FanFic.nl

Geheim

2. Eerste indruk

Mevrouw Fersten, een jonge vrouw van in de twintig en tevens mentor van klas 5HC, keek op van haar bureau en slaakte een verslagen zucht toen ze mij zag staan. In mijn ooghoeken zag ik sommige hoofdjes van mijn klasgenoten omhoog gaan en nieuwsgierig naar Nathan kijken die achter mij vandaan liep. Mevrouw Fersten had Nathan inmiddels ook opgemerkt en liep met uitgestoken hand op Nathan af. “Hallo ik ben Mevrouw Fersten -maar je mag me Jenny noemen- je geschiedenislerares en mentor voor het komende jaar. Jij bent zeker Nathan?”�
Hij nam haar hand aan en schudde het, zij het wat afstandelijk. “Dat klopt,”� antwoordde hij beleefd. “Aangenaam kennis te maken, Mevrouw.”� Het viel mij op hoe beleefd hij was, de hele tijd al. Altijd van die nette antwoorden en korte zinnen, die niet meer loslieten dan nodig was. Evenals zijn ogen, die geen expressie of teken van emotie toonde. Desalniettemin stond zijn gezicht vriendelijk, gesloten, maar vriendelijk. Jenny knikte hem vriendelijk toe, al had hij haar toch mevrouw genoemd, terwijl ze hem had gezegd dat het niet hoefde.
“Oké, jongens.”� Mijn mentrix richtte zich weer tot de hele klas. “Dit is dus Nathan,”� ze gebaarde naar de blonde jongen. “Hij is hiernaartoe verhuisd midden in zijn jaar, door privé redenen die ik hier niet ga uitspreken. Ik hoop dat jullie hem een warm welkom heten en dat hij een fijne tijd tegemoet gaat, hier op onze school.”�
Mij leek het niet dat Nathan problemen zou krijgen binnen de sociale kringen, op dat moment. Hij zag er goed uit, dat stond vast. En met mensen die er goed uitzagen ging het altijd goed.
“Wat jou betreft, Maerle,”� zei Jenny met een bedenkelijk gezicht. “Omdat je Nathan -tenminste dat verontstel ik- de weg heb gewezen, mag je voor deze ene keer blijven zitten. Onthoud goed,”� ze staarde me indringend aan. “Dit is de enige keer, leer dat je op tijd moet komen.”�
Ik knikte enthousiast, maar wist dat ik me er toch niet aan zou houden. Ik kwam nu eenmaal vaak te laat, het was een gewoonte geworden.
Nathan was intussen beheerst naar een lege plek achterin de klas gelopen. Hij toonde geen enkele blijk van nervositeit, het was alsof hij hier al jaren naar school ging in plaats van zijn eerste uur.
Ik plofte neer naast Aily, mijn beste vriendin, door dik en dun, en vaste schoolkameraadje. Aily was een voorbeeldige leerling, precies het tegenovergestelde van mij. Niet dat ik het luidruchtige typje was, nee, dat ook weer niet. Ik had alleen nooit mijn huiswerk op tijd af, kwam in de meeste gevallen te laat op school en leverde de verkeerde werkstukken bij de verkeerde leraren in. Aily, daarin tegen, had alles altijd onder controle. Ze was niet het chaotische soort, meer braaf en stil. Toch waren we beste vriendinnen, sinds de eerste al, dat was toen dus al bijna vijf jaar, aangezien we toen in de vijfde zaten. Maar Aily was niet alleen heel stil, ze was ook heel slim voor haar leeftijd. Bijna hoogbegaafd zelfs. Ik snap tot de dag van vandaag nog steeds niet waarom ze niet naar een speciale school voor hoogbegaafde leerlingen hadden gestuurd, of in ieder geval naar de VWO in plaats van de HAVO.
Die dag, op dat uur, op dat moment trok ze haar wenkbrauw op. Ik snapte de boodschap, een opgetrokken wenkbrauw betekende in Aily-taal: “Leg uit.”�
Ik haalde mijn schouders op. “Ik botste tegen hem aan en bracht hem naar het lokaal, veel meer weet ik niet van hem,”� mompelde ik zachtjes naar haar. Ze kreeg een peinzende uitdrukking op haar gezicht, maar hield verder haar mond.
“Goed, Nathan, ik zie dat je het al naar je zin heb,”� hoorde ik Jenny vooraan de klas zeggen en ik draaide me met licht nieuwsgierigheid om. Het was waar, Nathan had zich al gesetteld in de klas. Ik had gelijk gehad, problemen zou hij niet hebben. Het was Angela die haar spullen had gepakt en naast hem kwam zitten. Als Angela bevriend met je wilde worden, dan wilde de hele school dat. Zo ging het eraan toe bij ons.
“Dan kunnen we nu weer verder met de les,”� ging Jenny verder. “Petra, vertel jij eens aan mij welke aanleiding er voor de Hongerwinter was.”�
Petra begon met haar uitleg en ik ging weer onderuitgezakt zitten omdat ik wist dat ik mijn aandacht er toch niet bij zou kunnen houden. Geschiedenis was wel oké, maar we moesten het niet overdrijven. Plotseling draaide Aily zich naar mij toe, haar ogen had ze toegeknepen en ze keek een beetje vijandig.
“Houd hem in de gaten,”� zei ze, terwijl ze naar Nathan knikte. “Maar blijf tegelijkertijd bij hem uit de buurt, begrepen?”�
“Waarom,”� vroeg ik verbaasd en ik wam overeind uit mijn onderuitgezakte positie. “Hij heeft toch niets gedaan?”�
“Gewoon doen,”� zei Aily enkel. “Gewoon doen.”� De verdere les hield ze haar mond, maar ze wierp wel om de paar minuten een onderzoekende blik op Nathan. Ik vond het vreemd en apart. Waarom had ze vanaf de eerste minuut al zo’n hartgrondige hekel aan Nathan? In mijn ogen leek hij niet iemand waarbij ik uit de buurt moest blijven. Goed, hij was dan een gesloten jongen en ongewoon beleefd voor een jongen van zijn leeftijd, maar eng of gevaarlijk? Nee, dat niet.
Nog steeds, zelfs nu ik zo gebroken en in elkaar gedoken voor het raamkozijn zat, ving ik niet dat Nathan gevaarlijk is of was. Hij was nooit slecht voor me geweest, en heeft me nooit bedreigd met iets, maar ik begrijp nu wel waarom Aily hem een bedreiging vond. Nu wel, had ik dat toen maar geweten.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.