FanFic.nl

Eyes Catch

HCTH^^

En nog een poster... In een automatisme was ik al meer dan een uur aan het signeren. Met één handbeweging had ik al duizenden meisjes vreselijk gelukkig gemaakt. Ik begreep niet altijd even goed wat het nou was, waarom ik zoveel fans had. Maar, zoals mijn moeder mij en Bill altijd verteld heeft, je moet het negatieve niet over je heen roepen. Ik zou Tokio Hotel nooit willen opgeven. Het is bijna als zuurstof voor me om op het podium te staan, en af en toe te lachen om de creatieve quotes op spandoeken. Georg stootte me aan, en geeft een foto door. Lachend keek ik naar een uitgebreid gapende Tom. God, wat oncharmant. Maar als er één ding is dat ik de afgelopen jaren heb geleerd, is het wel dat ik me niet moet drukmaken over wat andere mensen zeggen. Ik ben tevreden met mezelf. Ik bedoel, ik zal niet ontkennen dat al die aandacht van meisjes me niets doet. ''TOM, ICH LIEBE DICH!!!'' Kijk, daar heb je het weer. Recht voor mijn neus stond een klein meisje met grote groene ogen. Ze keek me zo aanbiddend aan dat ik er een klein beetje bang van werd. Ik signeerde snel haar -wat was het eigenlijk?- ehm.. slipje? Met een krijsend 'Dankeschööön' nam ze afscheid van me. Ik stak mijn hand uit om het volgende 'te signeren voorwerp' te pakken. Met een zacht gebaar werd er een t-shirt in mijn hand gedrukt. Ik tilde mijn hoofd op, en keek recht een paar blauwe ogen. Ik schrok van de directheid waarmee dit meisje me aankeek. Snel boog ik mijn hoofd en signeerde het kledingstuk, dat ik herkende uit onze nieuwste collectie. Toen keek ik haar weer aan. Nu viel het me op dat ze erg lang was, en haar blonde haar nogal in de war zat. Het gaf haar karakter. Verwachtingsvol keek ze me aan. Mijn brein draaide overuren, maar zoals ik normaal altijd wel een opmerking klaar had, kwam er op dit moment niets uit mijn mond. '..Hey', zei ik. Het meisje bewoog haar mond tot iets wat op een glimlach leek. Toen pakte ze haar t-shirt en liep verder naar Bill. Toen ik haar niet meer kon zien, overspoelde me een gevoel wat zich al heel lang niet meer meester van mij had gemaakt. Ik schaamde me. Tom Kaulitz, gitarist van Tokio Hotel, altijd van de geniale opmerkingen. En nu was ik zo overrompeld door dit ene meisje dat ik niets anders dan 'hey' kon zeggen. Ik zuchtte eens diep, en zag hoe Bill me vragend aankeek. 'Straks', zei ik tegen hem. Ik moest eerst even uitvinden of dit gevoel zou aanhouden. En, trouwens, wat zou ik tegen Bill moeten zeggen? Ik zag al duidelijk voor me hoe mijn broertje eerst zou concluderen dat ik verliefd was, en daarna allemaal vragen zou stellen. Of nog erger, me zou uitlachen. Maar toch kon ik op de een of andere manier nauwelijks wachten om iemand over dit meisje te vertellen. Over meisjes gesproken. De rij voor de signeertafel was al aardig aan het slinken, en ik hoorde iemand zeggen dat we over uiterlijk een uur de bus weer in moesten. Ik werd een beetje moe bij het idee om weer een hele dag in die kleine ruimte te leven.
Ik signeerde een cd van een relatief oudere vrouw. Ze had blond haar, en ik dacht weer aan 'mijn meisje'. Dat klonk wel heel overdreven. Ik voelde hoe ik langzaam een beetje rood werd. Maar dat kon ook door de hitte komen. Ik wou dat ik wist hoe ze heette... Allemaal namen schoten er door mijn hoofd, maar het voelde niet goed. Toen ik het allerlaatste voorwerp had gesigneerd zag ik dat we volgens de planning over 20 minuten weg zouden rijden. Ik zag dat Gustav en Georg opstonden, en ik volgde hun voorbeeld. Wat had ik op dit moment te doen? Bijna alle fans hadden het gebouw verlaten, en het was nu nog even wachten op de laatste fans, voordat wij naar onze bus konden lopen. Bill zat nog op zijn stoel, en omdat ik niet wist wat ik anders moest doen, ging ik maar weer bij hem zitten. 'Je speelde goed vanavond', zei Bill met een lachend gezicht. Glimlachend nam ik het compliment in ontvangst. 'Maar wat is er nou met je?' Oh, Bill had me door. Hij kent me toch zó goed. Ik wist dat eromheen draaien niet zoveel nut had, maar ik waagde toch een poging. 'Gewoon een beetje moe van de show. Ik zal blij zijn als ik straks lekker kan slapen'. En een gaap erbij voor het effect. Zoals ik verwacht had trapte Bill er niet in, en hij vroeg me wat er echt aan de hand was. En tsja, toen moest ik het hem wel vertellen. Terwijl ik aan het praten was klonk het niet bepaald boeiend. Ik had een meisje gezien, en ik was eventjes ondersteboven van haar geweest, klaar. Is dat niet iets wat iedereen weleens overkomt? Bills reactie had ik niet verwacht. Toen ik uitgepraat was, keek hij me even bedenkelijk aan, en toen zei hij dat ik haar moest gaan zoeken. Ehm, zoeken? Ik probeerde mijn broertje erop te attenderen dat de laatste fan het pand had verlaten, en dat het nu zo ongeveer tijd was om de bus weer in te gaan. 'Als ze echt iets voor je betekent, moet je opschieten', zei Bill. Dat vond ik nogal overdreven gezegd, ik bedoel. Hoe kon ze nou iets voor me betekenen, ik had haar nauwelijk 15 seconden gezien. Maar iets zei me dat Bill gelijk had, en dat er misschien nog een hele kleine kans was dat ik haar zou vinden. Dus ik besloot te gaan zoeken. Ik vroeg Bill waar ze misschien zou kunnen zijn, waarop Bill reageerde: 'De wc, í¡ls ze er nog is, is ze daar. Ik hou de rest wel even bezig, ga nou maar snel!'. Ik stond op, en terwijl ik de gang doorliep dacht ik aan Bills woorden. 'í�ls ze er nog is...' Ja inderdaad, í¡ls. Er was een belachelijk kleine kans dat ze er nog was, maar, hoe bizar het ook klinkt, dat zorgde ervoor dat ik ging rennen. Ik had helemaal niks te verliezen! Ik dacht aan hoe ze me had aangekeken, en hoe ik me toen had gevoeld. Wat zou ik zeggen, als ik haar vond? Ach, dat kwam vanzelf wel. Toen ik bij de wc's aankwam had ik een dilemma. Zou ik wel zomaar de dameswc binnenlopen. Ach, in liefde is alles toegestaan. Ik stak mijn hand uit om de deur open te doen, maar toen hoorde ik iets. Het geluid leek te komen van links. Omdat het nogal donker was, duurde het even voordat ik twee meisjes kon onderscheiden. Mijn hart sloeg een paar slagen over toen ik het warrige blonde haar van één van de meisjes herkende. Ik had zin om te gillen van blijdschap, maar ik bedacht dat dat nogal vreemd zou staan. Op hetzelfde moment vroeg ik me af waarom de meisjes niet reageerden. Hadden ze me niet gezien? Ik schraapte mijn keel, maar toen hoorde ik een snik. Wat was er aan de hand, huilde er iemand? Toen ik de schouders van het blonde meisje zag schokken, werd mijn voorgevoel bevestigd. Ze was aan het huilen...

Reacties: