FanFic.nl

The dark side of the sun.

Woensdag; 1 juli.

Zoals gewoonlijk was ik als eerste wakker. Het was nog maar acht uur, maar eens ik wakker was, kon ik niet meer stil blijven liggen. Ook voelde ik me al een stuk beter dan gisteravond. Ik kroop zo voorzichtig mogelijk over Georg en strompelde naar beneden. Ook daar was nog geen beweging, dus besloot ik even naar huis te bellen. Ik nestelde me onder een dekentje, in de hoek van de sofa en tikte mijn vaders nummer in. “Goedemorgen, pop!”� hoorde ik hem vrolijk zeggen. Ik glimlachte breed: “Hoi, pap!”� “Dat is lang geleden, zeg. Ik dacht al dat je nooit meer zou bellen. Hoe zit het daar? Alles goed met jou en de jongens?”� Ik lachte zachtjes. “Ja, sorry dat het al zo lang geleden is. Maar de laatste weken zijn echt druk geweest voor de jongens en dat was niet zo gezond voor de sfeer hier.”� Zuchtte ik diep. “Oei, je gaat me zo dadelijk toch niet vertellen dat Georg en jij uit elkaar zijn hé?”� vroeg hij wat ongerust. “Nee nee, geen zorgen.. Je mag Georg nog steeds als je schoonzoon bekijken!”� lachte ik geruststellend. “Ik had het meer over het feit dat er in die tijd niet veel gesproken is tegen mij. Maar de jongens onder elkaar vertelden ook niet veel meer. Er hing echt een gespannen sfeertje.”� Verklaarde ik me nader. “Niet veel tegen je gesproken dus? En wat bedoel je daar nou juist bij?”� vroeg mijn vader verder, wetende dat ik mijn verhaal aan iemand kwijt wou. “Nou, laat ons zeggen dat ik even lucht voor hen was. Een persoon die enkel in de weg liep en op hun zenuwen werkte. Elke keer dat ik dus iets zei, kreeg ik de wind van voren. Echt, nooit moeten ze nog zo’n lange tour doen.. Pfoe, ik heb me nog nooit zo afgemat en afgewezen gevoeld als de laatste maand. Verdorie, ik leek haast wel gewoon een stuk van het meubilair te zijn, dat veel te krap op elkaar staat, zodat je je eraan gaat ergeren.”� Ik merkte dat ik wat harder was gaan praten en keek toen snel rond of ik iemand wakker gemaakt had. Toen ik zag dat dat niet het geval was, vervolgde ik het gesprek weer wat zachter. “Ik heb heel wat dingen naar mijn hoofd gesmeten gekregen, maar deze week lijken alle spanningen plots weg te zijn tussen iedereen hier..”� “Dingen naar je hoofd gesmeten gekregen?”� onderbrak mijn vader me even. Ik knikte mijn hoofd: “Letterlijk en figuurlijk zelfs!”� “Oh, vertel?”� “We hebben wel wat discussies gehad en tijdens die discussies werd ik vaak beschuldigd dat ik slechts op hun geld leefde, dat ik nooit wat moest doen en dus enkel in de weg liep.. Zo van die dingen dus. En hoewel ik weet dat ze het allemaal niet meenden, het kwam toch hard aan. Oh, en wie heeft de letterlijke kant van het woord op zich genomen?! Inderdaad. Dat kwam ook hard aan, weet je, het mobieltje dat Tom in een woedeaanval naar mijn hoofd gegooid had! Ik zweer het je; ik heb twee weken met een blauw geworden buil op mijn hoofd rondgelopen.”� Ik vertrok mijn gezicht pijnlijk toen ik terugdacht aan die dag. Ik hoorde mijn vader knarsetanden aan de andere kant van de lijn. “Die jongens zijn niet goed snik zeker?”� stootte hij er toen onbeheerst uit. Ik schrok wel van de kwade toon in zijn stem, ook al had ik zulke reactie wel zien aankomen. “Maar ik heb wat liggen nadenken gedurende die periode en misschien hebben ze wel wat gelijk. Nou, eens deze tour gedaan is, ga ik thuis wat naar werk zoeken. Ik kan niet eeuwig op hun kosten blijven leven. Ze moeten nog twee maanden doorbijten en dan zijn ze van me verlost.”� Een geluid deed me opschrikken. Het was Gustav, die zich een weg naar de keuken baande. Aan zijn gezicht te zien had hij blijkbaar wat van het gesprek opgevangen. Geschrokken van zijn plotse aanwezigheid, stotterde ik tegen mijn vader dat ik doormoest en verbrak de verbinding. “Tizia, kom je even?”� hoorde ik hem vanuit de keuken roepen en met knikkende knieën liep ik naar hem toe. Met een bang hartje ging ik voor hem staan. Zijn ogen stonden gekwetst.

Reacties: