FanFic.nl

Journey through the Mono region {tijdelijke stop}

Episode Eight - Amnesia!

Noa had het nog steeds benauwd, maar Thomas vermande zich meteen.
'En hoe denk je dat dan te gaan doen?' zei hij vijandig.
'Simpel', zei Cedric rustig. 'We gebruiken de aanval Amnesia.'
'Je bent geen pokémon', zei Noa sarcastisch, die zich dankzij Thomas weer een beetje dapperder voelde.
Ze zal wel eens laten zien dat ze geen watje was!
'Ha-ha', zei Cedric. 'Maar team Eternal beschikt natuurlijk wel over Pokémon.'
'Er zijn niet veel pokémon die Amnesia kunnen gebruiken hoor', zei Thomas.
'Dacht je dat wij hier niet op gerekent hadden?'
Cedric draaide zich naar zijn hulpje toe en knipte met zijn vingers.
'Jij! Haal De Pokémon.'
'Zoals u wenst.'
Het lid van team Eternal maakte een klein buiginkje en liep toen weg. De Pokémon. Er liep een rilling over Noa's lichaam en ze begon weer duizelig te worden, maar ze kreeg geen herinnering van haar verleden. Het kwam gewoon doordat ze bang was.
Noa gaf dat niet graag toe, als ze bang was. Alle kinderen uit het weeshuis hadden haar als een durfal gezien en Noa was ook dol op sterke verhalen vertellen. Maar nu wist ze even niet wat ze moest doen. Het liefste wilde ze nu door de grond zakken en niet meer terugkomen.
'Dat duurt lang', zei Thomas.
Hoe deed hij dat toch? Diep van binnen wist Noa wel dat Thomas ook bang was, maar hij kon het zó goed verbergen dat ze bijna ging geloven dat hij niet bang was.
Cedric lachte.
'Het is het wachten wel waard', zei hij met een gemeen glimlachje.
En precies op dat moment sloeg de deur open en het lid van team Eternal kwam binnen met een kleine gele pokémon die vast zat in een enorme glazen buis. Hij zag er niet vrolijk uit. Noa viste snel haar pokédex uit haar rugzak en scande de pokémon.
Uxie kan de herinneringen uitwissen van diegenen die in zijn ogen kijken. Als je deze zeer zeldzame legendarische Pokémon ziet, is dat een ervaring die je leven verbetert. Uxie wordt ook wel "het wetende wezen" genoemd.
'Een Uxie!' riepen Thomas en Noa tegelijk.
'Kyuuuuuuu...' zei Uxie en hij leek niet blij.
Thomas draaide zich kwaad om en keek Cedric recht in zijn ogen.
'Jullie hebben geen recht om Uxie hier gevangen te houden! Hij is een legendarische pokémon! Hij heeft zijn vrijheid nodig!'
Cedric begon weer te lachen.
'Een snotneus als jij hoeft ons niet te vertellen wat we moeten doen.'
Hij gebaarde zijn hulpje weg te gaan en zijn hulpje handigde hem Uxie over.
'Wel, wel, Uxie', zei hij met een grijns.
'Kyuuuu...'
'Ik wil een deal met je maken, Uxie', zei Cedric. 'Ik laat je een kwartiertje alleen met deze kinderen. Als jij hun geheugen wist, laten wij je vrij. Doe je dat niet, dan zal het slecht met je aflopen, aan jou de keuze.'
Hij zette Uxie neer op zijn bureau, sloot alle ramen, liet Uxie uit de glazen buis, liep de deur uit en sloot die achter zich.
Uxie keek een beetje verward naar Thomas en Noa.
'Kyuuuuuu', zei hij wanhopig.
Noa en Thomas keken elkaar geschrokken aan.
'We kunnen niet anders, Thomas', zei Noa. 'We moeten ervoor zorgen dat Uxie vrij komt dus we moeten hem ons geheugen laten wissen.'
'Ik weet het', zuchtte Thomas. 'Uxie verdient zijn vrijheid, maar wat als Cedric zijn woord niet houd?'
'Kyuu.'
Uxie begon rond de zweven in de kamer en keek Noa opeens heel diep in haar ogen. Snel wendde ze haar blik af en kroop weg achter Thomas.
'Ik ben bang...' zei ze zacht.
Ze sloeg haar ogen neer. Ze had er altijd moeite mee gehad om haar echte emoties te tonen.
'Dat hoeft niet', zei Thomas en hij kneep even in haar hand.
'Kyuuuuuu...'
Uxie draaide zich om en begon zenuwachtig heen en weer te vliegen.
'Wat als we net alsof doen of we ons geheugen kwijt zijn?' zei Noa.
'Werkt niet, dat merkt Cedric meteen', zei Thomas. 'Bovendien kan ik heel slecht toneel spelen.'
Plotseling vloog de deur open en Noa en Thomas verwachtten dat het Cedric was, om Uxie te komen straffen, maar het was een jongen. Met donkere krullen en ongeveer net zo groot als Noa, iets groter misschien.
'Wie ben -' stamelde Noa.
'Sssst!' zei de jongen en hij rende naar één van de ramen en maakte hem open.
Er vloog een pokémon voor het raam... Thomas had zijn pokédex al gepakt en hij scande de pokémon.
Flygons vleugels hebben veel kracht. Als hij vliegt dan komt het zand omhoog, zodat het lijkt of hij altijd in een zandstorm vliegt! Zijn vleugels vormen geluiden als hij er mee klappert. Het lijkt dan net of er iemand aan het zingen is. Het enige wat je kunt horen in de zandstorm die Flygon veroorzaakt is dan ook het zingen van zijn vleugels.
'Dat is mijn Flygon', legde de jongen uit. 'Kom mee, dan kunnen we weg.'
Thomas en Noa keken elkaar even verbaasd aan, maar ze beseften dat ze geen keus hadden. Ze renden naar het raam en klommen op Flygons rug.
'Wacht even!' zei Noa en ze stapte snel weer van Flygons rug en pakte Uxie op. 'Kom maar mee, Uxie, vlieg naar je vrijheid.'
'Kyuuuu!'
Noa klom weer op Flygons rug met Uxie in haar armen. De jongen ging achter haar zitten en ze vlogen weg.

Reacties: