FanFic.nl

Geheim

Proloog.

Proloog
Langzaam druipen de druppels via het glas naar beneden. Ik staar naar het vervormde spiegelbeeld van mijn gezicht in het raam. Plukken zwart haar plakken tegen mijn betraande gezicht, maar ik veeg ze niet weg. Ik heb er het fut niet meer voor, al drie maanden niet meer. Het voelt alsof elke bot in mijn lichaam gebroken is, zodat ik niet meer uit de zwarte put kan klimmen waar ik in ben gevallen.
Langzaam, alsof het verschrikkelijk veel moeite kost, til ik de brief op. Het trilt door mijn bibberende handen en is tot op het laatste stukje verkreukelt. Talloze keren heb ik het weggegooid, om het dan weer uit de prullenbak te vissen. Honderden malen wilde ik het verbranden, maar kon ik het niet opbrengen. Ik haat de brief, veracht het zelfs, maar kan het niet wegleggen. Het bevat de verschrikkelijkste boodschap die ik in al mijn levensjaren had gelezen of gehoord en is toch mijn enige verbintenis met hem. Het enige wat nog van hem over is.
Mijn hart is gebroken in duizenden stukjes, het zou nooit meer aan elkaar gelijmd worden. Nooit meer. Misschien zou ik weer verliefd worden, weer om iemand geven, maar nooit zal ik meer zo van iemand houden als bij hem. Hij was het gewoon. De jongen met wie ik heel mijn leven zou moeten doorbrengen. Dat leven word mij niet gegund en dit kleine briefje is alles wat ik nog van hem over heb. Zelfs het kettinkje met een diamantje eraan is weg. Gestolen, meegenomen, verdwenen, ik wil het niet weten. Ik wil niets meer met het wereldje te maken hebben waar hij bij hoorde. Hoorde, ja, want hij is er niet meer. Weer glijden de tranen geruisloos over mijn wangen, zelfs denken aan hem doet pijn. Breekt mijn hart in nog meer deeltjes uit elkaar.
Ik strijk desalniettemin bijna routineus de brief glad, zie de prachtige letters die Nathan voor zijn dood geschreven had. Dood. Het woordje galmt na in mijn hoofd, laat al mijn andere gedachtes wegvaren. Was hij dood? Niemand wist het, zijn lichaam is nooit gevonden. Met een bonzend hart lees ik voor de zoveelste keer zijn laatste woorden.

Lieve Maerle,
Ik weet dat, als je dit nu leest, ik er niet meer zal zijn.
Dat je het niet zal begrijpen, weet ik wel zeker.
Toch wil ik je vragen het van mijn kant te bekijken, hoe
zou jij gereageerd hebben? Ik kon jou niet laten opdraaien
door mijn nalatigheid. Het was mijn schuld dat je in al deze
ellende betrokken ben geraakt. Ze gaven mij de keus, Maerle.
Het was jij of ik.
Mijn keuze stond al vast voor ze het gevraagd hadden.
Geef jezelf alsjeblieft niet de schuld voor dit. Ik weet zeker dat
je na een paar maanden mij langzaam zult vergeten. Niet me-
teen, dat weet ik. En het zal moeilijk zijn, maar uiteindelijk zal
je de draad van je leven weer oppakken. Je zult weer verliefd
worden op iemand anders, gelukkig worden. Daar heb je mij niet
voor nodig.
Nathan.

Enkele seconden erna barst ik in een hartverscheurend gehuil uit, waarbij mijn schouders ongecontroleerd schokken. Ik sla mijn handen voor mijn gezicht en zak als een zoutzak in elkaar.

Waarom, Nathan. Waarom?

Reacties: