FanFic.nl

Geheim

1. Een vroege ontmoeting.

“Ik ben te laat, ik ben te laat, ik ben zo óntzettend te laat!”�
In twee stappen was ik beneden en haastte ik mij half slaperig, half paniekerig de keuken in. Met één hand propte ik mijn boeken in mijn schooltas, die doordat het achter mijn enkel had gehaakt met me mee de trap af was gebonkt. En met mijn andere hand kamde ik in versneld tempo mijn chaotische haar. Ondertussen speurde ik met mijn ogen verwilderd de keuken af.
“MAM, WAAR BEN JE?!”�
“Ik ben hier, schat.”� Op haar gemakt kuierde mijn moeder de keuken in.
Het was een gewonde dag geweest, niemand deed anders, alles leek volkomen normaal. Ik had er geen idee van hoe deze dag mijn hele leven zou verander, mijn dieptepunt zou betekenen. Maar al kon ik in de toekomst kijken, die dag, dan zou ik het nog niet gedaan hebben. Niemand had er baat bij, zijn uiteindelijke dood te zien, of die van iemand anders. Daar werd je alleen maar gek van. Als ik die dag in de toekomst had gekeken, dan zou ik zijn dood gezien hebben, er alles aan gedaan hebben om hem te redden. Nu weet ik dat ik dat toch niet zou kunnen. Niemand had Nathan kunnen redden, niemand.
Ik weet nog goed hoe stralend de zon die dag scheen, hoe de gordijnen zachtjes wiegden op een briesje van het openstaande raam. Heel zomers. Als ik die dag niet te laat was geweest, had ik er misschien nog van kunnen genieten. Ik wilde dat ik dat had gedaan, er de tijd voor had genomen. Nu kan ik het niet meer, de schoonheid van de natuur ervaren. In mijn ogen ziet alles er doods en verdorven uit, ik kan geen vrolijkheid meer voelen, geen schoonheid meer zien. Ik zie alleen maar donkere duisternis, kolkende zwartheid en vooral een verlies van een dierbare die nooit meer opgevuld kan worden.
Die dag had ik er geen weet van.
“WEET JE DAN NIET DAT IK VANDAAG OP TIJD MOEST ZIJN?”� gilde ik in paniek en propte in mijn haast een blanco broodje in mijn mond. Dit keer had ik mijn moeders aandacht.
“Ben je laat?”�
“JA!”�
“Lieverd schreeuw toch niet zo, ik hoor je ook wel op normale volume,”� zei mijn moeder en ze begon broodjes te smeren. “Ik smeer je boterhammen wel, kleed jij je nou maar om.”� Afkeurend bekeek ze mijn kleding. Ik wilde verontwaardigd antwoorden dat ik me al omgekleed had, toen mijn blik op mijn sloffen viel. Verbaasd zag ik, dat ik in mijn haast naar beneden nog in mijn onderbroek met sloffen rond paradeerde, mijn shirt had ik gelukkig wel al aan getrokken. Ik slaakte een verslagen zucht en spurtte weer naar boven. Normaal had ik er niet zo’n heisa om gemaakt, te laat komen, maar vandaag was niet normaal. Ten eerste omdat ik, als ik nog eens te laat kwam, moest gaan corveeën en ten tweede, omdat er een nieuwe jongen in de klas kwam. Het eerste uur al. Ik had met mezelf afgesproken om eens één keer vroeg op te staan, zodat ik het niet zou missen en je zag hoe dat was verlopen.

Tegen de tijd dat ik op school aankwam was er alweer een kwartier verstreken. In totaal waren er dertig minuten verstreken, nog twintig minuten les bleef ervan over. Ik trok een sprintje over het plein, maar staakte nadat ik tot de conclusie was gekomen dat het toch niet zo veel zin meer had. Ik was al te laat, een stukje rennen zal daar niets aan veranderen. Toch wandelde ik -nadat ik mijn jas in mijn kluisje had gesmeten- in topsnelheid de gangen door, naar mijn klaslokaal.
“Au!”� met een geweldige klap botste ik tegen iemand op. Mijn hoofd was tegen de persoon zijn rug gekomen en ik wreef pijnlijk over mijn voorhoofd, met mijn ogen toegeknepen.
“Het spijt me,”� zei een zachte stem die mij deed opkijken. Ik zag een beetje wazig, maar kon nog wel zien dat het een jongen was en dat hij witblond haar had. Langzaam werd mijn zicht beter en onthulde grote, prachtige, groene ogen, twee rijen blinkende tanden en een jongensgezicht dat heel fijntjes was, haast gebeeldhouwd leek het. De blonde jongen was lang en slank met brede schouders. Niet te breed, maar gemiddeld, mannelijk. Wat scherp in contrast stond met zijn oogverblindende fijne gezichtje. Mijn hand gleed van mijn voorhoofd tijdens het staren.
“Maakt niet uit,”� bracht ik uit.
Hij stak zijn hand uit en glimlachte vriendelijk. “Ik ben Nathan, nieuw hier op school. Aangenaam kennis te maken.”�
Dat was de eerste keer dat ik Nathan tegen kwam. Ik was al gelijk gefascineerd, door zijn uiterlijk, manier van doen en nog iets… hij straalde een soort geheimzinnigheid uit. Ik ben altijd vatbaar geweest voor raadsels, Nathan was daar één van. Voor ik het wist nam ik zijn hand aan.
“Maerle, leuk je te ontmoeten. Volgens mij ben jij de nieuwe jongen uit mijn klas.”�
“Dat kan wel kloppen, volgens mij zit ik in klas 5HC, lokaal 106. Ik ben een beetje laat,”� bekende hij met een verlegen glimlach. “Eigenlijk had ik ruim een half uur eerder moeten arriveren.”�
“Maakt niet uit,”� wuifde ik zijn bezwaren weg. “Ik ben ook laat, gebeurd iedereen wel eens. Kom ik breng je wel naar het lokaal, je zit bij mij in de klas.”� Ik draaide me om en begon naar de het genoemde lokaal te lopen terwijl hij mij volgde. Zachtjes, bijna geluidloos, hoorde ik zijn schoenen op de grond tikken. Ik voelde zijn aanwezigheid, toch bewoog hij zicht niet als een normaal mens. Meer katachtig dan verveeld, zoals de meeste jongeren liepen op school en eleganter, over elke beweging was nagedacht. Onbewust gingen mijn ogen naar mijn eigen voeten en hoorde ik hoe hard mijn voetstappen neerkwamen in de verlaten gang vergeleken die van hem. Zonder het te laten merken ging ik zachter lopen. Hij merkte het toch en begon zachtjes te lachen.
“Hoe doe je dat,”� vroeg ik terwijl ik naar zijn voeten staarde. Er was niets aparts aan te zien, hij liep net zoals ik. Behalve dat er bij zijn stappen amper geluid vrij kwam. Hij schudde lichtjes zijn hoofd en zijn witblonde haar lichtte goud op onder het zonlicht dat door een voorbijgaande raam scheen.
“Ik weet niet, zo loop ik altijd.”� Hij haalde verontschuldigend zijn schouders op.
“Aparte manier van lopen dan,”� mompelde ik en stopte voor de deur van klaslokaal nummer 106. Ik vertrok mijn gezicht tot een vrolijke grijns en opende de deur voordat Nathan zich had kunnen bedenken. Het was muisstil in het lokaal toen ik met veel lawaai binnen kwam stappen en Nathan mij geruisloos volgde. Oh, dat was waar ook, mijn derde reden om op tijd naar school te gaan was omdat we een toets geschiedenis hadden. Vergeten.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.