FanFic.nl

Leugens en gedachten

10

De wind suist door mijn oren, wat mij wat afschermt van de wereld. Misschien dat ik het hem ooit wel vertel, als hij er klaar voor is. Of, misschien merkt hij ook dat er iets niet klopt, dat het niet werkt. We komen aan een kruispunt, ik moet niet oversteken, en er is ook geen enkele auto te zien, maar ik blijf stilstaan. Ik zie opnieuw de vrachtwagen door het rode licht rijden, opnieuw hoor ik mezelf de naam van mijn broer roepen, en opnieuw zie ik hoe in enkele seconde de halve bus verwoest werd. Een ruk aan mijn arm brengt mij terug naar de realiteit waar ik zie dat mijn hond nog steeds een teveel aan energie heeft. Met mijn gedachten op allerlei plaatsen loop ik achter hem aan, tot iets anders mijn gedachtegang onderbreekt. Wat onhandig haal ik mijn gsm uit de zak van mijn trainingsbroek en meteen nadat ik op het groene knopje wist te drukken hou ik mijn gsm op een afstandje van mijn oor in de poging mijn gehoor niet te verliezen. Nadat mam aan de andere kant van de lijn wat gekalmeerd is houd ik mijn gsm tegen mijn oor en kan haar dan eindelijk antwoorden op haar vraag; waar ik ben. “Ik ben wandelen met Scotty, ik heb een briefje geschreven in de keuken.”�
“Sorry hoor, maar was het nu echt de bedoeling dat ik dat zou ontcijferen?”�
“Sorry mam, ik hand mijn andere hand nodig.”�
“Het geeft niet, maar kom je zo snel mogelijk naar huis? Tom heeft al achter je gevraagd.”� Een moeilijke lach verschijnt op mijn gezicht. Gelukkig dat ze me niet kan zien.
“Doe ik, binnen vijf minuutjes ben ik thuis.”�
“Oke, en wees voorzichtig.”�
“Ja mam.”� Mijn gsm verdwijnt weer in de zwarte trainingsbroek en de wandeling wordt voortgezet. Al van op een klein afstandje kan ik zien dat mam me staat op te wachten terwijl ze door de venster kijkt. De voordeur is al opengemaakt wanneer ik hem bereik en als ik binnenga doet mam meteen teken dat het geen zin heeft om mijn schoenen uit te doen. Ik maak Scotty’s riem los en nadat ik iets gegeten heb trilt mijn gsm weer in mijn broekzak.
‘Mis je,
Je lief
Broertje’
Dezelfde moeilijke lach als daarstraks verschijnt weer op mijn gezicht. Hopelijk gaat het straks wat beter gaan om mijn walging te verbergen. Ik bedoel, niet dat ik van Tom walg, nee, het is het idee dat het mijn broer is, en mijn lief tegelijkertijd.
“Bill, ben je klaar?”� Ik kijk op van mijn gsm. Mam’s zwevende hoofd wacht op mijn antwoord.
“Euhm, ja.”� Ze knikt en ik volg haar naar de auto. De hele weg blijft hetzelfde zinnetje door mijn hoofd spoken.
‘Blijf rustig, Bill, er is geen juiste keuze, dus er is ook geen foute.’
Wanneer we het ziekenhuis binnenlopen wordt mam meteen naar de balie geroepen voor wat papierwerk, en ondertussen ga ik al door naar de kamer. De weg lijkt langer dan gisteren, mijn hart voel en hoor ik duidelijk sneller kloppen dan normaal, mijn handen zweten, mijn ademhaling is versneld en, heb ik al gezegd dat de weg langer lijkt? Wanneer ik eindelijk de kamer bereik bereid ik mezelf een laatste keer mentaal voor en ga dan de kamer binnen. “Hey.”�
“Hey, ik ben blij om je te zien.”� Weer die lach op mijn gezicht, alleen iets spontaner. Ik ga naast zijn bed staan en hij heft zijn arm op. “Kom erbij liggen.”� Opnieuw die moeilijke lach. Ik leg me neer naast Tom op het brede ziekenhuis bed en hij slaat zijn half-ingegipste arm om me heen.
“Heb je nog veel pijn?”�
“Het valt best mee, maar een kusje als extra pijnstiller mag altijd.”� Hij grijnst, en die lach lijkt maar niet van mijn gezicht te willen verdwijnen. Heel traag leun ik wat naar hem toe, en hij ook naar mij. Ik krijg een raar gevoel, een soort mengeling van medelijden, afkeer en angst. Ik wil dit niet, ik wil dit helemaal niet! Net op tijd weet ik mijn hoofd te draaien zodat mijn lippen op zijn wang belanden, daar kan ik mee leven, dat deden we altijd al. Ongerust kijkt Tom me aan. “Bill, is er iets?”�
“Nee, ik heb gewoon slecht geslapen.”� Daar is hij, de eerste leugen, de eerste leugen die de rest van mijn leven bepalen zal.
“Ow, kom hier.”� Hij drukt me wat dichter tegen zich aan, en ik neem hem vast, gewoon op de manier als dat ik dat vroeger al deed. Ik word er rustiger van. Het is helemaal geen liefde, het is gewoon de knuffel van mijn broer die ik nodig heb. Een kusje wordt op mijn haren gedrukt en onder mijn trui vormen over mijn hele arm zich kleine heuveltjes. Ik wil het niet, maar ik doe het voor hem. Ik zal er aan leren wennen, het zal lang duren, maar het moet wennen. Ik duw mezelf nog iets dichter tegen Tom aan, gewoon omdat ik behoefte heb een knuffel van mijn grote broer. Een traan verdwijnt op Tom’s kussen, als stille getuige van mijn verdriet. Niemand zal het weten, en niemand zal de leugen kennen.

[reacties??]

Reacties: