FanFic.nl

Another Lovestorry...[JBlack]

Meet me![001]

1869,
De Victoriaanse Tijdperk. De regeringsperiode van de Engelse koningin Victoria.
Zoals mijn moeder altijd spreekt over deze tijd, lijkt het alsof het dé perfectie zelf is. Hoe ze beging gaat als: "In onze tijd, mijn dochter, tijd is men zeer preuts. Niet voor niets staat deze "Victoriaanse" tijd bekend als 'de eeuw van de kuisheid'.
De Victoriaanse tijd is ook de periode van het kolonialisme, imperialisme en de sociale ongelijkheid. De stromingen van de romantiek, het communisme en het anarchisme ontstaan."
Dat is nog niks. Dí¡t was alleen de opbouw van het verhaal.
Ze vervolgde altijd met:
"Elementen van de Victoriaanse levenshouding zijn: conservatisme, zelfvoldaanheid, strenge fatsoensnormen en nuchterheid, me dochter."
En nog meer ge-BLA-BLA-BLA.
í�k daarintegen, Aurora Rivers, noemde het de tijdperk van de hí¡rde Humorloosheid.

Het was ochtend en De soldaten liepen al rondjes buiten de muren van het grote kasteel Gallica. Hun vacht had allerlei kleuren, grijs, bruin, blond, noem maar op. Ze staken zelfs boven de wachttorens uit.
Achter de kasteel muren blikkerde de slotgracht. De wind dreef het water op in kleine golfjes, die de jonge ochtendstralen in duizendvoud weerspiegelden.
Verveeld tuurde ik naar het grote park dat om het kasteel lag, met zijn keurig gemaaide gazon en goed onderhouden sier- en fruitbomen.
Het terrein rondom het kasteel glooide lichtjes. Overal stonden groepjes bomen en struiken met bankjes waar mensen rustig konden picknicken, of gewoon genieten van de omgeving. De bomen waren niet al te groot en stonden een flink eind uit elkaar, zodat ze groteren groepen bloedzuigers of andere aanvallers niet aan zicht zouden onttrekken. Zo was het kasteelpark eigenlijk een compromis tussen enerzijds de behoefte aan recreatie en ontstanning van bewoners, en anderzijds de noodzaak om altijd waakzaam te zijn. Het waren roerige tijden, waarin het kasteel elk moment door een vijand aangevallen kon worden.
Een meter of dertig van de wacht vandaan bevond zich zo'n forse picknicktafel, gamaakt van oude karrenwiel dat op de afgezaagde stam van een dode boom vastgemaakt was. Er stonden wat rustige bankjes omheen, en aan de zuidwestkant was een jonge boom geplant, die op het heetst van de dag voor wat schaduw zorgde. Het plekje was een van de favorieten van de ridders en de jonkvrouwen van het kasteel. Hiervandaan had je namelijk prachtig uitzicht over het enorme gazon, dat zich helemaal tot de donkere bosrand in de verte uitstrekte. Je kon er de hele dag lekker in de zon zitten, en als je daar genoeg van had was er ook schaduw.
Deze plek was ook mijn favoriete plek.
Twee zachte klopjes op de grote eikenhouten deuren lieten me opschrikken uit mijn diepe gedachtes.
Maria, mijn persoonlijke kamermeisje, liep met gebogen hoofd naar binnen.
'Mejufrouw. Uwe moeder vroeg of u al klaar was.'
'Maria, Het feest begint pas over een aantal uren.'
'Mejufrouw, Uw moeder beval om u zo prachtig mogelijk op te beuren. Het is per slot van rekening, de dag dat u geliefde broeder de Alfa zal opvolgen.'
Maria draaide zich om rigting de grote kast en trok er een stapel jurken uit.
'U kunt zich baden. En tot dan zal alles al klaarliggen om aan te trekken, mejufrouw.'

Reacties:

duracelkonyn zei op 11 maart 2010 - 17:18:
snel verder