FanFic.nl

When a muggle meets a Weasley.

Hoofdstuk 23: Christmas means joy! Right?

‘Mevrouw IJsland!’ Snerpte een stem door het klaslokaal.
‘Present!’ Ik schoot omhoog en zocht de stem die mij riep. De geluidsoverlast die mijn droom verstoorde kwam van Sneep. Altijd de spelbreker…
‘Gaan we bijdehand doen?’ Snauwde hij terug ‘Nu opletten, anders kun je gezellig een uurtje nablijven.’ Hij draaide zich om, waardoor een stuk van zijn keep in mijn gezicht terecht kwam. ‘Ach, man zeik niet zo, het is de laatste les voor de vakantie.’
Ik dacht dat ik het zacht genoeg zij, niet dus…
Na mijn, o zo gezellige, nablijf uur met Sneep, had ik eindelijk vakantie.
Ik had met zou de vakantie bij mijn ouders blijven. Moeder zij dat het goed voor de ‘familieband’ was. Bullshit, ik vierde het veel liever met de Weasley’s.
Ik sjokte naar de trein toe, en zocht de coupé met de juiste personen. Al sleurend liep ik door de, te smalle, gangen. Als ik mezelf had voorbij zien lopen, had ik me uitgelachen.
‘He Dreuzel! Ken je mij nog?’ Vroeg een zangerige stem. Ik draaide me om en keek recht in de ogen, waar ik op het perron in verdronken was. Wat zag ik nou in hem?
Niets, Vera, hij is niet de juiste. Player van de bovenste plank.
Een dos met rode haren stak uit een deur van een coupé steken. ‘O ik dacht al dat ik een olifant hoorde schijten.’ Fred gaf een woedende blik naar Draco.
‘Kom, hier zitten de goede mensen voor je.’ Hij schoof de deur weg en liep naar me toe.
Fred pakte mijn koffers op en droeg ze naar de coupé. Braaf volgde ik hem. Toen ik langs Draco liep lachte ik naar hem, ‘Ik praat niet met schijtende olifanten.’ En vloog de coupé binnen, bang om een spreuk naar me toe te krijgen.
Snikkend vloog Ginny me om haar hals heen. ‘Ik ga je zo missen! Ik schrijf je wel, we spreken af hé?’ We stonden op het perron en namen afscheid van iedereen.
Ik gaf Hermelien een stevige knuffel, we waren de laatste dagen echt close geworden.
De jongens gaf ik een onhandige knuffel. Toen ik bij Fred was aangekomen, fluisterde hij in mijn oor: ‘Doe geen rare dingen, laat dat maar aan mij en mijn broer over, oké?’ En hij liet me los. Gosh wat was hij schattig.
Mijn ouders kwamen aan lopen, te minste mijn vader dan.
Mijn moeder kwam hysterisch naar me toen. ‘O wat ben ik blij dat je nog leeft!’ Ja, ze had officieel het romantische moment verknald. Hoe zou het nou toch komen dat ik nog nooit een vriendje heb gehad? Zuchtend liep ik met mijn ouders naar de auto.
Nog een keer draaide ik me om, maar de Weasley’s en de rest waren al weg.
Thuis aangekomen, was alles akelig stil.
Zelfs mijn schreeuwende broertje, was rustig naar mijn doen.
De rest van de vakantie was niet echt spectaculair. Ik was veel op de bank met een boek, over de toverwereld. Ik kon niet wachten totdat ik weer terug mocht.
‘Nog maar twee dagen!’ Zei ik tegen mijn spiegelbeeld.
Ik kleedde mij aan en liep opgewekt (ja voor het eerst in mijn leven, in de ochtend)
naar beneden.
Mijn ouders zaten met een ernstig gezicht op de bank.
Ze zwegen allebei, terwijl mijn moeder haar hand uitstak. Ze had een brief vast met het Hogwarts logo erop. ‘We laten je wel even alleen.’ Zei ze fluisterend.

Reacties: