FanFic.nl

When a muggle meets a Weasley.

Hoofdstuk 29: Stelen en Ginny, dat hoort niet bij elkaar…

Na een eindje geploegd te hebben door het riet, stak het huis van de Weasley’s al boven het riet uit. Ik keek stiekem naar Fred. Gosh, wat was hij schattig. Het leek net alsof hij mijn gedachte kon lezen, want hij kneep zachtjes in mijn hand.
Hij keek naar mij en stond stil. Automatisch bleef ik ook staan. Hij zuchtte zachtjes.
‘Wat moet ik toch met jou?’ Mompelde hij en hij streek met zijn vrije hand over mijn gezicht. ZOENEN! Je moet me zoenen, schreeuwde ik in mijn hoofd.
Voor ik kon antwoorden, leek uit zijn trance te zijn geraakt en trok me weer mee door het riet.
Verbaasd strompelde ik achter hem aan. Wat was dat nou weer voor een actie?
Na nog honderden rietstengels te hebben gepasseerd, begonnen mijn voeten pijn te doen.
‘Zijn we er al bijna?’ Zuurde ik. Niet echt charmant, zo krijg je hem nooit Veer, dacht ik.
Fred wees voor zich, en ik keek zijn vinger na. Het huis was nu echt dichtbij.
Mooi zo, want ik heb overal last van. En dan bedoel ik ook echt alles.
Toen ik de voordeur van het huis kon zien, draaide Fred me naar zich toe.
‘Alsjeblieft, doe haar niet nog eens pijn. En begin niet over Potter, je weet wel waarom. Dus, eh, nou ga maar.’ Zei hij en hij deed de deur open.
Waarom moest ik niet over Harry beginnen? Veel tijd had ik niet om daarover na te denken, ik werd om mijn hals gevlogen door mevrouw Weasley.
‘Kind, wat doe je ons aan?’ Ze ratelde een hele stroom vragen uit haar mond, maar Fred onderbrak haar. ‘Ik leg het wel uit, ga maar naar haar kamer Vera.’ Gut, wat sprak hij mijn naam leuk uit! Oké, niet de juiste timing om over na te denken, houd je hoofd erbij.
Met bevende benen liep ik de trap op.
Voor ik het besefte stond ik voor Ginny’s kamer.
Als het ministerie dit wist, dan hang ik, dacht ik nog. Maar ik duwde de gedachte
uit mijn hoofd.
Het enige wat telde was Ginny. Ik klopte voorzichtig op de deur, alsof er een monster open zou doen. Blijkbaar hoorde ze het niet, want er was geen reactie.
Ik legde mijn oor tegen de deur, muziek vulde mijn gehoor.
Dan maar harder kloppen.
‘Ginny?’ Vroeg ik. Weer geen antwoord.
Tot plots de deur open vloog. Ik schoot naar achter.
‘Wat?’ Snauwde ze. Mijn mond zakte een stukje naar beneden, was Ginny.
Het leek wel alsof ze een asbak over haar oogleden had gegooid.
Haar bruine ogen staken af, door al het zwart eromheen. En die kleren, dat haar.
Het leek Bellatrix wel met rood haar! Ze zag er wel een stuk ouder uit, maar gezonder?
Dat betwijfelde ik.
‘Euh, hallo!’ Zei ik met een tandpasta glimlach.
Even was ze van haar stuk. Ginny fluisterde zacht mijn naam en ik knikte.
Ze liep haar kamer weer binnen, maar deed haar deur niet dicht, dus liep ik achter haar aan. Haar kamer was nog even schattig als altijd, behalve de foto’s van Harry.
Raar.
Ik wilde het haar vragen, maar deed mijn mond weer dicht.
‘Wat doe je hier? Je liet niks van je horen! Ga weg!’ Zei ze snikkend.
Geen haar op mijn hoofd die daar aandacht. Weg gaan? Echt niet!
‘Sorry Gin, maar het was voor jou en mijn veiligheid. Eigenlijk is deze actie niet zo slim, maar ik waag het erop.’ Zei ik. Ze keek me vragend aan.
Ze wilde wat vragen maar ik hield haar stil.
Ik legde haar het hele verhaal uit, ook dat ik haar brief niet had gelezen. ‘Zal ik dan maar mijn verhaal vertellen?’ En ze keek me onzeker aan. ‘Ik bedoel, wat er in die brief stond. Jij bent niet de enige die me tot dit heeft gemaakt.’
Ze stond op, en bekeek zichzelf in de spiegel.
‘Je gaat niet meer weg hé? Je blijft hier toch? Oké, je mag niet meer naar Hogwarts, maar daar verzinnen we wel wat op.’ Terwijl ze dat zei, haalde ze de klipjes uit haar haar, en borstelde het. Het zag er grappig uit, zware make-up, stoere kleding en een lief kapsel.
‘Hoe kom je eigenlijk aan die kleren?’ Ginny werd rood en mompelde iets.
‘Wat?’ Vroeg ik maar, ik was echt benieuwd.
‘Ik heb wat geld, eh, geleend?’ zei ze twijfelend. Ik denk dat het al begreep.
´Geleend of gestolen?´ Ze draaide zich om en deed haar hakken uit.
Die hakken zagen er pijnlijk uit, kon ze daar echt op lopen?
Ze wist zichzelf geen houding te geven en hakkelde een paar woordjes.
‘Laat maar, vertel nu maar wat er in die brief stond. Ik wil dat gedoe van Harry nou eens helder hebben.’ En ik klopte naast me op het bed.
Ze ging zitten, zuchtte en keek mee aan.
Langzaam begon ze haar verhaal.

Reacties: