FanFic.nl

The Children Theory

1.1

De bel weergalmde in het grote, statige en ietwat enge huis. In zijn kantoor vloekte Vincent, de opzichter en huisbaas van de villa, terwijl hij het vergrootglas en zijn exemplaar van een unieke en kostbare postzegel veilig opborg.
Weer ging de bel, en hij maakte dat hij de trap afging en de deur opende. Op de deurmat stonden twee jongens die hij maar al te goed kende, twee snotapen die al voor het tweede jaar op rij hier kwamen wonen en naar school zouden gaan, twee vlegels die kattenkwaad uithaalden alsof het een goede deugd was, hij haatte hen. Maar eigenlijk haatte hij kinderen in het algemeen, met hun lawaai en hun grote mond.
Robin en Drake leken veel op elkaar. Ze hadden allebei heel donkerzwart haar, dat meestal voor of naast hun ogen hing. Robin was ouder en groter, maar Drake deed niet voor hem onder. Sinds vorig jaar waren ze onafscheidelijk, en dat maakte het er allemaal nog veel moeilijker op.
‘Vincieboy.’ grinnikte Drake en sleepte zijn koffer over de drempel, Robin volgde met een sporttas aan een dikke, zwarte band om zijn schouder. Ze verdwenen door de derde deur aan de linkerkant, waar ook vorig jaar hun slaapkamer was geweest.
Vincent schudde zijn hoofd en wou net de woonkamer inlopen toen de bel hem alweer stoorde.
‘Zijn al die kinderen van plan vandaag te komen?’ bromde hij terwijl hij de deur openduwde.
Het was echter geen kind dat daar op de stoep stond, maar een lange vrouw van middelbare leeftijd met ouderwetse kleren en een strenge blik op haar gezicht.
‘Olivia.’ Iets van een glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij de vrouw binnenliet.
Zij was de huishoudster, al drie jaar was ze dat, en ze was de enige persoon die in de buurt kwam van wat Vincent een vriend zou noemen. Ze kookte en poetste, maar overnachten deed ze niet. Ze had het kleine huisje naast de groepswoning gekocht, waar ze woonde met haar man en haar kat.
‘Ik zag die twee apen voor de deur staan, en ik dacht dat je wel wat hulp kon gebruiken.’ Haar stem klonk ijzig en kil door de hal, en Vincent meende nog nooit zo’n prachtige stem gehoord te hebben. Hij begeleidde haar naar de keuken, waar ze meteen een pot thee zette en kopjes klaarzette voor zichzelf en Vincent.

‘Wist je al dat Silene en Aniela de enigen van vorig jaar, samen met ons, zijn die nog naar hier komen?’ vroeg Robin, terwijl hij de inhoud van zijn sportzak in de kast gooide. Toen de leeg was, opende hij de zijvakjes en haalde posters en plakband tevoorschijn.
Drake trok een pet uit zijn stapel kleren, zette die achterstevoren op zijn hoofd en toverde een radio tevoorschijn. Die zette hij op zijn bureau, knielde en zocht het stopcontact. ‘Nee, dat wist ik niet. Oh, zo jammer. Ik had graag nog een keer met Crystal…’
‘Jaja.’ onderbrak Robin hem, scheurde een stuk plakband af met zijn tanden en bevestigde een poster van de Black Eyed Peas op de deur van zijn kast. Zijn ogen werden groot als schoteltjes toen hij zich omdraaide en de opbergkoffer van zijn gitaar nergens zag.
‘Zo terug.’ zei hij en rende de kamer uit.

Enkele straten verder reed een zwarte Chevrolet Impala, uit het jaar 1965, over het asfalt. Erin zat James, een negentienjarige jongen. Het raam was naar beneden gedaan, en zijn arm hing naar buiten. As van zijn sigaret strooide over het zwart van de weg, de rook verdween de warme zomerlucht in.
Uit de radio stroomde een liedje dat hij vaag herkende, hij had het al enkele keren op de radio gehoord.
Op de passagiersstoel stond een grote trekkersrugzak en een donkerrode Fender Stratocaster. De versterker bonkte tegen de binnenkant van de kofferbak.
Zijn peuk rolde nu over de grond, hij draaide het raampje toe en wreef even over zijn met stoppeltjes bedekte kin. De weg kwijtraken waas ook weer iets typisch voor hem.
Uit het handschoenenkastje haalde hij een plattegrond tevoorschijn en stopte aan de kant van de weg. Een straatbordje stond iets verderop, hij zocht diezelfde straat op de kaart. Hij was perfect de juiste richting ingegaan, alleen was hij een straat vergeten indraaien. Hij legde het stuk papier weer op zijn plek en herstartte zijn auto.
Het huis torende hoog boven de rest uit, werd omringd door heggen en gras en vele donker- en lichtpaarse bloemen. James parkeerde zijn auto aan de straatkant en zag een jongen met zwart haar de deur uitrennen om een gitaarkoffer te omhelsen.
‘Merde, zit ik met zo’n mensen opgescheept voor een heel jaar?’ zuchtte hij met zijn Franse accent en stapte uit. De jongen keek op, en verdween toen door de openstaande deur, die hij open liet staan.
Hij stapte uit en liep naar de koffer, trok de versterker er met moeite uit en sloeg toen de koffer weer dicht. Van de passagiersstoel haalde hij zijn rugzak en zijn Fender, die hij haast liefdevol in zijn armen nam. Misschien was hij ook niet zo heel normaal, net als de gast die hij niet normaal vond vanwege de knuffel.
Met de rugzak over zijn schouder gegooid, de versterker in de ene en de gitaar in de andere hand liep hij het pad op. Beigebruin grind knerpte onder zijn All-stars, hij schudde zijn zweterige haar uit zijn gezicht en verlangde naar alweer een nieuwe sigaret.
Op slechts enkele meters van het huis stopte hij even om het eens goed te bekijken. Het was groot, daar bestond geen twijfel over. Misschien drie, vier verdiepingen, misschien zelfs meer. Het was breed, ook daar geen twijfel over mogelijk. Donkergroene raamluiken stonden halfopen, de kamers beschermend tegen de zon. Het straalde iets uit, plaatsen kon hij het niet maar het leunde eerder naar negatief dan dat het naar positief deed.
‘Wie weet wordt het zo erg nog niet.’ pepte hij zichzelf op en liep naar de deur. Vlak voor zijn neus werd die dichtgeslagen.
‘Of misschien toch wel.’ dacht hij erachteraan.

Reacties: