FanFic.nl

Blauw (afgelopen)

5.

“En heb jij zo niets te verbergen voor mij?”� Audrey aan Bill. Ze grijnsde fel. Bill aarzelde eerst maar dan zei hij gewoon nee. “Echt niet? Geen geheim liefje ofzo?”� vroeg Audrey. Ergens was Bill opgelucht dat het daar over ging. “Nee hoor grapjas”� lachte Bill. “Zullen we gaan slapen?”� stelde Audrey voor. “Ja, is goed, ik ben wel best moe”� zei Bill. Hij ging de badkamer in voor zijn pyjama aan te trekken. Audrey trok haar pyjama aan in Bill zijn kamer. Ze was sneller klaar dan Bill. Ze lag op bed naar het plafond te staren. Zo lag ze zeker al 10 minuten. Ze begon zich wel af te vragen waar Bill bleef. “Zeg Bill, waar blijf je?”� vroeg Audrey. Ze ging de badkamer in. Bill slaakte een gilletje. Hij had enkel zijn pyjama broek al aan. Zijn bovenlijf was naakt. Audrey schrok zich van Bill zijn huid. “Bill, wat heb je?”� vroeg ze. Bill was helemaal verstijfd en hij was lijkbleek geworden. “Het is niet wat je denkt”� bracht hij uit. “Bill, de blauwe plekken zitten overal”� zei Audrey. Ze zag de angst in Bill zijn ogen. Zijn vingers zaten strak om zijn shirt geklemd. Zijn knokkels kleurde wit. “Gaat het wel?”� vroeg Audrey. Ze ging dichterbij. Bill zette een stap achteruit. “Bill?”� vroeg Audrey. Zijn onderlip trilde zachtjes. “Bill?”� vroeg Audrey opnieuw. Ze zette een stap dichter. Bill liet zich op de grond zakken. Hij sloeg zijn armen om zijn benen. Zijn shirt had hij losgelaten. Audrey ging voor hem zitten. Bill had zijn ogen gesloten. Geluidloos liep er een traan over zijn wang. “Het spijt me, ik had je er over moeten vertellen”� zei hij. “Ssst, ik begrijp dat wel hoor”� zei Audrey. Er kwam zacht gekreun uit Bill zijn mond. Hij keek Audrey weer aan. Hij veegde die ene traan weg die hij gelaten had. Je zag zo dat hij zo kon uitbarsten maar hij hield zich sterk. “Kom, dit is niet de goede plek om te praten”�, zei Audrey. Ze hielp Bill recht. Hij trok zijn shirt aan. Audrey en Bill gingen op bed liggen. “Ik had het je echt moeten vertellen”�, zei Bill. “Ik begrijp wel dat je het niet zei, dat is echt begrijpelijk”� zei Audrey. “Nja”�, zei Bill. “En ik heb je papier gelezen onder je kussen”� zei Audrey. Bill veerde recht. “Het is een hoop onzin”� zei hij. “Daar ben ik niet zo zeker van, je hebt je gevoelens hier over op papier gezet, dat kan echt helpen”� zei Audrey. Ze ging recht zitten. Bill nam het papier van onder het kussen. Hij bekeek zijn handschrift. “Dat was oorspronkelijk mijn werk voor Nederlands, maar dat kon ik toch niet afgeven”�, zei Bill. “Heb je wel gelijk in”� zei Audrey. Ze omhelsde Bill. “Ik wist het eigenlijk al eerder”� zei Audrey. Bill duwde Audrey van zich af. “Van wie”� vroeg hij geschokt. “Van Tom”�, zei Audrey, “Maar ik geloofde hem niet, tot ik dat las en je zag”� Bill was in shock. “Hoe weet hij dat?”� vroeg hij. “Ik zou het niet weten Bill, ik ben het ook vergeten te vragen”� zei Audrey. Bill sprong recht. “Hoe weet hij dat? Ik moet het te weten komen hoe hij het te weten is gekomen.”� zei hij. “Rustig maar, het komt wel goed”� zei Audrey. Bill trilde. Hij vocht duidelijk tegen zijn tranen. “Kom hier”� zei Audrey. Bill ging op het bed einde zitten en staarde wat voor zich. Hij wist zich geen houding te geven. Hij wist niet goed hoe hij op dit alles moest reageren. Even was het stil. Bill keek op en keek Audrey recht aan. “Hij kilt me als hij weet dat mensen het weten”�, piepte hij. Audrey keek bezorgd. “Ik zal er alles aan doen om je te helpen, dat beloof ik je”� zei ze. “Maar zeg het asjeblieft tegen niemand”� smeekte Bill. “Natuurlijk niet Bill, dat beloof ik”� zei Audrey. Bill snifte even. Een traan liep over zijn wang maar hij veegde die snel weg. Audrey omhelsde hem. Hij had het nodig. En langzaam werd de schouder van Audrey nat. “Het spijt me, dat je pyjama nat is”� zei Bill. Hij veegde met een doekje over zijn gezicht. “Maakt niet uit”�, zei Audrey. Nu gingen ze echt slapen. Stil lagen ze langs elkaar.
“Bill?”�
“Ja”�
“Zeg me als hij het weer doet hè!”�
“natuurlijk”�
“Beloof je me dat?”�
“Ja”� een zacht kneepje in de hand werd er doorgegeven. Audrey giechelde. “Je bent de beste vriendin die iemand zich kan voorstellen, ik ben erg blij dat je er bent, anders zou ik niet zo ver zijn geraakt in mijn leven, echt je bent geweldig”� zei Bill zacht. “Jij bent dat ook”� zei Audrey terug. En toen was het stil. Audrey was diep in dromen land maar Bill lag toch nog wakker. Hij keek uit het raam. Dat lag net langs zijn bed en hij had ondertussen al het gordijn open gedaan. De maan stond hoog aan de hemel. Het was ook volle maan. Het was stil in de stad maar het was ook erg levendig. Er kwamen veel mensen langs die naar de clubs gingen die aan het eind van de straat waren. Bill kon niet meer wachten tot hij 16 was en dat hij mocht uitgaan. Maar er was toch nog een ding dat hij liever wilde en dat was terug gaan naar zijn biologische vader. Hij mistte hem erg en hij vroeg zich af hoe het nu met hem ging. Ze hadden al jaren geen contact meer gehad. Frank verbood het Bill om naar hem te gaan en dat hij hier kwam. Ooit eens in het begin had Bill het toch gedaan, naar zijn biologische vader gaan en toen had hij veel klappen gehad. Hij durfde toen niet meer er naar toe te gaan. Bill keek naar Audrey. Ze lag zo vredig en zorgeloos te slapen. Hij zat er wel mee dat ze het wist en dan nog wel eens van Tom. Dat zat Bill nog wel het meeste dwars. Stel dat Tom het ging rond vertellen? Dat zou totaal niet goed zijn. En als dan Frank dat te weten komt, zou het niet Bill zijn beste dag zijn. Dat wist hij nu al. Bill zijn tranen gleden langzaam en geluidloos over zijn wangen. Hij wilde niet huilen. Hij wilde niet zwak overkomen maar hij moest het op een of andere manier uiten. Bill balde zijn handen tot vuisten. Hij was kwaad. Kwaad op alles en nog wat. Hij greep een papier en een pen en begon wat te krabbelen. Hij verveelde zich en schreef gewoon maar wat op. Hij had een hele tekst geschreven. Zo ontstond de tekst ‘Nach Dir Kommt Nichts’ Bill had nooit geweten dat hij talent had voor zulke dingen te schrijven maar hij vond dat de tekst wel op iets trok. Zachtjes zong Bill de tekst. Hij had al meteen een leuk ritme voor het liedje gevonden. “Bill, wat doe je?”� vroeg Audrey nog half slapend. Bill schrok. “Gott, laat me niet zo schrikken”� zei hij zacht. “Heb je gehuild?”� vroeg Audrey. Ze ging rechter zitten. Bill keek uit het raam. Audrey ging over Bill zijn hand. “Wat is dat?”� vroeg ze. Ze nam het papier vast waar Bill net had op geschreven. Bill keek haar weer aan. “Ik heb het net geschreven, het trekt op niet veel, het is gewoon mijn gevoel”� zei Bill. Audrey las de tekst. Het was even stil. “Bill dit is prachtig, zing het eens een keer, als je wilt”� vroeg Audrey. “Naah”� pruttelde Bill tegen. “Asjeblieft?”� vroeg Audrey zielig. “Oké, maar ik zing niet goed hoor”� zei Bill. Zachtjes en langzaam bracht hij de woorden uit. Je kon zo horen dat het recht uit zijn hart kwam. Het was echt zo gevoelig. “Bill, je zingt prachtig! Neem dat maar van me aan!”� zei Audrey. Bill bloosde lichtjes en daarom was hij blij dat enkel het maanlicht de kamer verlichtte. “Je bloost dude”� gniffelde Audrey. Ze nam Bill in haar armen. “Je bent geweldig, dat weet je toch hè”� vroeg Audrey. “nja”� zei Bill. “heey, het komt heus wel goed, ik beloof het je en ik kom deze belofte uit, dat meen ik serieus”�, zei Audrey. Bill ging uit Audrey haar armen. “Hoe haal je me hier dan weg? Het gaat toch niet”� zei Bill. Hij keek weer uit het raam. Dat vond hij al heel zijn leven interessant. Audrey kwam langs hem zitten en keek mee uit het raam. Ze keek vanuit haar ooghoeken naar Bill. Bill keek recht voor zich maar toen hij merkte dat Audrey keek, keek hij haar aan. “Je bent geweldig”� zei hij. Audrey bloosde lichtjes en keek weer voor zich uit. “Je bloost”� zei Bill zachtjes in haar oor. Audrey gniffelde en sloeg een arm om Bill zijn schouders. Bill glimlachte slapjes. Een wolk ging voor de maan en daardoor werd het donker in de kamer van Bill. “Misschien moeten we toch maar gaan slapen nu”�, stelde Bill voor. “Ja, misschien wel ja”� zei Audrey. Ze gingen weer liggen en nu vielen ze beide inslaap.

De volgende morgen was het zaterdag. Audrey en Bill zouden de stad in gaan. Ze werden pas wakker tegen de middag. Ze besloten om zich om de beurt te douchen. Bill en Audrey stonden samen voor de spiegel hun haar en hun make-up te doen. “We lijken veel op elkaar”� gniffelde Audrey. “Ik ben geen meisje hoor”� protesteerde Bill. “Dat bedoelde ik ook niet gekkerd”� lachte Audrey. “Maar we houden van dezelfde dingen enzo”� “dat is waar”� zei Bill. Hij bracht de laatste mascara aan op zijn wimpers en bekeek zich in de spiegel. “wat wil je als ontbijt?”� vroeg Bill. “Cornflakes, als je dat hebt”� zei Audrey. “Ja, is special K’ goed?”� vroeg Bill. “Ja, die eet ik ook altijd hoor”� zei Audrey. “We lijken op elkaar”� plaagde Bill. “Grapjas”� zei Audrey. Ze porde in Bill zijn buik waardoor hij mis ging met zijn tandenborstel. De tandpasta hing over zijn wang. “Kom we gaan eten”� zei Audrey toen ze een doek naar Bill gooide. Maar hij liet die vallen door zijn goede opvangkunsten. Hij raapte het op en veegde zijn mond af. “Ik kom al, ik kom al”� zei hij. Hij greep nog eens de bus haarspray en spoot nog eens over zijn haar. “Bi-hill”� zei Audrey op een zeurende toon. “Ja, ik kom al”� zei hij. Bill nam het pak cornflakes en hij nam nog 2 kommetjes en hij greep nog 2 lepels uit de lade. Audrey had de melk al vast. Ze schoven aan tafel en begonnen te eten.

Reacties: