FanFic.nl

When a muggle meets a Weasley.

Hoofdstuk 28: It’s gonna be a cold, cold Christmas

Terwijl ik dat vroeg, keek ik om me heen.
We zaten tussen het riet, met het meertje voor ons.
Het begon zachtjes te sneeuwen en ik rilde. Ik kreeg een nare nasmaak ik mijn mond.
‘Vlak bij mijn huis.’ Zei Fred zachtjes. Ho! Wacht! Weasley’s huis? Ginny!
Ik sprong op, net iets te hard, want mijn maag werkte weer tegen. Het maakte me niets uit, ik baande me een weg door het riet, om het nest te vinden.
‘Vera…’ Fred pakte mijn arm vast en hield me tegen. ‘Fred, alsjeblieft laat me los! Ik moet naar Ginny.’ Ik probeerde me los te trekken, maar hij was te sterk.
Weer zei hij mijn naam, haast fluisterend. ‘WAT?’ Woedend stampte ik mijn voeten.
Ik voelde de tranen achter mijn ogen branden. Ik moest naar Ginny, ik miste haar zo.
‘Ginny is Ginny niet meer.’ Zei hij. Hij had er moeite mee, dat zag je zo.
Niet begrijpend keek ik naar hem. Hij draaide zich om en liep door het riet.
Ik liep zwijgend achter hem aan. Wat heb ik nou weer verkeerd gedaan?
Hij stopte bij een soort pleintje, met bloempotten en nog een klein vijvertje.
Hij liep naar een bankje, die bij een grote boom stond. De takken waren kaal en wiegde zachtjes mee op de maat van de wind. Fred veegde wat sneeuw van het bankje en ging zitten. Hij klopte naast zich en ik liep naar het bankje toe. Alleen gleed ik uit, en zat ik, voor ik het wist, op de grond. Fred grinnikte. ‘Niet lachen!’ Zei ik, maar ik moest zelf ook lachen.
Hij liep naar me toe en hielp me overeind. Hand in hand liepen we weer terug naar het bankje. We zaten op het bankje en keken voor ons uit.
‘Heb je het koud?’ Vroeg Fred. Ja, natuurlijk ei! Ik zit hier in de sneeuw, doorweekt, net gekotst en dan vraag jij of ik het koud heb? Maar uiteindelijk knikte ik alleen maar. Lief sloeg hij een arm om me heen.
‘Beter?’ Weer knikte ik. ‘Waarom mag ik nou niet naar Ginny?’ Vroeg ik na een tijdje.
‘Het gaat niet zo goed met haar. Nadat je weg ging, en niks meer van je hebt laten horen, is ze doorgeslagen. Ze draagt opeens zware make-up, luistert naar harde muziek en eet niets meer. Mijn ouders zijn bang dat ze zoals Jenny gaat worden.’ Hij zuchtte. Hij keek me aan. ‘Waarom ben je nou weggegaan?’ Fluisterde hij ‘Het ging net zo goed.’ En hij draaide zijn hoofd weg. ‘I-ik kon niet anders.’ Zei ik stamelend.
Ik vertelde over de brief en hij keek me aan. Hij stond zuchtend op.
Vragend keek ik hem aan. ‘Dat verklaart veel!’
Hij bleek erg blij te zijn met mijn antwoord en hees me omhoog.
‘Kom, we gaan iemand blij maken.’ En hij leidde me door het riet heen.

Reacties: