Welkom op FanFic.nl

De Nederlandse website waar je fanfiction kunt lezen én schrijven.

Nu on-line: (0)

Home » Naruto » BANG~relation » ~New names~

BANG~relation

1 maart 2010 - 9:46

1085

2

220



~New names~

Nee!!!!!! Dx De vakantie is na vandaag voorbij!!!!!!! Dx Dan moet ik weer naar de hel op aarde!!! Dx (Vertaling; school. xD) Anyway, bla bla bla, berichtjes~<3 =w= (Jij niet vatten? Jij niet gek zijn, ikke zijn. |D)

Als Kazuki van de lag bekomen is en de andere kinderen merken dat ik het gewoon was die dat geluid maakte vraagt het meisje mij iets.
“Wat was dat?”ť vraagt ze.
“Sorry, ik ga dat niet voor de derde keer vandaag uitleggen”ť zeg ik.
“Morgen dan?”ť vraagt het meisje hoopvol.
“Uhm… misschien”ť zeg ik.
De kinderen beginnen te stralen.
“Zo. Wie van jullie kan mij vertellen waar die kak vent zit?”ť vraag ik.
“Ikke!”ť zegt het meisje vrolijk.
“Maar ikke weet ook waar papa zit!”ť zegt het grootste jongetje snel.
Ik glimlach. Ze begrepen dat ik met die kak vent, papa bedoelde. Ik ben blij met mijn kleine invloed op deze kinderen, maar dan gaat er iets fout.
“Ik wijs haar de weg!”ť zegt het meisje boos tegen het grootste jongetje.
“Nee, ik!”ť zegt hij boos.
“Ho ho!”ť zeg ik terwijl ik tussen beiden kom staan.
Het meisje en het jongetje kijken mij geschokt aan.
“Jullie lopen beiden naast elkaar voorop om de weg te wijzen. Oké?”ť vraag ik.
Ze kijken elkaar aan.
“Ok锝 zeggen ze in koor.
En zo gebeurt het. Het meisje en het jongetje voorop, met mij en Kazuki erachteraan. De andere drie jongetjes blijven bij mijn deur de wacht houden, al vind ik dat overbodig omdat er niemand meer inzit. Ze willen zeker geen problemen met die geweldige papa van hun.
Op mijn weg zie ik veel kinderen. Ze zitten op de vloer, leunen tegen muren of staan rechtop in de kamers die we voorbij gaan. Met lege blikken volgen ze ons tot we buiten hun blikveld zijn. Ik bedenkt me hoeveel echte moeders en vaders thuis huilen om hun vermiste kind.
Sasori... hoe kon je…
“Hè, Kazuki”ť zeg ik.
Kazuki veer weer een beetje op. Ik beschouw dat als een; ja?, en vraag verder.
“Enig idee waarom die zak zoveel kinderen nodig heeft?”ť
Kazuki schud zijn hoofd.
“Papa praat bijna nooit tegen ons. Ik denk dat hij eenzaam is”ť zegt hij.
Ik kijk Kazuki recht in zijn ogen aan. Het leek wel alsof er medelijden in zijn stem zat.
“Eenzaam hè…”ť zeg ik als ik mijn blik afwend.
Dat gevoel ken ik wel. Van binnen en van buiten. Ik ben zo vaak eenzaam geweest.
Al die donkere nachten… zonder iemand om mij te troosten… geen de warme omhelzing om mij op tempratuur te brengen… geen lieve woordjes die mijn huid laten tintelen…
Niemand… niets op de pijn, kou en angst na…
“Dat gevoel heb ik wel eens gehad”ť zeg ik alsof het niets voorstelt.
Dan bedenk ik mij iets.
“Hoe wist jij eigenlijk wat dat woord betekend?”ť vraag ik.
Kazuki haalt zijn schouders op.
“Iedereen heeft er hier last van, ook al zijn we met zo veel”ť zegt hij.
Arme kinderen. Er moet hier nodig iets veranderen.
“Ik denk dat jullie iets leuks met zijn alle moeten gaan doen”ť zeg ik.
Kazuki kijk mij aan alsof ik net iets heel ergs heb gezegd.
“Wat? Geen goed idee?”ť vraag ik.
Kazuki kijkt mij met grote ogen aan.
“Dat kan echt niet”ť zeg hij.
“Natuurlijk wel. Als die vent eens iets leuks bouwt op het openveldje. Een speeltuin of zo iets”ť stel ik voor.
Kazuki staar naar zijn voeten.
“Het kan gewoon niet”ť zegt hij.
Ik besef dat ik met deze discussie niet veel verder zal komen en probeer iets anders te verzinnen voor Kazuki en al deze andere kinderen. Plotseling stoppen we met lopen.
“We zijn er!”ť zegt het meisje dat voorop loopt.
“Wat wou ik zeggen”ť zegt het grootste jongetje boos.
Het meisje steekt haar tong naar hem uit. Het jongetje steek ook snel de zijne uit. Ik glimlach. Ik leg mijn rechterhand op het hoofdje van het meisje en mijn linker op het hoofdje van de jongen. Ik schud hun haar door de war, waar ik snel mee ophoud omdat mijn linker, dus gekneusde hand veel pijn gebint te doet.
“Dank jullie wel. Ga maar snel weer terug, kunnen jullie de wacht bij die lege kamer houden”ť zeg ik.
Het meisje kijkt mij fronsend aan.
“Wat heeft dat nou weer voor zin?”ť vraagt ze.
“Ik zou het echt niet weten”ť zeg ik.
Het jongetje haalt zijn schouders op als ik hem aankijk. Net op het moment dat ze beiden willen weglopen hou ik ze tegen.
“Stop”ť zeg ik.
Verwachtingsvol kijken ze mij aan. Ik wijs naar de jongen.
“Ik noem je Montaro. Het betekend grote jongen”ť zeg ik.
Dan wijs ik naar het meisje.
“En jou noem ik Leiko. Het betekend arrogant”ť zeg ik.
Even kijken ze mij sprakeloos aan. Dan beginnen ze te stralen.
“Dank je wel!”ť zegt Montaro blij.
“Ja, dank je! Maar ik ben helemaal niet arrogant”ť zegt Leiko.
“Nee, dat verzin ik terplekke”ť zeg ik terwijl ik een knipoog geef.
Leiko steekt haar tong uit en rent dan samen met Montaro blij terug naar mijn kamer. Ik ga met mijn rechter hand door Kazuki’s haar.
“Ga ze maar achterna. Mama moet even iets met papa regelen”ťzeg ik.
Kazuki knikt er rent achter ze aan. Ik draai mezelf naar Kana’s deur en klop erop. Kana doet de deur open en schrikt mij te zien.
“Wat doe jij nou hier?!”ť zegt hij.
Ik draai mij rug naar hem toe en wijs met mijn rechterhand de scheur ik mijn jurk aan.
“Je had een nieuwe belooft”ť zeg ik.
Ik draai mij weer om naar hem en wijs naar mijn buik.
“En waar zijn mijn appels?!”ť zeg ik geïrriteerd.
Hij houd een hand op zijn voorhoofd alsof hij heel dom is geweest.
“Waarom liet ik daarnet Sasori met die gast weggaan? Ik weet echt geen raad met die menselijke behoeftes”ť zegt hij meer tegen zichzelf dan tegen mij.
Wat ik al dacht. Sasori en Deidara zijn hem gesmeerd.
“Laten we een deal maken. Ik krijg mij jurk en mijn appels, mijn Akatsuki-jas en andere spullen krijg ik terug en je laat mij gaan. Heb je geen last meer van de menselijke behoeftes”ť zeg ik.
Hij haalt zijn hand weg en kijkt mij vernietigend aan.
“Je hebt genoeg redenen om deze deal te accepteren. Ik bedoel maar. Je mishandeld me, doet me lichamelijk en geestelijk pijn en vergeet niet, ik haat je tot in het diepste van mijn ziel. Denk je nou echt dat ik straks ik je armen spring en je mijn eeuwigdurende liefde verklaar?”ť zeg ik spottend.
Hij doet een paar stappenachteruit en wenkt me dat ik naar binnen moet komen. Ik trek een wenkbrauw op maar stap toch naar binnen. In een flits staat hij achter mij en draait de deur opsloot.
“Het ligt eraan hoe erg ik je dwing, liefje.”ť


Reacties:


AmbyVampy
AmbyVampy zei op 1 maart 2010 - 15:37:
*heeft hartverzakking* SPANNEND 8O *hijg hijg XD*

(Sorry, ik heb teveel fruit-shoot op XDDD)


(neeee, school TT_TT)

Aait, Leiko! Tweeling 8D (als jij weet waar ik over brabbel, lol)

Snel verder?


witch
witch zei op 1 maart 2010 - 9:33:

super, ga je er snel verder mee, ik zie je straks op school!!
das bleeeej!!

oke ga je wel snel verder?