Welkom op FanFic.nl

De Nederlandse website waar je fanfiction kunt lezen én schrijven.

Nu on-line: (0)

Home » Pokémon » Journey through the Mono region {tijdelijke stop} » Episode Nineteen - What the night brings...

Journey through the Mono region {tijdelijke stop}

2 maart 2010 - 21:08

655

2

236



Episode Nineteen - What the night brings...

voor het geval dat je het vergeten bent, schuin zijn herinneringen of flashbacks van noa ^^ sorry voor de weinig woorden ;$

Noa lag met open ogen naar de onderkant van het bed boven haar te kijken. Ze was de enige in de meisjes slaapzaal en Sky, Thomas en Jesse sliepen in de jongens slaapzaal, tegenover haar. Ze had nog aan zuster Joy gevraagd of ze bij hen mocht slapen, omdat het anders zo saai was, maar dat mocht niet.
Ze dacht aan het weeshuis, in Vientown. Waarschijnlijk zouden ze haar wel missen, maar zouden ze haar zoeken? Of zou het ze niets uitmaken? Noa hoopte op dat laatste, want echt moeilijk te vinden was Noa niet. Maar ze ging nooit en te nimmer terug naar Vientown.
Zachtjes kwam Noa uit haar bed en ze trok haar kleren over haar pyjama aan. Ze kon toch niet slapen, dan kon ze net zo goed even buiten gaan kijken. Ze pakte ook haar rugzak, voor het geval ze aangevallen werd door een pokémon en toen liep ze stilletjes het pokécenter uit.
'Vulpix, Minun, kom maar', fluisterde ze zodra ze buiten was.
'Pix!' zei Vulpix klaarwakker, maar Minun sliep nog half.
'Minuuuun...'
'Sorry Minun', fluisterde Noa, maar Minun was alweer wakker en ze sprong op Noa's schouder.
Vulpix sprong in haar armen en Noa ging een stukje lopen, het bos in. Ze wist wel dat het "The Dark Woods" waren, maar ze had nu pokémon bij zich, ze had Thomas niet meer nodig, vond ze zelf. Na een tijdje in het stille, donkere bos lopen, kwam Noa bij een klein meertje. Ze ging in het gras zitten en haar twee pokémon kwamen bij haar zitten.
'Pix, Vulpix?' vroeg Vulpix.
'Geen idee waarom we hier zijn', antwoordde Noa en ze keek naar het meer.
Het zag er magisch uit, zo onder de sterrenhemel.
'Jij bent van mijn moeder geweest', herinnerde Noa zich ineens en ze keek Vulpix aan.
Vulpix knikte. Ineens werd Noa duizelig en ze zag een jong meisje voor zich, omsingeld door Ariados.

'Help!' riep het meisje bang en ze begon bijna te huilen.
Het meisje was klein, blond en ze had blauwe ogen. Ze had nogal veel weg van Noa.
'Pix! Vulpix!'
Een Vulpix kwam aangerend en hij sprong voor het meisje.
'Vulpiiiiix!' riep hij kwaad en hij vuurde een Ember aanval af op de Ariados.
'Ariadoooos!' De Ariados vluchtten en het meisje keek de Vulpix verbaasd aan.
'Bedankt...' fluisterde ze.
'Vulpix!' Vulpix keek haar aan alsof hij "graag gedaan!" wilde zeggen.


'Was dat... Was dat mijn moeder...?' fluisterde Noa.
Ze trilde een beetje. Minun en Vulpix kropen op haar schoot om haar gerust te stellen.
'Noa?'
Noa keek achterom en Thomas stond daar in zijn pyjama. Noa schoot in de lach, ondanks haar duizeligheid.
'Wat doe jij nou hier?'
'Jou zoeken', zei Thomas en hij ging naast haar zitten. 'Ik hoorde de deur van het pokécenter open gaan en ik dacht: Noa in de Dark Woods, dat kan niet goed gaan!'
Noa lachte. 'Er is tot nu toe nog niks gebeurd.'
'Tot nu tóé, ja!' zei Thomas lachend.
Noa en Thomas keken naar het meer, dat de maan weerspiegelde.
'Wat is dit voor meertje?' fluisterde Noa.
Thomas rommelde even in zijn tas en haalde toen zijn Town Map eruit. Hij legde het tussen Noa en hem in en samen begonnen ze te zoeken.
'Het staat niet op de kaart', kwam Thomas tot conclusie.
Hij rolde zijn kaart weer op.
'Hoe kan dat nou?' vroeg Noa.
Thomas haalde zijn schouders op.
'Misschien is het wel niet echt.'
'Niet écht?'
'Ja, gewoon onze verbeelding.'
Noa staarde naar het meertje.
'Dat kan niet', zei ze. 'Dat is onmogelijk. Het is zo echt!'
'Er is maar één manier om daar achter te komen', zei Thomas, hij stond op en trok Noa overeind. Hij bloosde even toen hij Noa's hand pakte.
'Wat ben je van plan?'
'Het water aanraken natuurlijk!' zei Thomas en hij rok Noa mee.
'Vulpix, Minun, kom terug', fluisterde Noa, die bang was dat de twee in het water zouden vallen.
'Doe jij het?' vroeg Thomas.
'Doe jij maar', zei Noa.
'Samen!'
Noa knikte. 'Eén, twee...'
'Drie!'
Bij drie raakten ze het meertje aan en toen werd alles wazig voor hun ogen, alsof ze door een draaikolk werden meegesleurd.


Reacties:


Rush
Rush zei op 22 dec 2010 - 15:17:
Cool!

WTF, Mijn waanzin domme liefde puber fantasie dacht dat ze gingenzoenen ofzo


Soragek
Soragek zei op 2 maart 2010 - 21:57:
Spannend!!! wil meer weten! maar eerst zelf morgen aan me nieuwe Epi schrijven