FanFic.nl

Georg lovestory

H4

Je hoort zachtjes het gepingel van een gitaar en je opend je ogen. Ineens lig je op een witte bank midden op het podium. Je schrikt, schiet overeind en naast je zie je een lange jongen met prachtig lang haar, wat mooi stijl langs zijn hoofd loopt en deels langs zijn schouders. Het kan niet anders dan dat dat Bill is.

Al zingend komt hij naast je zitten op de bank.. al snel schiet het door je hoofd. Georg! Als Bill hier is moet hij er ook zijn. Snel kijk je op je heen. Het publiek is leeg... weg...verdwenen.. het is één grote zwarte massa voor je. Dan hoor je weer die gitaren. Schichtig kijk je waar het weg komt en dan zie je Tom lopen... Minstens tien meter bij je vandaan. Ook Bill heeft het gezien en staat op. Hij blijft zingen en het lijkt net alsof hij je niet ziet of hoort. Je bent nu vastberaden. Je moet Georg vinden! Je hart begint sneller te kloppen, bij het idee alleen al. Hmm.. raar. Is dat je hart die zo bonkt? Nee.. dat kan niet. Je kijkt weer om je heen. Nu is het Gustav die je ziet en die op het ritme van je hart speelt. Even ben je vol van respect. Hij is echt een geweldige drummer. Nu vind het het genoeg. Je springt op en loopt van de bank weg. Je wil naar Bill roepen maar je schreeuw echo’t terug. Bill en Tom zijn verdwenen in de zwarte zee van net.

Net als je bijna de hoop verloren hebt hoor je, heel, heel zachtjes een paar lage tonen. Die mooie, zachte, warme klanken van een bas. Ze worden steeds sterker, steeds krachtiger tot je een hand op je schouder voelt. De bastonen echoën nog na en zachtjes, heel zachtjes draait hij je om en drukt zijn lippen, zí­jn lippen voorzichtig op de jouwe...

Dan zak je weg. Steeds iets verder. Hij lacht je lief na en laat je dan rustig los. Half in schok en half in paniek probeer je te denken. Maar alles is leeg. Je probeert nog één keer zijn hand te grijpen en schreeuwt zijn naam. Dan zak je ineens sneller en sneller en met een doffe klap land je op de grond van je eigen kamer. ‘jehj’ wat een droom. ‘En ik moet natuurlijk weer precies dí¡n uit bed vallen.’ Je mopperd nog wat na en probeerd uit te vinden hoe laat het is. Met een beetje inspanning kom je overeind en klim je op je bed. Daar zie je je klok en kom je er achter dat het bijna 7 uur is. ‘Nog heel even dan’ zeg je tegen jezelf en je legt jezelf weer in bed. Met je hoofd nog in de wolken denk je nog even aan ‘het’ moment, Jou moment.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.