FanFic.nl

Villa 13 (afgelopen)

18.

Bill ging vandaag naar het politie kantoor. Hij schoof een grote zonnebril op zijn neus. Hij kwam aan in het politie kantoor. Makbule was bij hem. Ze hield zijn hand stevig vast. “Ik kom voor Tom Kaulitz.”� zei Bill. Meteen kwam een man naar Bill toe. “Onze verontschuldigingen maar u kan hem nu niet zien”� zei de man. “Whaat?”� vroeg Bill verontwaardigd. “U kilt mijn broer en ik mag hem niet zien? Wat is dit hier voor een klote bende”� tierde hij. Hij maakte wilde gebaren met zijn handen. “Rustig maar”� zei Makbule. Bill trok zich los uit haar greep en liep de deur uit. “Neemt u me niet kwalijk, hij is een beetje uit zijn doen”� zei Makbule. Ze ging achter Bill aan. Maar toen ze buiten kwam was Bill nergens meer te bekennen. Tot Makbule haar grote verbazing zat Bill braaf in de auto achter het stuur te wachten. Hij leek vrij kalm. Maar zelfs iemand die hem niet kende zag dat hij als hij alleen was zou uitbarsten. Bill zette Makbule thuis af en ging naar villa 13. Makbule was het niet eens met hem dat hij nu alleen wilde zijn. Maar ze moest er zich bij neerleggen. Bill ging naar zijn kamer en liet zich op bed vallen. Hij kon het maar niet begrijpen. Ze vermoorden zijn broer en hij mocht hem nog niet eens zien. Hij wist er geen raad mee.

Tosca zat wat te lezen toen Makbule binnen kwam. “Wat heb je gedaan?”� vroeg ze kalm. “Ik? niet veel”� zei Tosca. “Wat heb je met Tom gedaan?”� vroeg Makbule. Ze ging langs Tosca op de bank zitten. “Ooh niet veel speciaals hoor”� zei Tosca geheimzinnig. “Ze hebben hem niet vermoord hè”� zei Makbule. “Misschien”� zei Tosca luchtig. “Tosca”� zei Makbule. “What? Hij leek zo lekker”� zei Tosca. Ze grijnsde en sprong in een vlotte beweging recht en danste de kamer uit. Hij was niet dood, Tosca hield hem gevangen, Makbule wist het zeker. Maar ze wist Tosca haar bedoelingen niet. Geheimzinnig gelach klonk uit de gang. Typisch. Dacht Makbule. Ze besloot Bill even te gaan bellen. Voor te kijken als hij oké was. Makbule toetste de nummers van Bill zijn nummer in en wachtte af.
“Hallo?”� klonk er. Zijn stem was net als een gebroken voorwerp.
“Met Makbule, gaat het met je?”�
“Nja”� bracht hij uit.
Makbule fronste haar wenkbrauwen. “Moet ik echt niet langskomen liefje?”� vroeg ze. “Als je wilt, maar je hoeft niet”� zei Bill. “Ik kom”�, zei Makbule. Ze hing op en trok meteen haar schoenen aan. “Ik ben straks of morgen wel terug”�, zei Makbule tegen Tosca voor ze de deur uit ging. “Oké”� riep Tosca terug vanuit de keuken. Makbule duwde op de bel van villa 13. Ze voelde zich absoluut niet op haar gemak hier. Hoewel dat in het begin dat Bill en Tom hier waren komen wonen anders was. Ze had nog nooit zo een ontspannen gevoel gehad bij villa 13. Maar dat leek nu verleden tijd. Bill opende. Hij glimlachte flauw. Makbule wou dat ze hem de waarheid kon vertellen, dat haar zus hem gewoon in flarden had gescheurd met haar scherpe hoektanden. Maar dat zou hij nooit geloven. Dat wist zelfs het kleinste kind. “Gaat het met je?”� vroeg Makbule. “Ja hoor”� zei Bill zacht. Makbule ging binnen en gaf Bill een zacht en teder kusje op zijn lippen. Zijn huid voelde koud aan. Het deed haar denken aan Jacob. Och die goede oude tijd. Kon ze het eigenlijk wel goed noemen? Makbule schudde de gedachtes weg en concentreerde zich nu op Bill. Hij zag er erg moe uit. “Heb je al gegeten?”� vroeg Makbule. “Nee, maar ik heb geen honger, als jij wilt eten, neem je maar hoor”� zei Bill. Hij ging zitten en staarde doelloos voor zich uit. Makbule fronste haar wenkbrauwen en trok Bill recht. “Je moet toch eten, anders heb je geen energie meer binnenkort en dan, ja dat wil ik gewoon niet”� Bill stribbelde even tegen maar liet zich toen toch naar de keuken leiden. Hij nam plaats op een stoel en keek hoe Makbule in vloeiende bewegingen eten uit de koelkast nam.

Een fruitsalade werd voor Bill zijn neus geduwd. “Ik wilde je eerst vlees geven maar aangezien je geen vlees in huis hebt geef ik je fruit”� zei Makbule. Ze stopte een lepel een Bill zijn hand. “Eet, je zal je beter voelen”� “Ik ben vegetariër, daarom is hier geen vlees”� zei Bill nog voor hij een lepel vol met fruit in zijn mond stopte. “Aah, ik dacht het al”� zei Makbule. Bill stopte nog een lepel met fruit in zijn mond. “Ik heb echt geen honger, eet jij de rest maar op”� zei Bill. Hij schoof het kommetje verder op de tafel en schoof zijn stoel achteruit. Met zware passen slofte hij naar de hal. Licht gebonk klonk op de trap en toen stilte. Makbule zette het kommetje in de koelkast en ging naar boven. Makbule ging op de grond zitten langs de deur. Ze wist wel wat ze moest doen in deze situatie. Alles was nu aan het gebeuren was een déjí  vu voor haar. Alles was 2 jaar geleden ook gebeurt. Niet helemaal hetzelfde, maar toch redelijk. Zo verloor ze haar geliefde van toen. Haar Jacob. Dus Makbule wist wel hoe ze moest handelen. Maar ze wist nu al dat Bill anders was dan haar Jacob. Bill was meer gesloten en toch zo open. En dat maakt het zo moeilijk voor haar. Zacht gesnik was hoorbaar. Makbule zou zo wel binnengaan. Maar ze wist uit ervaring dat ze hem eerst even alleen moest laten.

Makbule was zo blij geweest dat die vreselijke stemming van vroeger was verdwenen toen Bill en Tom aan het verbouwen waren. Ze hoopte zo op een tijd zonder vervloekingen en slechte dingen in villa 13. Maar ze was te naïef geworden. Ze had te hard gehoopt. Dat huis is al jaren vervloekt. Als ze Tosca moest geloven. Haar overoveroveroveroveroverovergroot tante. Of hoe ze het ook kon noemen. Makbule klopte nu zacht op de deur. Ze ging binnen want er kwam geen antwoord. Bill lag op bed. Makbule ging langs hem liggen. Ze haalde de haren uit Bill zijn gezicht. “Waarom mag ik hem toch niet zien? Ik mag nog niet eens afscheid nemen!”� zei Bill. Zijn stem kwam Makbule zo bekend voor. Te bekend misschien? Zo gebroken.

Reacties: