FanFic.nl

Nog geen titel, geschreven door Sunrise & Sunset

Anne, hoofdstuk 6.

Ik sta aan de rand van de weg die langs school loopt. Midden op de weg staat een schreeuwende menigte. Ik vraag me af wat er aan de hand is, dus loop ik op de groep mensen af. ‘Wat is er gebeurd?’ vraag ik aan het meisje dat naast me staat, maar ze antwoordt niet. Het lijkt net of ze dwars door me heen kijkt. Er komt weer een groepje aangelopen, bij deze mensen antwoord het meisje wel. ‘Er zijn er 2 aangereden..’ antwoord ze met een lijkbleek gezicht. Als ik me door de massa mensen heen duw, schrik ik me dood. Daar ligt Lina! Ze ziet er slecht uit: haar arm ligt heel duidelijk uit de kom, haar been is helemaal verbrijzeld en verder zit ze onder het bloed. Arme Lina, haar eerste dagje school en ze wordt meteen aangereden. Als ik iets beter kijk, zie ik onder de zilveren sportwagen nog iemand liggen. Volgens mij heeft ze dezelfde schoenen als ik, ik weet het niet zeker want de schoenen zijn helemaal zwart-grijs achtig geworden door de banden van de auto die daar overheen zijn gereden. Ik buk een beetje om te zien wie het is, misschien ken ik haar wel.
Een normaal meisje zou als zij dit zag, haar hart nu in d’r longen voelen kloppen, maar op een of andere manier voel ik niets, maar het meisje dat daar onder die auto ligt, het meisje van wie eigenlijk gewoon niks meer over is, waarvan het lichaam wel zonder inhoud lijkt, net als een soort van omvanghoes, dat ben ik! Ik snap er niks meer van en ren de school weer in. Hoe kan dat nou? Hoe kan ik daar liggen én hier tegelijkertijd zijn? Ben ik nu dood of zo iets? Uit onbegrip loop ik meteen weer naar buiten toe. Ik stel aan iedereen vragen, maar niemand antwoordt, ze kijken niet eens om! Het lijkt net alsof ik niet besta, zelfs nooit bestaan heb! Of wacht, dat kan niet.. want ze staan daar allemaal om me heen. Ik snap er echt niets meer van. Toch krijg ik een iet wat opgeluchter gevoel als ik de sirenes van de ambulances hoor. Misschien kan ik een gesprek van die mensen daar over Lina en mij opvatten. Er komen zeker 6 mensen in van die witte jasjes uit de wagens gerend om ons vervolgens allebei op een brancard, wat er overigens erg pijnlijk uit ziet, zo’n metalen bed met een matrasje van een halve centimeter erop, te leggen, en ons met een noodvaart die auto in de gooien lijkt het wel. Ik besluit bij Lina in de auto te gaan zitten, ze merken me toch niet op. ‘Hoe is ze er aan toe?’ Vraagt een man met een zware bromstem. Het lijkt mijn opa wel, die heeft ook zo’n enorme lage stem. ‘Niet goed, maar buiten levensgevaar,’ antwoord een vrouw, ik schat zo rond de 30. Het lijkt die vrouw die altijd bij de receptie zit wel, maar dan aardiger. Alhoewel ze op elkaar lijken, lijkt deze vrouw niet op een kraai.. wat dat mens bij de receptie wel heeft. Een opgelucht gevoel gaat door me heen. Lina is buiten levens gevaar! Al heeft ze wel een heel eng ding op d’r mond, wat voor het ademen is volgens de vrouw, en allerlei andere enge apparatuur om zich heen staan. Al snel komen we bij het ziekenhuis aan, en nog veel sneller dan dat Lina in de ambulance is gegaan, gaat ze er weer uit. Naast de ambulance van Lina staat een andere, waarschijnlijk die van mij. We worden allebei naar een andere afdeling gebracht. Dit keer volg ik mezelf. Best raar, om zo over jezelf te praten.. Weer schrik ik me dood als ik zie dat ik naar een zaal waar ‘Intensive Care’ boven staat wordt gebracht. Nu pas dringt het tot me door dat ik ook niet dood ben. Maar er wel dus veel slechter aan toe ben dan Lina. Echt, ik snap er helemaal niks meer van, kon iemand me dit allemaal maar uitleggen..

Reacties: