het niet langer. “Bibi”�, klinkt Toms zachte stem. Ik knik, glimlach en til mijn hoofd op. Mijn armen wikkelen zich om zijn schouders, mijn hoofd rust in zijn nek. Zo is het goed, zo en niet anders. Ik ben Bill Kaulitz niet meer.

I am fragile too
Just like you

Reacties: