FanFic.nl

In your shadow I can shine.

Chapter 3.

POV Romy:
Tijdens het eten praatten Femke en ik over van alles. Ik kon het niet laten om steeds naar achteren te kijken of Georg er nog wel zat. Ik moest gewoon één keer hoi tegen hem hebben gezegt in mijn leven. "Ik ga even naar buiten," ving ik op. Ik glimlachte breed. "Femke, ik ga heel even naar buiten!" zei ik blij, en liep naar buiten. Er stonden maar twee stoelen op het terras, wat logisch was omdat het onweerde. Geen idee waarom Georg naar buiten wilde. Maar, dat maakte niet uit. Ik ging op één van de twee stoelen zitten en keek naar Georg. "Hoi," zei hij en hij glimlachte. Ik bloosde wat je hopelijk niet kon zien omdat het al donker was. "He-hey," stamelde ik terug. Ik had altijd gedacht dat ik heel hyper zou zijn als ik hem ooit zou ontmoeten, maar dat was helemaal niet zo. Ik was voor de veradering kalm. Het gaf een gevoel alsof ik hem al eeuwenlang kende. Alsof het een jeugdvriend was, die ik tien jaar niet meer had gezien. Georg haalde een camera uit zijn broek. Mijn mond zakte open. "Oh - ja - de meeste mensen weten niet dat ik van fotograferen houd. Dat is ook de rede waarom ik naar buiten ging," zei hij en hij glimlachte weer. Ik glimlachte terug. Ik had nooit gedacht dat Georg dezelfde dingen leuk vond als ik. Ik keek hoe hij zijn camera op de hemel richtte. Het was een heldere nacht, met veel sterren. Ik ging naast Georg staan en keek door het schermpje waar Georg ook de foto door zag. "Fotografeer je ook?" vroeg Georg, toen ik mijn gezicht dicht bij het zijne was. "Eh - ja," zei ik gevolgd met een glimlach.
Opeens ging de mobiel van Georg af. "Oh - houd even vast - ik moet even opnemen," zei hij en hij gaf zijn camera aan mij, en nam zijn mobiel op;
"Met Georg? Oh, hai Tom... nee, ik ben met mijn ouders uit eten... ja, ik kom zo thuis... nee, je hoeft geen pizza voor me overtelaten, wat attent trouwens van je - oh ja, dat dacht ik al, je laat inderdaad nooit eten voor iemand over... ja dag Tom - tot elf uur. ". Hij hing weer op en stopte daarna zijn gsm weer in zijn zak. "Hij kan echt nooit alleen zijn. Waarschijnlijk gaat hij nu Bill bellen ofzo," zei Georg lachend "Ik ben trouwens Georg. Maar - dat wist je al denk ik.". Ik knikte en glimlachte weer "Ik ben Romy.".
Zo ging de avond voorbij. Ik weet niet hoe lang we foto's hebben gemaakt, maar het was geweldig. Georg voelde zo vertrouwd aan. Maar, aan alle leuke dingen komen een eind. Toen het een uur of half elf was moest Georg weer naar huis. Georg pakte een briefje uit zijn zak en krabbelde er snel iets op. "Hier. Bel maar als je zin hebt om eens af te spreken," zei hij en gaf het papiertje waar zijn gsm nummer op stond aan mij. Ik begon te blozen. "Dankjewel. Ik bel inderdaad nog wel!" zei ik blij. Dit was zeker de gewelgdigste dag die ik tot nu in Duitsland had mee gemaakt. Georg was gewoon geweldig.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.