FanFic.nl

Angel, don't you cry

Hoofdstuk 1

Mijn wekker loopt af om vijf uur ’s morgens. Normaal zou ik nooit zo vroeg opstaan, maar vandaag is het een uitzondering. Tokio Hotel treed op in Berlijn! Ik als die-hard fan ga me natuurlijk settelen voor de concertzaal, wachten, eten, wachten eten en nog maar wachten. Ik haat wachten, maar voor Tokio hotel niet. Naar school ga ik niet vandaag. Ik haat school, en ik spijbel dan ook regelmatig. Ik zit thans in mijn laatste jaar muziek. Muziek interesseert me enorm. Zelf zing ik en speel ik gitaar. Piano kan ik ook een beetje. Maar hoewel ik de studierichting muziek volg, ik blijf school haten.
Moon is mijn beste vriendin. Haar volledige naam is Monica. Ze begrijpt me altijd en ze zal me ook altijd steunen, wat er ook gebeurt. We wonen in hetzelfde appartement, ik in kamer 483, zij in kamer 485, in het centrum van Berlijn. We hebben al veel meegemaakt samen. ’s Morgens halen we altijd samen een koffie uit bij de koffiebar om de hoek. Daar leerde we elkaar ook kennen 10 jaar geleden. Ik kwam als 8jarig meisje samen met mijn vader binnen in ‘Kaffeehaus Picasso’, Moon zat er al met haar vader en ze was de eerste die ik zag. We tekenden met een alcoholstift vanalles op de koffiebekers die we dan aan elkaar meegaven als cadeautje. We hebben die koffiebekers nog altijd.
Ik duw mijn wekker af, kleed me aan en loop naar de badkamer. Ik draai de kraan open, maak een kommetje van mijn handen en splash het water in mijn gezicht. Ik droog mijn gezicht keurig af. Nu make-up. Dat gebeurt in een kwartiertje, maximum. Als afsluiter poets ik mijn tanden en kijk in de spiegel. ‘Vandaag wordt de beste dag ooit’ zeg ik tegen mezelf en er verschijnt een lach op mijn mond. Mijn tas staat naast de deur en ik doe mijn all stars aan die langs mijn bed staan. Ik loop naar de deur als ik onderweg mijn jas van de stoel pluk en mijn tas over mijn schouder gooi.
Tok tok tok. Hopelijk is Moon al wakker, het is al half zes. ‘Ik ben er!’ roept ze van de andere kant van de deur als die ineens met een slag openzwaait en Moon in de deuropening staat. ‘Tada! Hoe zie ik eruit?’ vraagt ze me. ‘Geweldig, zoals altijd’ antwoord ik haar. We geven elkaar een knuffel en lopen naar beneden.
Buiten is koud, maar dat is omdat het nog zo vroeg is. Moon zegt me altijd: Kijk ’s morgens naar de lucht en als je er een fijn gevoel bij krijgt, gaat het zonnetje schijnen. Natuurlijk klopt dat nooit helemaal, maar zo maken we onze dag goed. We kijken naar de lucht en dan naar elkaar als we beginnen te lachen. ‘Het zonnetje gaat schijnen!’ roepen we tegelijk als we richting de concertzaal lopen. ‘Wat een volk’ roep ik als er al zo een 100tal fans voor de zaal liggen. ‘Dat had ik niet verwacht, nu gaan we nooit vooraan staan.’ Moon kijkt me aan alsof ze me ineens niet meer herkent en zegt dan: ‘dan moeten we maar vooraan komen’ Ik lach en eigenlijk heeft ze wel gelijk. Ik en Moon zijn de beste voorkruipers aller tijden. ‘Ohhh Lisa, ben je ook hier?’ roept ze en ik weet meteen wat we gaan doen. ‘Excuseer, excuseer’ We lopen steeds meer naar voren toe, naar ‘’Lisa’’. Het is onwaarschijnlijk dat al die meisjes dat ook nog geloven. We geraken tot vanvoor en zetten ons op de grond. En daar blijven we zitten, de komende uren.

-tijdsprong-

Het is kwart na 6 ‘s avonds. De deuren zijn net opengegaan. Ik en Moon hebben ons plaatsje op de eerst rij al veroverd. We zitten te lachen over hoe Moon Tom wil proberen te kussen en ik Bill. We hebben zo grappige theorieën. Ja, in onze wereld is Tom van Moon en Bill van Mij. Ineens gaan de lichten uit. Iedereen schreeuwt. Iedereen schreeuwt harder als de eerste noten worden gespeeld. Iedereen word gek als Bill op het podium verschijnt en begint te zingen. Ik ook. Gott wat heb ik geschreeuwd. Ik kijk naar Moon en zie haar ogen glinsteren. Ze heeft traanogen. Ik ook. Ons geluk wordt nu even omgezet naar tranen van de ontlading van dat wachten. Wat zijn we blij dat we ‘onze’ jongens terugzien na een periode van 2 jaar. Het concert verloopt fantastisch en na de eerste drie liedjes verwelkomt Bill ons op het concert. Zijn stem, zijn houding, zijn lach. In mijn ogen is alles perfect. Te perfect om ooit van mij te kunnen zijn. Maar toch hoop ik het.
‘Tom knipoogde naar mij!’ roept Moon naar me met haar ogen die nog meer glinsterden dan juist. Ik lach en kijk terug naar Bill. We genieten van het concert en hebben echt zoveel plezier. Tijdens het liedje ‘in your shadow I can shine’ kijkt Bill mijn richting uit. Ik weet niet of hij daadwerkelijk naar mij kijkt, maar toch lach ik en geef hem een knipoog. Hij lacht. Hij keek naar mij. Nee, hij staarde naar mij. Ik ben verdiept in gedachten en ik hoor zelfs niets meer rondom mij. Ik zie alleen Bill daar staan op het podium, zijn lippen bewegen: ‘in your shadow i can shine’.

Reacties: