FanFic.nl

Een deel van mijn karakter [GS, TH]

-2-

Liebe Tokio Hotel ''Tom,Bill, Georg, maar vooral Gustav''

Bedankt voor de brief terug. Het is zo, onwaarschijnlijk, om, een brief te ontvangen van je idolen. En, ik ben een van die mensen die kan zeggen, '' het is echt gebeurd''

Jullie weten niet wat er drie jaar geleden gebeurd is. Toen dat erge ongeluk voorkwam. Waardoor ik bang werd. Het was meer zo, dat ik geen beeld heb. Alleen verhalen. En, het enige wat me is nagebleven qua beeld, zijn felle lampen. En een harde klap. Meer niet. En sinds dien, heb ik nooit meer echt goed kunnen beseffen wat de wereld kan doen. Mijn verhaal is het gevolg van mijn 'handicap' nu. Vandaar dat ik ook een hond heb. Een Golden. Dobsel. Maar goed, mijn verhaal.

Drie jaar geleden zaten mijn ouders in de auto (hoe cliché We waren op weg naar ons vakantieoord. Want ja, het was zomer die tijd, maar, we wisten niet dat het zo afliep. Ja, ik draai er omheen. Mijn vader stuurde naar links, maar werd aan de rechterkant ingehaald. We werden geramd. En wij kwamen in de berm terecht. De autokap begon te roken, en vloog even later in de hens. Mijn moeder kon ontkomen, belde eerst de politie en de ambulance, en probeerde toen mij te helpen. Ik zat klem, en ik raakte in paniek want ik kwam niet los. De politie en de ambulance kwamen een kwartier later, en zij waren diegene die mij, en mijn vader, los kregen. Met spoed moesten we naar het ziekenhuis.

Weetje, ik zit nu zowat te huilen. Maar ik ga verder. Jullie hebben het recht om het te weten. Dus, ik vervolg.
2 uur later mocht ik het ziekenhuis verlaten. Zonder goed nieuws, twee keer op één dag. Mijn vader, was gestikt in de rook, en had het niet overleefd. De dokters zeiden me, dat ik een van de mensen mocht zeggen dat ik geluk gehad heb. Dankzij mijn moeder, die me richting het raampje gesleept had, kreeg ik meer lucht, anders, had ik niet meer geleefd. Maar ik kon niet zonder mijn vader, en dus sloot ik mezelf op. Ik verwijten mijn moeder, voor de dood van mijn vader. En, op een gegeven moment, verwijten ik mezelf.

Nu, drie jaar later, ben ik zo veel meer gelukkiger. Ik speel gitaar, en piano, en af en toe zing ik ook wel. Niet dat ik het kan of zo. Het is meer een hobby. Het is een passie om me te laten geloven in wat ik horen kan. En niet kan zien. Letterlijk. Misschien dat het is opgevallen, dat mijn handschrift, nogal vreemd is. Dat is een deel van mijn 'handicap'.

Tom, Bill,Georg en Gustav. Met tranen in mijn ogen zeg ik jullie, dat ik blind ben. Heel veel raadsels moeten nog worden ontcijferd voor jullie. Want, hoe kon ik dan jullie brief lezen, en beantwoorden? Maar geloof me, zo blind ben ik net niet Ik kan nog vaag beeld zien. In kleur, maar niet zoals ik dat ooit gezien heb.

Liefs, Nica

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.