FanFic.nl

When a muggle meets a Weasley.

Hoofdstuk 31: So Close

‘Zo, dat is weer heel.’ En Ginny veegde haar handen af aan haar pyjamabroek.
‘Bedtijd!’ grinnikte ze en ze duwde me op het luchtkussen.
‘Yes, sir!’ Riep ik en ik salueerde. ‘Sinds wanneer heb ik een baard en heb ik een aanhangsel?’ Zei ze streng. ‘Ik bedoel, Yes, ma’am!’
De volgende dag werden we wakker door de Weasley-wekker, mevrouw Weasley.
Tijdens het ontbijt werden de taken voor die dag besproken.
‘Zo, eens kijken. Ginny, jij en Ron gaan de bezems oppoetsen, ze hebben het nodig. George en Billy, jullie gaan naar de Weg is Weg en kopen alles, ik herhaal, alles op dit lijstje. Niet meer niet minder.’ Mevrouw Weasley werd onderbroken door George.
‘Zeg sinds wanneer is Fred niet meer mijn partner?’ ‘Omdat jullie teveel klooien samen, daarom. En nu stil.’ George hield braaf zijn mond.
‘Wie hebben we dan nog? O ja, Vera en Fred, jullie gaan samen tuinkabouters vangen.’ Tuinkabouters? Wat op aarde, moet ik me daarbij voorstellen? Het is vast een of andere familie code. Gelukkig zat ik bij Fred, als we echt iets moesten vangen, mocht hij gaan rennen. ‘Kom, we gaan.’ Zei Fred en ik volgde hem naar de tuin.
Ik versnelde mijn pas, zodat ik naast hem liep.
‘Eh, tuinkabouters? Dat is toch een grapje hé?’ Fred begon te lachen. Hij schudde nee.
‘G-g-geen grapje?’ Ik stikte zowat in mijn eigen speeksel.
‘Wow, rustig. Het zijn geen dementors!’ ‘Dementors? Wat zijn dat nou weer. Toch geen demonen hé? O shit! Wat doe ik in deze wereld. Ik-‘
‘Veer, rustig. Het zijn maar tuinkabouters. Kom ik laat je er eentje zien.’
Gosh, wat doe ik dom. Waarom kan ik niet normaal doen, bij Fred in de buurt?
Mijn hoofd stond voor een raadsel, mijn hart wist het al.
‘KIJK!’ Riep Fred. Hij zwaaide met een of andere hobbit in zijn handen.
‘Dit is nou een tuinkabouter.’ Fred liep naar me toe.
‘Denk je dat je er meer kan vinden, dan dat ik kan?’ Zei hij uitdagend.
‘Zeker weten, die dingen kunnen nooit snel zijn. Zeker als jij ze kan vangen.’ Zei ik plagend. Fred gaf me een duw. ‘Oké dan. 3, 2, -‘ Op twee schoot ik weg.
Ik hoorde Fred nog wat roepen, maar ik was in de ban van de tuinkabouters.
Waar zijn die dingen? Ik keek onder de struiken, bomen, in hollen en zelfs onder stenen.
Ik keek om en zag Fred al met twee kabouters in zijn handen. Ik vloekte binnensmonds.
Na nog een half uur me rot te zoeken naar de kabouters, gaf ik het op.
‘Oké! Jij wint!’ Riep ik en ik gooide mijn handen in de lucht.
Fred kwam lachend naar me toe.
‘Zo en hoeveel heb jij er?’ ‘Nul’ Fluisterde ik en keek naar beneden.
‘Ach joh, komt wel.’ Zei hij. Ik wilde wat terug zeggen, maar hij pakte mijn kin vast.
Hij duwde hem omhoog, zodat ik in zijn ogen keek.
Hij gaf een klein glimlachje en kwam langzaam naar me toe.
O gosh, o gosh, rustig blijven Veer!
Ik sloot mijn ogen en wachtte op zijn lippen.
Ik voelde zijn warme adem over mijn gezicht strijken, het gaf me kippenvel.
Toen we nog maar een paar millimeter van elkaar verwijderd waren, riep George.
‘Hé! Lukt het hier?’ ‘Fuck.’ Grinnikte Fred. Ik probeerde te lachen.
Maar het wilde niet lukken. Fred zag het. Hij kneep zachtjes in mijn wang.
‘Andere keer.’ Fluisterde hij in mijn oor.
Hij pakte mijn hand en we liepen terug naar het huis.

Reacties: