FanFic.nl

Leugens en gedachten

5

Met een rolstoel komt een tweede verpleegster de kamer binnen.
“Je mag komen zitten, dan breng ik je naar Radiologie.”�
“Ik kan best lopen.”� Zeg ik terwijl ik rechtsta van het bed. Mijn benen trillen en ik moet even terug vastnemen aan het bed.
“Je bent vermoeid door de stres en de zenuwen. Zet je neer, dat gaat een stuk eenvoudiger.”� Ik knik en zet me neer. De grijze rubberen banden van de rolstoel piepen wanneer de verpleegster me vooruit duwt. In de kamers waar we voorbij komen zie ik verschillende jongeren waarvan ik weet dat ze bij mij in de bus zaten, maar nergens zie ik Tom. We gaan door verschillende gangen, en overal is iedereen druk bezig met slachtoffers van het ongeluk. We gaan een brede, witte deur binnen waar een gigantische en al even witte machine staat.
“Bill Kaulitz?”� Ik kijk op en aan zijn linkeroog dat even wat vergroot kan ik zien dat de man die net mijn naam zei wat schrikt. Logisch ook, waarschijnlijk zie ik er niet uit. Maar haar zit compleet door elkaar en door mijn paniek- en pijntranen zit mijn make-up zeker over mijn hele gezicht. Prachtige eerste indruk, Bill. “Je mag hier komen liggen.”� Zegt hij terwijl hij naar een witte plaat voor de machine wijst. Ik knik en doe wat mij gevraagd wordt. Mijn hoofd leg ik op een soort kussen en de man komt naast me staan. “Je gaat enkele rare geluiden horen, dat is normaal. Je moet gewoon rustig stil blijven liggen en als er iets is roep je maar.”� Ik knik. De man drukt op een knop en de plaat waarop ik lig schuift de machine in. Ik draai mijn ogen wat zowat ik wat kan rondkijken terwijl ik inderdaad een vreemd soort geklop hoor, net het hartritme van iemand in paniek. Vrij snel schuift de plank de machine weer uit en wordt ik in de rolstoel naar een andere kamer op dezelfde afdeling gebracht waar ze foto’s maken van mijn arm.
Ik zit net op het bed nadat ik klaar ben met het weghalen van mijn make-up wanneer dezelfde man van de CT-scan mijn kamer binnenkomt met een bruine envelop in zijn handen. Hij lacht als hij me ziet.
“Zo zie je er al een stuk beter uit.”� Ik kijk hem even aan, maar reageer verder niet. “Goed, we gaan eens naar de foto’s van je arm kijken.”� Hij haalt de foto’s uit de envelop en hangt ze in de lichtbak tegen de muur. “Je hebt geluk.”� Zegt hij terwijl hij zich naar me omdraait en een pen uit zijn borstzakje haalt. “Zoals je waarschijnlijk al doorhad is je arm dus gebroken. Het is hier begonnen als een barstje,”� Zegt hij terwijl hij met zijn pen de plaats aanduid. “maar ik heb gehoord dat je voor reddingswerker bent gaan spelen, wat ervoor gezorgd heeft dat het verder gebarsten is. Maar het is bij een barst gebleven dus we moeten niet opereren. Alleen gips en zes weken rust, begrepen?”� Ik knik en zucht. De deur van de kamer gaat open en ik hoor en zie net zoals alle andere aanwezigen op de afdeling hoe mijn moeder opgelucht, maar nog steeds in paniek en met tranen in haar ogen de kamer binnenstormt. Tig keer wordt mijn naam herhaald terwijl ze haar armen om me heen slaat en me van opluchting bijna doodknuffelt.
‘Heb ik geluk dat ik al in het ziekenhuis ben.’ Flitst er even door mijn hoofd. De armen om mijn lichaam verdwijnen en mam kijkt me aan.
“Ben je oke?”� Vraagt ze bezorgt terwijl ze me bekijkt.
“Arm gebroken.”� Zeg ik kort terwijl ik mijn rechterarm even ophef, maar zodra ik de pijn voel laat ik hem weer zakken. “Weet je iets van Tom?”�
“Hoe? Jij weet niet waar hij is?”� Ik schud mijn hoofd.
“Hij lag eronder.”� Mijn stem trilt, weet zij wel waar hij is? “Ik probeerde hem eruit te halen, maar ik werd weggetrokken. Ik weet niet waar hij is.”� Opnieuw zie ik de paniek in haar ogen. Zij weet ook niet waar Tom is. Ze weet ook niet hoe het met mijn tweelingbroer is, haar zoon.
“Mevrouw Kaulitz?”� Er klinkt een zachte stem vanuit de deuropening en mam en ik kijken op. “Kan ik u even spreken?”� Bang kijkt ze me aan, en even bang kijk ik terug, want we weten het allebei. Het gaat over Tom. Met een klein hartje gaat ze de kamer uit, en de man die alles net van op een afstandje bekeek komt nu naar me toe om mijn arm in het gips te leggen.

“Zo, en nu zes weken rust.”� Zegt de man in de groene jas terwijl hij het laatste van het gips opruimt. Het is het eerste wat hij me zegt sinds mijn moeder de kamer verlaten had, en die laatste is nog steeds niet terug. Pas wanneer de laatste inoxen schaal op het houten witte kast wordt gezet gaat de deur weer open. Op het gezicht van mijn moeder is het heel duidelijk te zien dat ze geschrokken is, en van de tranen op haar wangen kan ik afleiden dat mijn broer er minder goed aan toe is dan ik. Bang kijk ik haar aan, maar ze kijkt door me heen en komt op de stoel naast het bed zitten.

[reacties??]

Reacties: