FanFic.nl

When a muggle meets a Weasley.

Hoofdstuk 32: Back to the reality

Terug in het huis, ging alles zoals normaal.
Ginny en ik lazen een tijdschrift en keurde de foto’s daarin.
Fred en George waren Ron aan het vervelen, Billy las de krant.
Meneer en mevrouw Weasley waren aan de tafel iets aan het bespreken.

Dance like a hippogriff
Nananananananana
Can you dance like a hippogriff?
Nananananananana

‘Oeps, dat ben ik.’ Ik haalde mijn mobiel uit mijn broekzak en keek op.
Iedereen keek me aan alsof ik Frankenstein was.
‘Rustig maar, het is mijn mobiel.’ En ik zwaaide het ding heen en weer.
De ringtoon schalde door de huiskamer. Ik keek op het scherm wie het was.
Thuis. Shit! Ik was hun helemaal vergeten, ik had niet gezegd dat ik hier zou blijven slapen. Met trillende handen nam ik op.
Dit zou geen fijn gesprek worden.
‘Hoi.’ Perste ik uit mijn keel.
Mijn moeder begon als een gek te schreeuwen, mijn oor deed er pijn van.
‘Mí¡í¡í¡m, hou op!’ schreeuwde ik in de microfoon.
Het was stil aan de andere kant.
‘ Sorry! Sorry! Sorry! Ik was het vergeten, maar we hadden ruzie en ik weet niet waarom ik niet had gebeld.’ Oké deze zin sloeg nergens op, maar meer kon ik er niet uitbrengen.
Mijn hoofd was een en al waas.
‘Onzin! Waarom? Vera je moet nu echt terug komen, je vader en ik zijn ongerust. Je moet je normale leven weer oppakken.’ En toen zei ze de twaalf woorden, die als messteken aanvoelde.
‘JE KAN NIET TOVEREN! JE BENT GEEN HEKS! JE HOORT DAAR NIET!’
Ik hoorde mijn moeder nog nahijgen van haar uitbarsten.
Ik wilde schreeuwen, slaan, huilen. Maar het gebeurde niet.
Het was waar, ik kon niet toveren.
Maar of ik daar niet hoorde? Dit huis waar ik me thuis voelde.
Hogwarts was mijn school, de enige school waar ik van hield.
Maar ik mocht er niet meer heen, zomaar.
Alles weg waar ik van hield.
En waarvoor? Voor de wet.
Die stomme regel dat dreuzels niet over tovenaars mochten weten.
‘Ik kom.’ En hiermee sloot ik het gesprek af.
‘Gin? Kan je me naar huis brengen?’ Fluisterde ik.
‘Wat is er? Wie was dat?’ Vroeg iedereen.
‘Breng me gewoon naar huis, alsjeblieft.’ Zei ik.
‘Wat jij wilt, meisje.’ Zei meneer Weasley.
‘Nee wacht! Ik doe het wel. Verdwijnselen is sneller.’ Zei Fred, terwijl hij opsprong. ‘Broertje, je bent onverdraaglijk als je ver-‘ Fred gooide een kussen naar George’s hoofd. ‘Kom.’ Zei Fred enkel en ik pakte zijn hand.
We schoten weg.
Op weg naar de realiteit.

Reacties: