FanFic.nl

When a muggle meets a Weasley.

Hoofdstuk 19: Sweet revange

Voorzichtig doe ik mijn ogen open. Het felle licht maakt me duizelig.
Even wist ik niet meer waar ik was. Het bed lag oncomfortabel en het dekbed jeukte op mijn lichaam. Ik keek naar links en ik zag Ginny vredig slapen.
Waarschijnlijk ging het wel weer beter met haar.
Ik zuchtte diep en draaide me om.
Verbaasd keek ik naar mijn nachtkastje. Er lag een briefje op:

Vera,
Het spijt me het moet zo gaan, het kan niet anders. Dat modderbloedje kind heeft teveel invloed op je. Kom om twaalf uur naar het zwarte meer en ik leg alles uit. Alsjeblieft Veer, ik mis je.
Xx

Met open mond staarde ik naar het briefje.
Zou ze dan echt veranderd zijn? Of is het haar niet?
Neem, het moet wel, het is duidelijk haar handschrift.
Ik liet mezelf achterover vallen. Ik sloot mijn ogen en probeerde me een scène voor te stellen.
Zo erg zou het toch niet zijn? Ik kon altijd even kijken.
Na een paar minuten pikeren was ik eruit.
Na een korte wandeling, was ik uiteindelijk bij het zwarte meer aangekomen.
Daar zat ze, Gina.
Haar geverfde blonde haren wapperde door de wind. Tranen schoten in mijn ogen.
Ik miste haar zo.
Het liefst wilde ik naar haar toe rennen en knuffelen en alles vergeven.
Maar ze was niet meer hetzelfde. Het is net alsof ze een muur om zichzelf heen heeft gebouwd.
Ze draaide zich om. Even keken we elkaar recht in de ogen aan, het was duidelijk dat ze had gehuild. Ze stond langzaam op, zonder haar ogen van mij af te houden.
Alsof ze bang was dat ik weg zou rennen.
Ik lachte naar haar, om gewoon haar te troosten.
Toen sloeg haar humeur 180 graden om. Ze zette haar handen in haar zij, en haalde haar ene wenkbrauw op. ‘Dus.’ Begon ze met een lichte trilling in haar stem.
‘Je weet ook gelijk wie dat modderbloedje heeft vervloekt.’ En ze wees naar zichzelf. ‘Waarom? Gina, zo hoeft het niet te gaan. En als je boos bent op mij, reageer je dan alsjeblieft niet af op Ginny.’ Zei ik kalm.
Haar gezicht betrok toen ze de naam van Ginny hoorde. ‘Pff, ik haat gewoon modderbloedjes! En ook jou DREUZEL!´ Ik kon niet boos worden op haar.
Ik zag dat elk woord dat ze zei pijn deed. ‘Gina, alsjeblieft, laten we niet meer vechten.’
Ik stak mijn hand uit en keek haar smekend aan ‘Je hoeft niet bang te zijn, het komt allemaal wel goed.’ Zei ik sussend. Een traan stroomde over onze wangen. Net zoals vroeger, toen deden we ook alles tegelijkertijd.
Ze hervatte zichzelf en haalde haar neus op.
‘Ik heb jou hulp niet nodig’ siste ze.
Gina draaide om en liep (of rende beter gezegd) weg.
Verloren bleef ik achter.
Wat was er nou met haar aan de hand?

Reacties: