FanFic.nl

Tears on my guitar

Deel 47: Magie en een piano

De volgende morgen word ik uitgerust wakker (en zonder hoofdpijn). Mijn wekker laat me weten dat het al half één ’s middags is, maar ik had die slaap echt nodig. Gisteren was geweldig, maar ook vermoeiend. Het was fijn om contact te hebben met onze fans, om met hen te kunnen praten en hen te laten zien dat we hen dankbaar zijn. Maar het was een heel lange dag, zeker na zo’n kort nachtje en wanneer we gisterenavond thuis kwamen, was mijn kaarsje helemaal uit.
Ik zie het lichtje van mijn cd-speler branden en herinner me weer dat ik met mijn eigen zang in slaap ben gevallen. Erg lang zal ik het niet gehoord hebben, maar ik weet dat ik ook muziek kan horen terwijl ik slaap, alleen besef ik het dan niet.
Willekeurig zet ik een nummertje op en ga weer op mijn bed zitten om ernaar te luisteren. Lonely night, het nummer dat ik schreef voor en over mama speelt zachtjes door de boxen. Ik neurie stilletjes mee met mijn eigen stem en zie beelden van mama voor me.
Al snel word ik helemaal mee getrokken uit de realiteit in, op de golven van de muziek het verleden weer in…
Samen met mama zit ik aan de keukentafel te ontbijten. Ik vertel haar over mijn droom die ik die nacht gehad heb. Ik was een prinses en richtte een prinsessenschool op zodat elk meisje prinses kon worden en haar prins op het witte paard kon vinden. Er zouden honderden, zelfs duizenden kastelen gebouwd worden waarin iedereen nog lang en gelukkig zou kunnen wonen en de wereld zou in een sprookjeswereld veranderen. Mama luisterde geïnteresseerd naar mijn droom en vond dat ik zeker een prinses kon worden. Ik was haar prinsesje en heel de wereld mocht weten dat ik dat was. Na het ontbijt maakte we ons samen klaar voor de dag. Mama zou gaan werken en ik moest naar school. Ze zette me af op de speelplaats, gaf me een knuffel en een kus en zei dat ze van me hield. Daarna rende ik blij naar mijn vriendinnetjes en zwaaide een laatste keer naar mama terwijl haar donkere haren die ik geërfd had, weg wandelden. Mijn mama, de beste en liefste mama die ik me kon wensen. Ze was veel meer dan alleen mijn mama, ze was mijn allerbeste vriendinnetje.
Wanneer het liedje eindigt en overgaat in het nieuwe ritme van de drum word ik weer uit mijn herinneringen gesleurd. Ik glimlach en zie het gezicht van mama nog steeds voor me. Ik mis haar en ik wou dat ze hier bij me was. Ik wou dat ze kon zien wat er allemaal met me gebeurd is, ik wou dat ze van hier dicht bij me kon zien dat ik gelukkig ben en dat ik mijn plaatsje in deze grote wereld eindelijk aan het vinden ben.
Natuurlijk weet ik dat ze altijd bij me zal zijn, dat ze over me waakt en dat al deze dingen weet, maar het blijft anders. Ik zie haar niet samen met papa in de coulissen staan en trots op me zijn, ik kan er alleen maar in geloven dat ze van daarboven trots op me is.
Ik sta weer op en zet de cd af. In de living zit Niel nog aan tafel met een kom cornflakes en ligt Tayana in de zetel met een boek in haar handen.
‘Goeie morgen,’ lach ik naar hen. Het is echt een goede morgen, geen morgen met hoofdpijn en kleine oogjes. Zelfs ondanks dat het november is schijnt de zon door het raam naar binnen. Hetzelfde woordje weerklinkt twee keer terwijl ik naar de keuken ga om ook wat te eten te nemen.
‘Lukas slaapt zeker nog?’ vraag ik vanuit de keuken.
‘Ja, hij is nog erger dan jou,’ roept Tay haar stem terug.
‘Om hoe laat was jij vandaag op?’ vraag ik haar wanneer ik me tegenover Niel aan tafel zet met een boterham met choco.
‘Het is al goed, half elf,’ antwoordt ze en steekt haar tong even naar me uit.
‘Ha!’ roep ik terug en bijt daarna in het brood.
Terwijl Tayana verder leest, begin ik met Niel een gesprek over gisteren. Net als ik vond hij het geweldig, maar daar twijfelde ik niet aan. Het was voor ons alle vier een dag om niet snel te vergeten.
Ergens midden in ons gesprek -waar Tayana nu ook aan meedoet- gaat de bel. Het is Michael die even komt kijken of we nog wel leven.
‘Jullie zagen er gisterenavond uit als vier lijkjes,’ lacht hij ons uit, maar in zijn ogen zit ook dat beetje bezorgdheid.
‘Maar nu gaat alles weer goed met ons. We zijn allemaal terug wakker behalve Lukas,’ vertelt Niel en wijst naar de kamer van Lukas.
‘Goed. Wel ik kwam jullie ook een nieuwe planning geven. Er zijn meer optredens gepland voor de volgende maanden en ook steeds in een echte concertzaal zoals Vorst Nationaal in Brussel.’
Mijn mond valt open bij die naam. Gaan wij in Vorst spelen? Dat is…, daar spelen alle grote namen.
‘Het studio werk is natuurlijk heel wat minder, maar ook interviews geven, fotoshoots, een award-uitreiking,… het zit er allemaal in. Het begint echt allemaal te komen nu. De planning is voor de volgende zes maanden, daarna zien we wel weer. Ik heb zelfs al ideeën voor het buitenland, maar voorlopig blijven we in ons landje.’
‘Het buitenland,’ piept Tayana terwijl ik hetzelfde denk en aan Niel zijn gezicht te zien hij ook.
‘Daar hoeven jullie nog niet over te piekeren. Hier is het uitgebreid schema. Jullie hebben zoals je ziet nu weer een paar dagen vrij voor het volgende concert.’ Ik neem het schema van Michael aan en staar er maar wat naar. Ik zie lettertjes en getallen, maar ze betekenen niet echt veel voor me. Het zijn er alleen heel veel. Daarbij herhalen de woorden ‘Vorst’ en ‘buitenland’ zich constant door mijn hoofd.
‘Ik moet nu alweer door. Veel werk, je kent het wel. Lichten jullie Lukas in? Goed. Daag en verzorg jezelf goed.’ Met die woorden vertrekt Michael weer. Zijn bezoekjes zijn nooit echt lang, maar wel belangrijk.
‘We gaan misschien naar het buitenland,’ fluistert Tayana en laat zich vallen op een stoel.
‘We gaan optreden in Vorst Nationaal,’ fluister ik na haar en zoek net als haar de stoel op voor steun.
‘Wat is er hier allemaal aan de gang?’ vraagt de slaperige stem van Lukas. De droge manier waarop hij het zegt doet me lachen. Ook Niel en Tayana lachen met me mee.
Snel vertellen we Lukas alles en laten hem het schema zien. ‘Druk’ is zijn reactie en dat is wel waar. Van zodra alles begonnen is hebben we veel werk, maar daar zijn we ondertussen al gewoon aan en niet iedereen heeft zomaar de kans om meerdere keren per week op een podium te staan en te doen wat ze graag doet.
Terwijl Lukas zich over zijn ontbijt en onze planning buigt, Tayana haar boek weer vast neemt, verdwijn ik in de badkamer en zie ik Niel voor me ook in zijn kamer gaan. Ik laat het bad lopen en zet het kleine radiootje aan dat hier staat. Ik ga zo genieten van dit badje. Een beetje ontspannen zal me goed doen na zo’n dag als gisteren. Het water is lekker warm wanneer ik me erin laat zakken. Het bad is zo groot dat ik me er languit kan in uitstrekken en het water en schuim staan er zo hoog bovenop dat ik helemaal onder lig en geen koud kan hebben.
Mijn hoofd laat ik rusten op de kant van het bad terwijl ik alle gedachten uit mijn hoofd probeer te bannen en luister naar de muziek van de radio. Ik ontspan helemaal en laat me nog wat dieper in het water zakken. Deze badkamer is toch het beste deeltje van hele het appartement.
Wanneer er op de radio een liedje begint met het geluid van een piano herinner ik me plots iets. Een gesprek van een paar maanden geleden. Lukas. Hij moest ons nog steeds iets laten horen op de piano. Het lied gaat verder terwijl ik me afvraag hoe goed Lukas zou zijn. Als hij even goed piano kan spelen als gitaar spelen en zingen, mogen we heel wat verwachten van hem. Met een nieuwsgierige lach sluit ik mijn ogen weer en droom weg op de noten van de piano.

‘Luuuuuuukas,’ roep ik op een zaagtoontje wanneer ik gewassen een aangekleed de living weer binnenkomen. Op de tijd dat ik in mijn badje zat, hebben Niel en Lukas zich allebei ook aangekleed en gewassen.
‘Oei oei,’ antwoordt Lukas en kijkt op van zijn gitaar.
‘Ik bedacht me zojuist in mijn bad iets.’
‘Dus, conclusie: als Fi naakt in bad ligt, denkt ze aan Lukas,’ zegt Niel doodserieus.
Ik steek mijn tong naar hem uit. ‘Heel grappig, Niel. Maar waar ik plots aan dacht, was dat Lukas piano kan spelen en dat hij het ons nog steeds niet heeft laten zien.’ Ik kijk Lukas doordringend aan. Hij laat zijn hoofd vallen op de zetel.
‘Nee, Fi. Moest je ze daar nu echt aan doen denken?’
‘Ja, want jij gaat vandaag voor ons op je piano spelen!’ ik verleg zijn gitaar en trek hem uit de zetel.
‘Ik heb hier geen piano. Dan moeten we naar het huis van mijn ouders.’
‘Oké, dan nemen we de bus.’ Ik laat Lukas los en wil op zoek gaan naar mijn handtas als ik zie dat Tayana die vast heeft samen met die van zichzelf.
‘Hup hup, allemaal naar buiten,’ beveelt ze lachend en geeft me mijn tas. Lukas wordt naar de deur geduwd door Niel terwijl ik de die deur achter ons in het slot draai.
Na een klein uur op de bus een heel wat gezaag voor de oren van Lukas komen we bij hem thuis aan. Er is niemand thuis dus hebben we zogezegd het kot voor onszelf. Lukas loopt meteen de trap op naar boven. We volgen hem allemaal braaf, maar ik kijk wel nieuwsgierig rond. Het is hier niet heel erg groot, maar wel gezellig en zijn mama of papa (doordat zijn ouders gescheiden zijn, weet ik niet wie hier woont) heeft duidelijk een goede smaak van kunst aan de schilderijen te zien.
Lukas opent de tweede deur van rechts waardoor we in een prachtige kamer komen. De ruimte is groot, de muren zijn in het rood een grijs geschilderd, voor het raam hangen witte gordijnen, de vloer is van parket, aan het plafond hangt een mooie glazen luchter en in het midden van de kamer staat een wondermooie, zwarte vleugelpiano. Ik kan me herinneren hoe ik aan zee Lukas nog voorgesteld had achter zo’n piano, maar ik wist niet dat hij er één had.
‘Als jullie je mond niet toe doen vliegt er nog een vogeltje in,’ lacht Lukas en gaat op het bankje zitten. Ik sluit mijn mond weer en kijk nog steeds verwonderd rond.
‘Het is zooooo mooi,’ fluistert Tayana.
‘Ga maar zitten,’ is Lukas’ antwoordt. Er staan twee mooie, antieke stoelen waar Tayana en Niel op gaan zitten waardoor ik zonder plaats achter blijf. ‘Kom maar hier zitten dan,’ zegt Lukas als hij ziet dat ik naar een plaatsje zoek. Hij schuift een beetje op zodat ik bij op het kleine bankje kan. We zitten zo dicht bij elkaar dat ik zijn lichaamswarmte kan voelen en dat als we onze hoofden naar elkaar draaien er waarschijnlijk maar een paar centimeter afstand tussen ons in zit.
‘Wat willen jullie dat ik speel?’ Het is vreemd dat Lukas nu opeens wel voor ons wil spelen terwijl hij daarstraks de gedachte iets minder leuk vond. Misschien heeft hij zich erover gezet, ik weet het niet, maar ik ben nog steeds benieuwd.
‘Kies zelf maar,’ stelt Tayana voor.
Lukas knikt, plaatst zijn handen juist en begint te spelen. Ik zou achterover zijn gevallen als ik nog had recht gestaan bij het horen van de eerste noten. Lukas’ vingers bewegen snel, maar soepel over de toetsen die een hemels lied produceren. Ik sluit mijn ogen. De muziek dringt nu verder door in mijn huid. Ik hoor niet alleen met mijn oren, maar met heel mijn lichaam. De noten, het ritme, heel de compositie vloeit door mijn bloed tot bij mijn hart. Ik hoor de muziek niet, ik voel ze. Ik voel ze tot in de toppen van mijn tenen, in elke vezel, elke cel van mijn lichaam. Het is alsof de muziek, de noten die Lukas zo makkelijk speelt alhoewel het helemaal niet makkelijk klinkt, tot leven komt en door heel de kamer zweeft. Alsof de muziek ons omarmt met haar magie, met Lukas’ magie.
Het is ongelooflijk. Lukas speelt alsof hij nog nooit iets anders gedaan heeft, alsof hij echt een ervaren pianist is. Hij zou hier zeker mee door kunnen gaan, er zeer ver mee geraken. Waarom is hij dan gitarist in een band als de onze? Niet dat we niet goed zijn, maar ik kan Lukas ook op een podium in één of andere schouwburg zien achter zijn vleugelpiano met een publiek van duizend man dat naar hem alleen luistert.
Het ritme begint te vertragen, ik voel hoe de sluier van magie gaat liggen. Wanneer ik mijn ogen opnieuw open en Lukas de laatste toon slaagt, is het alsof ik uit de hemel terug op aarde val. Het eerste wat ik zie zijn de gezichten van Niel en Tayana. Hun ogen staan nog groter dan daarnet toen we hier binnenkwamen. Bij Tayana zou er zo weer een vogeltje in haar mond vliegen en Niel kijkt alsof hij een spook gezien heeft. Gelukkig is er geen spiegel waardoor ik mezelf niet zie.
‘Man…’ zegt Niel.
Ik draai me naar Lukas toe en staar hem verbaasd en bewonderend aan.
‘Weet je wel hoe goed dat was?’ vraagt Niel.
‘Dank je, ik heb het zelf geschreven.’
Als Tayana’s mond verder zou kunnen open vallen zou hij dat nu gedaan hebben. Ik kan niets anders doen als staren vol verwondering.
‘Het was prachtig,’ fluister ik uiteindelijk.
Lukas draait zijn hoofd naar me toe en zoals ik al had gedacht, zijn onze gezichten plots maar een maar centimeter van elkaar verwijdert. Ik kijk in zijn olijfkleurige ogen en zie het beetje goud erin harder fonkelen dan ooit. Het is net alsof ze zeggen ‘jij ook’ waardoor ik ga blozen en die gedachte maar snel negeer.
‘Nog eentje,’ is Tayana’s reactie wanneer ze weer kan praten.
Lukas kijkt niet om naar haar, maar blijft in mijn ogen kijken. ‘Deze is voor jou,’ fluistert hij zo stil dat alleen ik het kan horen.
Hij trekt zichzelf weg uit mijn blik en richt zich weer op de piano. Opnieuw vinden zijn vingers de perfecte weg over de witte en zwarte toetsen om de magie op te laten bloeien. De melodie is iets trager als het vorige lied en anders, maar nog steeds wondermooi.
Ik verschiet wanneer Lukas begint te zingen, dat had ik niet verwacht omdat zijn vorige lied ook zonder zang was, maar een seconde later ben ik blij dat hij begint te zingen. Zijn zachte, engelenstem maakt het lied nog volmaakter.

On the days I can’t see your eyes
I don't even want to, open mine
On the days I can't see your smile
I'd rather sit and wait the while
for the days I know you'll be near
cause a day without you just isn't fair
but the days I can hear your voice
I'm left without a choice

But to get weak in the knees
Fall head over heels baby
and every other cheesy cliche
yeah I'm swept off my feet
Oh my heart skips a beat
but there's really only one thing to say

God Damn you're beautiful
yes to me, you're everything
to me.

I can't find the words to explain
just how much you got me going insane
when you speak to me sometimes you'll find
I stutter my words and say nevermind
cause even when you just walk by
I look around to seem occupied
cause I'm trying so hard to hide
all of these feelings inside

But to get weak in the knees
Fall head over heels baby
and every other cheesy cliche
yeah I'm swept off my feet
Oh my heart skips a beat
but there's really only one thing to say

God Damn you're beautiful
yes to me, you're everything
to me.

yes you're beautiful
yeah you're beautiful
God Damn you're beautiful
to me.

Deze keer kan ik mijn ogen niet sluiten. Het is onmogelijk om mijn ogen van Lukas’ gezicht te houden. De manier waarop hij kijkt, denkt en zelfs even lacht, alles fascineert me plots. Maar ondanks dat ik zonder stoppen naar hem staar, kan ik nog steeds de muziek horen en de magie voelen. Ik hoor Lukas’ stem de woorden zingen met gevoel, ik weet dat hij ze meent, ik zie de boodschap ervan in. Zelfs het kleinste kind zou die zien, Max had ze al lang voor dit lied gezien.
Ik moet even slikken wanneer Lukas de laatste zin zingt. Deze keer blijft de magie nog even hangen, ik voel ze nog steeds rond ons. Lukas recht zijn hoofd, lacht lief en kijkt weer in mijn ogen. Ik verdrink in de schakeringen van groen en goud in die kijkers. Voor één keer sinds een hele lange tijd zet ik mijn verstand op nul. Beslis ik om niet na te denken, om niet rationeel te zijn en niet alle voor- en nadelen af te gaan voor ik handel. Voor één keer ga ik puur op mijn gevoelens af, op mijn hart dat sneller klopt en het gevoel dat ik onderaan in mijn buik voel en me gek maakt in een positieve zin. Het maakt me niet uit dat Tayana en Niel in dezelfde ruimte zijn, niets maakt nog uit behalve Lukas, ik en de magie rond ons.
Terwijl mijn hoofd naar dat van Lukas beweegt, sluit ik mijn ogen en druk zacht mijn lippen op die van hem.



Het voorlaatste deeltje, en stiekem ook een van mijn favoriete deeltjes (: x

http://www.youtube.com/watch?v=jVl5s1e0Oo4

Reacties: