FanFic.nl

When a muggle meets a Weasley.

Hoofdstuk 6: Het is niet jouw schuld

Die week was een hel.
Ginny was niet op school.
Mijn eerste toetsen gingen slecht.
Ik huilde mezelf elke dag in slaap.
Maar donderdag sloeg alles.
In de pauze stond Gina met een groepje te praten. Blijkbaar haar nieuwe vriendinnen.
Ik kwam naast Gina staan. 'Hé Gina, kan ik je even spreken, Code rood weetje.' Gina en ik hadden altijd codes. Code rood, was de ergste code. Dan zat je echt in de put, ik vond hem nu wel toepasselijk.
Gina keek me even meelevend aan. Toen zei een van de Barbie's: 'Gina, wie is dat? Ze is echt dik. Haar haar ziet er niet uit en ze heeft lelijke kleding. Ksst ga weg jij' Gina keek me plots arrogant aan. 'Ja, wie ben jij ga toch lekker bij je moeder uithuilen joh, brugger.' Lachend draaide ze zich weer om.
Dit was de druppel.
Huilend pakte ik mijn jas en rende de school uit.
Het kon me niet meer schelen, dat iedereen me raar aankeek. Ik moest hier weg.
Snel haalde ik mijn fiets van het slot en reed weg.
Thuis aangekomen, stortte ik op de bank en huilde alsof mijn leven er vanaf hing. Er was niemand thuis. Ik miste iedereen, zelfs mijn broertje.
Iedereen was ik kwijt. Gina, Ginny.
Ik besloot naar bed te gaan en was daar ook niet meer uitgekomen.
De volgende dag was een hel, nee nog erger. Gina pestte me en zette de hele school tegen me op. Toen de laatste bel ging, spurtte ik het gebouw uit.
Thuis aangekomen, gooide ik mijn tas op de grond en liep de huiskamer binnen.
Daar zat ze.
Ginny.
Ik wist niet wat ik moest voelen. Boosheid? Ze had niks van haar laten horen.
Lekkere vriendin.
Blijdschap? Ze was er nu toch eindelijk?
Ginny zag dat ik verstrooid was. Ze liep naar me toe en omhelsde me. Ik barste in tranen uit. Eigenlijk was ik verbaasd dat ik dat ik nog tranen overhad. Nog nooit in mijn leven heb ik in een week zoveel gehuild. Ginny troostte me.
Het hielp nog ook.
Na een tijdje fluisterde ze: 'Ik moet je wat laten zien.'
Ik liet me door haar meevoeren naar de blauwe auto. Haar vader zat voorin. 'Hallo vera, het spijt me dat ik je zo liet schrikken de vorige keer.' 'Het geeft niet.' zei ik. Het gaf ook niks meer. Ginny was weer mijn vriendin en haar ouders waren niet boos op me.
Ik zou nu eindelijk mijn verhaal kunnen doen.
Toen gebeurde er iets raars, meneer Weasley startte de auto.
Het reed niet gewoon weg, nee het vloog!
Ik slaakte een gil. 'Rustig maar, we leggen het je uit' zei meneer Weasley.
Ze vertelde dat ze geen gewone mensen waren. Dat was overigens overbodige informatie, want daar was ik al achter. Ze waren tovenaars.
Ginny liet me een trucje zien. Ze liet zo haar tas vliegen. De hele reis legde ze uit over haar school, Hogwarts en over haar leven als een heks. Daarna liet ze haar wenkbrauwen geel worden. 'Oké!' riep ik uit 'Ik geloof je' lachend maakte ze haar wenkbrauwen weer oranje.
'Kijk! Dat is mijn huis!' zei Ginny vrolijk.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.