FanFic.nl

(Twilight verhaal) Naamloos

Hoofdstuk 1 - Deel 1

Ik wist niet waarom ik hier al weer zat. Misschien om afscheid te nemen. Maar van wat zou ik dan afscheid moeten nemen? De herinnering die er nog steeds hing, de plek of van alle pijn die dit beeld mij gaven. Ik was gewoon gestoord. Het was nu misschien al een jaar geleden, maar dat maakte de pijn niet minder erg. Ik staarde weer loom door de open plek. Alle schoonheid die ze ooit bevatte was weg. Alles waar hij ooit geweest was, was zijn glans verloren. Alsof hij alle schoonheid met zich mee had genomen. Net zoals hij alle schoonheid had meegenomen, liet hij alle pijn achter in de herinneringen van hem. 'Alsof ik nooit bestaan heb.’ Dat nam hij wel erg letterlijk. Ik moest me tegenwoordig heel fel inspannen om hem te herinneren, aangezien hij al mijn foto's van hem gewoon weg genomen heeft. Door die inspanning scheurde het gat in mijn hart nog verder open. Ook nu voelde ik de pijn weer naar de oppervlakte komen. De randen van het gat branden en ik voelde de tranen over mijn wangen rollen. Ik moest hier echt mee gaan stoppen, mezelf niet meer door deze hel laten gaan. Ik moèt verder gaan. Dat was ik dus ook van plan. Morgen zou alles veranderen.
Ik was een week geleden afgestuurd van Forks high. De eindeloze marteling die ik doorstond was eindelijk gedaan. Iedere dag in de kantine zag ik hun lege plaatsen, iedere dag zag ik de afwezigheid van de zilvere Volvo en iedere keer zag ik de lege plaats, langs mij in het biologielokaal. Ik kon mezelf niet meer zijn op school en ik klapte toe. De enige die nog met me praatte waren Mike en Angela. De rest had een soort van Anti- Bella campagne tegen mij, aangezien ik zo levenloos was en niets zei. Ze konden het me niet vergeven. Meestal zat ik dus alleen in de kantine. In de klas zat Mike vaak naast me. Hij had weer hoop gekoesterd sinds dat Edward weg was. Ook zijn haar had hij veranderd. Van wie hij het gekopieerd had was niet moeilijk te raden, maar het maakte mijn schooldagen nog erger dan ze al waren. Ze zorgden ervoor dat de randen van het gat bij mijn hart nog meer pijn deden. Daarom was ik blij dat ik eindelijk weg kon van Forks high. Met weg bedoelde ik dan ook wel ver weg. Ik ging naar de universiteit. Een universiteit, ver weg van Forks en alle herinneringen die hier lagen.
Dartmouth was best ver. Charlie was er helemaal opgewonden over, ondanks de wroeging die hij had. Hij zou me maar eens in de zoveel tijd zien, maar hij wist even goed als ik dat ik zo ver weg van Forks moest als mogelijk. Dat was ook de rede waarom hij me liet gaan. Niet dat iemand anders me zou missen. Nee. Mijn vrienden, of wat er van over bleef, waren zelf te druk bezig met hun eigen toekomst. De meeste zouden mijn bestaan al vergeten zijn na een jaartje ofzo. De enige vriend die me zou missen, en die ik ook zou missen, was Jacob. Jacob was de enige die me kon troosten als ik verdriet had, want hij was de enige die de echte rede van Edwards vertrek kende. Hij was ook de enige die wist van zijn bestaan als vampier. Net zoals ik de enige was die wist van zijn wolvenbestaan. Sinds zijn verandering waren we dichter naar elkaar gegroeit en ik wist dat Jacob meer voelde voor mij. Maar Jake wist ook dat de enige die ik zag op die manier, nu niet meer in mijn leven was. Hij had er zich bij neer gelegt. Toch had hij het moeilijk met mijn keuze. Hij heeft een tafel, twee blikjes prik en stoel helemaal vernielt omdat hij er zo woedend om werd. Hij was niet kwaad om mijn vertrek, maar eerder op degene waí rom ik vertrok. Edward. Zijn naam in mijn gedachte veroorzaakte weer rillingen. Ik wist dat ik hier nu weg moest, anders zou weer net hetzelfde gebeuren als de laatste keer dat ik hier was.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.